“เพลานี้หามีไม่ กูจักอยู่กินข้าวที่เฮือนคำสักมื้อสองมื้อ หวังว่าเจ้าบ้านอย่างมึงคงมิหวง...กระทั่งข้าวไว้เลี้ยงแขกกระมัง” เสือเน้นคำว่าหวง สิงห์คำจึงแค่นยิ้ม เอ่ยเสียงเบา
“แค่ข้าวปลาอาหารมึงจักกินกี่สำรับกูมิเคยหวง...แต่สิ่งอื่นกูหวงยิ่ง ในเมื่อมึงรู้ก็จงเก็บสายตาของมึงไว้ให้ดี อย่าได้เที่ยวมองไปทั่ว กูมิใคร่ชอบใจนักหากมีผู้อื่นมาเมียงมองของของกู...หรือคนของกู”
เสือหัวเราะ ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบเบา ๆ เช่นกันว่า
“สักวันเถิด กูจักทำให้มึงร้อนรนจนกินมิได้นอนมิหลับ”
สิงห์คำคิดโต้ตอบ แต่เห็นปานฤทัยเดินมาทางนี้แล้วจึงเงียบเสีย เขาหันไปมองเจ้าหล่อน ดูสีหน้าแลแววตาซุกซนสดใสดังเก่าจึงคลายใจ
“เอ็งเป็นเยี่ยงไรบ้าง ตัวยังร้อนอยู่รึไม่” น้ำเสียงที่เอ่ยถามปานฤทัยอ่อนลงผิดแผกจากตอนพูดกับเสือเป็นอย่างยิ่ง
“ไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะ สบายมาก เหมือนเมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย”
ปานฤทัยยิ้มหวาน สายตาเลื่อนจาก
