หมื่นจงหัวเราะลั่น ตอนได้รับแจ้งข่าวว่าสิงห์คำต้องอาญาติดคุกห้าวัน เขาสะใจยิ่ง
“แค่มาเยี่ยมเยือน หวังว่าหมื่นจงคงมิว่ากระไร”
ร่างสูงใหญ่ของสิงห์คำยืนกอดอกหันหลังให้ผู้ลงหวาย รู้ตัวว่าครานี้หลังตนคงเหวอะหวะมิใช่น้อยเพราะหมื่นจงจักต้องลงอาคมบนหวายด้วยเป็นแน่ อีกทั้งร่างกายของตนเพลานี้ช่างอ่อนแรงยิ่ง
ยามเมื่อหวายแรกฟาดลงมาบนแผ่นหลัง ไม้หวายขนาดเท่านิ้วมือจึงชำแรกผ่านผิวเนื้อเข้าไปจนผิวแตกโลหิตไหลเป็นทาง เสียงตวัดหวายแลเสียงยามที่มันกระทบกับผิวดังก้องลานลงทัณฑ์ เหล่าทหารที่ยืนประจำที่ต่างพากันเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะดูช่างน่าหวาดหวั่นยิ่ง
สิงห์คำยืนกอดอกกัดฟันแน่น มิยอมปริปากร้องสักคำด้วยหยิ่งในศักดิ์ศรี ความเจ็บปวดทรมานจากแผลส่งผลให้เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก เขารับรู้ว่าบนแผ่นหลังเปียกชุ่มไปด้วยโลหิตแล้ว
การลงทัณฑ์ห้าหวายผ่านพ้นไป สิงห์คำจึงเดินไปหยิบเสื้อของตนอย่างไม่ทุกข์ร้อนแลไม่รู้ส
