“ทะ...ท่านชีค...ไข่หวานทรมาน...เหลือเกิน”
บัณฑิตาครางเสียงสั่นพร่าขาดห้วง พร้อมกันนั้นก็บิดกายไปมา ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นใดถึงจะหลุดพ้นจากความทรมานอันแสนหวานนี้ได้ มือเล็กทั้งสองที่เคยผลักไสให้เรือนกายร้อนผ่าวให้ถอยห่าง บัดนี้ได้กลับกลายเป็นว่ายกขึ้นไปลูบไล้ทั่วแผงอกกว้างเต็มไปด้วยไรขนอ่อน ๆ และมัดกล้ามอย่างคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ และเมื่อความหรรษาได้แล่นพล่านถาโถมเข้าใส่ระลอกแล้วระลอกเล่าจากนักรักผู้ช่ำชองระดับปรมาจารย์ หญิงสาวก็ได้แต่กรีดเล็บไปบนแผงอกกว้าง หลุดเสียงร้องครางออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้อีกต่อไป
ผู้ที่มากด้วยประสบการณ์รักอย่างชีคฮาริค รู้ว่าบัณฑิตากำลังทรมานด้วยรสเสน่หา และต้องได้รับการปลดปล่อยให้ล่องลอยสู่เส้นทางแห่งรักอันสวยงาม จึงลดกายร้อนผ่าวไม่ต่างจากเหล็กไหลเข้าสู่ความอ่อนนุ่มของดอกไม้ฉ่ำหวานแค่เพียงครั้งเดียวเพื่อให้บัณฑิตารู้สึกเจ็บปวดน้อยที่สุด
“ท่านชีค
