ทหารมาส่งสำรับ แต่สิงห์คำมิแตะต้องมันแม้แต่น้อย เขาพนมมือร่ายมนตร์เป่าคาถาลงไป มินานนักผีลมที่เขาเลี้ยงไว้พลันปรากฏขึ้นมาเป็นหมอกสีดำจาง ๆ คลุมทับสำรับเหล่านั้น ผ่านไปมินานหมอกจึงสลายไป หากแต่ข้าวปลาอาหารยังอยู่ เขาร่ายคาถาอ**บท สำรับตรงหน้าพลันเลือนหาย เหลือไว้แต่ถ้วยชามเก่า ๆ บนถาด
เขาใคร่รู้นักว่ายาสั่งที่มหาอุปราชได้มา ใช้คำสั่งใดมาจัดการกับเขา
สิงห์คำครุ่นคิดว่าเมื่อตนต้องอาญาอยู่ในคุก จักต้องพูดคำใดมากสุด แลจักต้องพูดกับผู้ใดมากสุด ทันใดนั้นบุคคลสามคนก็ผุดขึ้นในหัว
ไอ้เกี้ยง หมื่นจง แลเจ้าฟ้าลั่น!
หากเป็นเจ้าฟ้าลั่นจริง มหาอุปราชก็ช่างคิดดีแท้ ลงดาบเพียงครั้ง กำจัดศัตรูได้ถึงสอง เพราะถ้าเขาเอ่ยชื่อเจ้าฟ้าลั่นในยามที่อีกฝ่ายมาเยี่ยมแล้วเกิดเป็นอันใดไป ผู้ต้องสงสัยจักเป็นใครอื่นมิได้นอกจากเจ้าฟ้าลั่นผู้เดียว
ต้องลองดูเสียหน่อยแล้ว
เป็นตามที่สิงห์คำคิดเอาไว้ เพราะผ่านไปมินานเท่าใด
