สิงห์คำยืนยิ้ม เขาจำได้ว่าตอนนั้นตนทั้งอิจฉาแลยินดีกับเพื่อนยิ่งนัก จันผาดีใจยิ่งที่ตนได้เป็นพี่ชาย ทั้งรักทั้งหลงน้องสาว วัน ๆ ได้แต่นอนเฝ้าน้อง เขาจึงพลอยต้องนอนเฝ้าทารกไปด้วย
แต่วันถัดมา เขาต้องตามบิดามารดาไปราชการที่หัวเมืองเชียงใหม่เจ็ดวัน ขากลับเขาซื้อของฝากมากมายให้สหายรักแลทารกน้อย มิคาดว่าเมื่อมาถึงเฮือนปัน ที่นี่กลับกลายเป็นเรือนร้างไร้ผู้คนเสียแล้ว ทั้งยังมีคราบเลือดเกรอะกรังติดตามฝาบ้านเป็นที่น่าหวาดกลัวยิ่ง เขารีบวิ่งไปแจ้งบิดา จึงเห็นว่าทั้งบิดามารดาของเขากำลังนั่งหลั่งน้ำตาเงียบ ๆ ในห้องพระ แลได้ยินเสียงมารดาก่นด่าใครบางคนว่า
“ไอ้คนใจบาป เด็กเล็กทารกน้อยก็มิเว้น”
ตอนนั้นเขามิค่อยเข้าใจนักด้วยยังเล็กเกินกว่าจักรู้เรื่อง ทว่ามินานเขาแอบได้ยินบิดาเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา จึงทำให้รู้ว่าทุกชีวิตในเฮือนปันถูกฆ่าจนสิ้นแล้ว เด็กเล็กทารกน้อยที่มารดาเอ่ยถึงย่อมเป็นจันผาแลช่อเอื้อง ผู
