11
1285 คำ
“ครีมไม่อยากรบกวนคุณแจ๊คกี้ค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว” เจ้าของเสียงหวานแบ่งรับแบ่งสู้
“ไม่เป็นการรบกวนเลยครับ ผมเต็มใจเป็นที่สุดหรือว่าครีมไม่ไว้ใจผม ผมรับรองครับว่าผมจะส่งครีมแค่หน้าห้อง ให้ผมเห็นครีมเดินเข้าไป ในห้องอย่างปลอดภัย แค่นี้ก็พอแล้วครับ”
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้น ครีมเกรงใจคุณแจ๊คกี้จริงๆ ค่ะ แต่ถ้าเป็น ความสบายใจของคุณแจ๊คกี้ ครีมให้คุณไปส่งที่ห้องก็ได้ค่ะ” พิมวดีรีบแก้ตัว ก่อนจะตกปากรับคำให้เขาไปส่งที่ห้อง อีกฝ่ายยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบรับของเธอ
“ขอบคุณมากครับ” ทั้งสองเดินเคียงคู่กันเข้าไปในโรงแรม โดยสารลิฟต์ไปยังสี่สิบชั้นที่หญิงสาวพัก
“ถึงห้องครีมแล้วค่ะ” พิมวดีเอ่ยขึ้น หลังจากที่เท้าพาร่างกายมาหยุ ยืนอยู่ที่หน้าห้อง 4010 ใช้คีย์การ์ดเพื่อให้ประตูห้องเปิดออก
“ผมขอเบอร์โทรศัพท์ของครีมได้หรือเปล่าครับ เผื่อว่าผมอยากจะให้ครีมพาผมเที่ยวกระบี่ ผมไม่อยากไปกับพวกไกด์ ผมอยากไปเที่ยวทะเลแหวกกับครีมมากกว่า”
เขาบอกความต้องการของตัวเองตรงๆ สาวใบหน้าสวยใจเต้นแรง เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่ทราบได้ มันเต้นอยู่ตลอดเวลาที่เขาพูดจาหวานๆ พูด ในลักษณะที่ทำให้คิดว่าเธอคือคนพิเศษของเขา
“ครีมไม่รู้จักทะเลแหวกเป็นการส่วนตัวนะคะ กลัวว่าจะเป็นไกด์ที่แย่ ทำให้คุณแจ๊คกี้หมดสนุก” พิมวดีแบ่งรับแบ่งสู้อีกครั้ง
“ผมเคยบอกครีมอย่างนึง ครีมลืมแล้วเหรอครับ ความสุขอยู่ที่ใจ ผมมีความสุขที่ได้เที่ยวกับครีม แค่นั้นก็พอครับ” และเป็นอีก ครั้งที่พิมวดีไม่อาจปฏิเสธเขาได้ ยอมให้เบอร์โทรศัพท์ของตัวเองกับชายหนุ่มรูปงามตามที่เขาร้องขอ
เดวิสล้วงโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดตามหมายเลขที่เธอบอก ทวนอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ จากนั้นก็จัดเก็บหมายเลขโทรศัพท์ของสาวหน้าหวาน เข้าไปอยู่ในซิมการ์ด โดยระบุชื่อเอาไว้ว่า ‘Princess’ หรือแปลเป็นไทยว่า ‘เจ้าหญิง’
“พรุ่งนี้ผมจะโทรหานะครับ อย่าหนีไปเที่ยวคนเดียวนะ ไม่อย่างนั้น ผมโกรธจริงๆ ด้วย” พูดจบก็โน้มใบหน้าลงต่ำ กระซิบตรงใบหูสาว
“ราตรีสวัสดิ์ครับเจ้าหญิงของผม” เอ่ยบอกประโยคทิ้งท้ายก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินกลับไปที่ลิฟต์
คนที่ถูกกล่าวราตรีสวัสดิ์ตัวแข็งทื่อดุจท่อนไม้ ความใกล้ชิดระหว่างเขากับเธอเมื่อสักครู่ หญิงสาวไม่ได้เตรียมตัวไว้ก่อน มันเร็วมาก...มากจน เธอก้าวเท้าถอยหลังไม่ทัน หัวใจเต้นเร็วและแรงในจังหวะที่เขาโน้มใบหน้า ลงมาใกล้...ใกล้จนเธอได้สัมผัสถึงกลิ่นน้ำหอมผสมกับกลิ่นกายของบุรุษเพศ มันทำให้เธอแทบจะเป็นลมในวินาทีนั้น
วันพรุ่งนี้เดวิสบอกว่าจะมาเที่ยวกับเธอ แล้วจะทำอย่างไรดี แค่นี้ ภูมิต้านทานเสน่ห์ของเขาที่พิมวดีมีก็เหลือน้อยเต็มทน เขารุกจนเธอตั้งรับไม่ทัน หัวใจสั่นสะท้านดุจดั่งระลอกคลื่นก็หลายครั้งบอกกับตัวเองว่าอย่าหลงเสน่ห์นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้น ทว่าเธอกลับทำไม่ได้ บ่อยครั้งที่พลั้งเผลอสบตาคู่นั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
