“ใช้ไอ้นี่รึ” สิงห์คำหยิบดินสอไม้ขึ้นดูใกล้ ๆ อย่างสนใจ เขาลองใช้ส่วนปลายแหลมของมันขีดเบา ๆ บนหน้ากระดาษ เมื่อเห็นว่าขีดเขียนได้จึงลองเขียนชื่อของตนด้วยอักษรล้านนาลงไปในนั้น
“สิ่งนี้ช่างดียิ่ง ดีกว่าก้านกูดจุ่มหมึกอีกหนา มิรู้ว่าแม่ฤทัยมีอีกหรือไม่” เขาชอบนัก ใคร่ได้มาใช้สักอัน
“ให้กระผมไปถามให้ดีหรือไม่ขอรับ เพลานี้แม่หญิงนั่งอยู่ผู้เดียวเพราะพ่อเสือนั่งสมาธิอยู่ในห้องพระ ส่วนท่านพระยาไปราชการแล้วขอรับ”
ก๋องอาสา เพราะแม่หญิงนั่งเล่นอยู่ที่เติ๋นนี่เอง
“มิต้องดอก กูกินเสร็จจักออกไปนั่งข้างนอกเอง”
ทันใดนั้น สิงห์คำพลันนึกถึงธะล้อขึ้นมาได้ เขาให้คำมั่นกับปานฤทัยว่าจักสั่งให้ช่างทำธะล้อให้จึงรีบบอกก๋อง
“ไอ้ก๋อง มึงไปที่กาดบ้านตุ้ม เรือนพ่อครูสีลา บอกว่ากูต้องการธะล้อหนึ่งคัน แลต้องเป็นคันที่ดีที่สุด หากพ่อครูทำซออู้แบบชาวสยามได้ ให้ทำมาด้วย”
“ขอรับคุณพระ” ก๋องคลานเข่าออกจากห้อง คล้อยหลั
