“มึงคิดว่าผีบริวารชั้นต่ำที่มึงเลี้ยงไว้พวกนั้นจักทำอันใดกูได้กระนั้นรึ เจอผีลมของกูก็หนีหายหมดแล้ว”
“มึง...มึงเป็นผู้ใด” หมอผีพยายามกระถดตัวหนีไปทางโต๊ะบูชาที่หาได้มีพระพุทธรูปไม่ หากแต่มีเพียงสิ่งของจำพวกที่ใช้ทำพิธีคุณไสย เครื่องเซ่นไหว้ พุ่มบายศรีสำหรับบูชาผี แลอ่างน้ำมนต์ที่มีน้ำตาเทียนหยดไว้เกือบเต็มอ่าง
เสือมิเอ่ยตอบ เดินเข้าไปใกล้แล้วยกเท้าเหยียบหน้าอกอีกฝ่ายไว้
“มึงบอกกูมา ผู้ใดว่าจ้างให้มึงทำยาสั่งใส่แม่หญิงฤทัยที่อยู่เฮือนคำ”
“กูมิบอกมึงดอก ฮ่า ๆ กูยอมตายดีกว่าขายสัจจะวาจา อ๊าก!”
จู่ ๆ ไฟพลันลุกท่วมร่างจนหมอผีผู้นั้นดิ้นทุรนทุรายยิ่งกว่าเดิม เสือยืนมองด้วยสายตาเรียบเฉยพลางพูดว่า
“มึงจักบอกกูหรือไม่ หากมึงบอกกู กูจักไว้ชีวิตมึง”
“กูบอกแล้วว่ากูยอมตาย อ๊า!” ไฟลุกโชนขึ้นกว่าเก่า เสือส่ายหน้าช้า ๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยว่า
“มึงรู้รึไม่ว่าคำสั่งย้อนกลับที่กูส่งให้มึงคือค