07.30 น. คือเวลาที่เดวิสเดินทางมาถึงโรงแรมที่พิมวดีพัก เขาตั้งใจ จะมาเซอร์ไพร์สหญิงสาวมากกว่าโทรศัพท์มาหาตามที่ได้บอกไว้เมื่อคืนนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง ทำให้เจ้าของห้องละสายตาจากโทรศัพท์มือถือที่นั่งจ้องตั้งแต่เธอรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูรับผู้มาเยือน
“คุณแจ๊คกี้” พิมวดีอุทานเบาๆ ตกใจไม่น้อยที่เห็นนายแบบหนุ่มยืน อยู่หน้าห้อง วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีขาวลายรถแข่งกับกางเกงยีนสีเข้ม บนศีรษะสวมหมวกแก๊ปสีน้ำเงินเข้ม โดยมีแว่นตาสีชาเข้มบดบังดวงตามหาเสน่ห์เอาไว้ เขาดูดีและสมาร์ทเหลือเกิน
“ดอกไม้สำหรับเจ้าหญิงของผมครับ”
เขายื่นดอกลิลลี่สีขาวหนึ่งดอกให้กับเธอ คนที่ตกอยู่ในอาการอึ้งยื่น มือมารับอย่างงงๆ เขาทำให้เธอตั้งตัวไม่ทันอีกแล้ว
“ไหนบอกว่าจะโทรมาก่อนไงคะ” รับดอกไม้เสร็จก็เอ่ยถาม
“เซอร์ไพร์สไงครับ” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ
“เข้ามาก่อนสิคะ แล้วคุณแจ๊คกี้ทานอาหารเช้ามาหรือยังคะ”
พิมวดีแสดงความเป็นเจ้าห้องที่ดีเชื้อเชิญแขกเข้ามาในห้อง พร้อมกับถามไถ่ นำช่อดอกไม้ที่ชายหนุ่มมอบให้ไปใส่ไว้ในแจกันดอกไม้ของทางโรงแรมแทนของเก่าที่เธอดึงออกมาทิ้งในถังขยะ แล้วจึงเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวเล็ก
“มื้อเช้าผมดื่มกาแฟถ้วยเดียวครับ” ชายหนุ่มตอบขณะหย่อนก้นลง บนโซฟาตัวยาว
“คุณแจ๊คกี้แน่ใจเหรอคะว่าจะไปเที่ยวกับครีม ครีมไปแบบไม่มีทิศทางนะคะ อยากไปไหนก็ไป” หญิงสาวเอ่ยถามเดวิสอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ หากเขาบอกว่าไม่ไปเธอจะดีใจมากแต่ดูท่าพิมวดีคงไม่ได้รับคำตอบนั้น
“แน่ใจครับ ผมเองก็เบื่อท่องเที่ยวตามโปรแกรมเหมือนกัน อยากไป ไหนก็ไปท่าทางจะสนุกกว่า ตื่นเต้นกว่าด้วยครับ” น้ำเสียงห้าวที่ เต็มไปด้วยความมั่นใจเอ่ยตอบ
“ถ้าคุณแจ๊คกี้มั่นใจ เราก็ไปกันเลยนะคะ” เสียงใสกล่าวขึ้นบ้าง
“งั้นไปกันเลยครับ วันนี้ผมไร้การสื่อสารตลอดทั้งวันด้วย รับรองไม่มีใครกวน ไม่มีใครโทรตาม”
เดวิสชูโทรศัพท์มือถือที่เขาปิดเครื่องปิดการสื่อสารที่จะเข้ามาทำลายบรรยากาศความสนุกและความสุขที่เขาคิดว่าวันนี้ต้องได้รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นอย่างท่วมท้นแน่นอน
“ถ้าอย่างนั้นครีมก็จะปิดการสื่อสารเหมือนกันค่ะ จะได้เท่าเทียม” พิมวดีหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมา ก่อนจะกดปุ่มปิดเครื่อง แล้ว วางมันลงไว้บนโต๊ะตามเดิม หนุ่มสาวยิ้มให้กันอีกครั้งแล้วจึงพากันเดิน ออกไปจากห้องพัก เริ่มต้นการท่องเที่ยวแบบไร้โปรแกรมทันที
สถานที่แรกที่ทั้งสองเลือกไปนั้นคือสระมรกต อีกหนึ่งสถานที่ที่ขึ้นชื่อของจังหวัดกระบี่ เดวิสกับพิมวดีเลือกที่จะเช่ารถรับจ้างนำพาทั้งสอง ไปยังจุดหมาย ประมาณหนึ่งชั่วโมงเศษๆ ทั้งคู่ก็ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ
“ทำไมครีมถึงเลือกมาที่นี่ล่ะ” จะว่าไปเธอพาเขาไปไหนเขาก็ไปที่นั่น แต่ก็อดที่จะอยากรู้เหตุผลไม่ได้
“เมื่อคืนนี้ครีมเปิดอินเตอร์เน็ตดูน่ะคะ เขาบอกว่า สระมรกตได้รับการประกาศเป็นแหล่งท่องเที่ยวอันซีนของจังหวัดกระบี่ รอบๆ บริเวณเป็นป่าร่มรื่นเขียวครึ้ม มีพรรณไม้ที่น่าสนใจ รวมทั้งนกที่หาดูได้ ยากเช่น นกแต้วแร้วท้องดำ นกกระเต็นสร้อยคำสีน้ำตาล และนกเงือกดำ ครีมก็เลยอยากเห็นค่ะว่ามันสวยเหมือนที่เขาบอกไว้หรือเปล่า ก็เลยเลือกมาที่นี่ค่ะ” พิมวดีเอ่ยบอกเดวิสตามที่เธอได้อ่านจากข้อมูลการท่องเที่ยวทางอินเตอร์เน็ตเมื่อคืนนี้
- ผู้เขียน
