บทที่ 11 ต้องอาญา - 2

1377 คำ

เดิมทีเจ้าหลวงคิดปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป แต่มหาอุปราชกลับยกฐานันดรของสิงห์คำขึ้นมากล่าวอ้าง อันเกี่ยวพันกับตองนวลบดี สนมเอกแห่งตนโดยตรง หากตนยังเพิกเฉย แลหากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป มิเท่ากับว่าเจ้าหลวงแห่งเชียงสานครเยี่ยงเขาลำเอียงเข้าข้าง ละเว้นโทษแก่ญาติทางฝั่งสนมเอกของตนดอกหรือ สิงห์คำเหลือบมองบิดาของตนพลางส่ายหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นท่านจักลุกขึ้นโต้แย้ง ต้องอาญาทหาร ติดคุกแค่ไม่กี่วัน โดนเฆี่ยนแค่ไม่กี่ที เขามิเคยเกรงกลัว! สิงห์คำเดินออกไปยืนกลางหอคำหลวง ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าพนมมือกลางอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย เอ่ยว่า “เช่นนั้นเจ้าหลวงสั่งลงทัณฑ์ข้าเจ้าเถิดพระเจ้าข้า แม้สตรีที่ข้าเจ้าพาขึ้นม้าส่งกลับเรือนจักเป็นคู่หมั้นคู่หมายของข้าเจ้าเอง กระนั้นความผิดของข้าเจ้าก็ยังมีเพราะกระทำในเวลาราชการ แต่ข้าเจ้ามิอาจไหว้วานให้ผู้อื่นไปส่งคู่หมั้นของข้าเจ้ากลับเรือนได้ ข้าเจ้าจึงขอรับโทษทัณฑ์นี้พระเจ้า

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม