มีพบก็ต้องมีจากลา เธอเหลือบมองฉลามด้วยแววตาเศร้าๆ
“ไม่ต้องเศร้า พี่ไม่ได้ไปแล้วไปลับสักหน่อย เมื่อคืนพี่เปิดเฟซบุ๊กใหม่ เอาไว้คุยกับอุ๋งคนเดียว แอดเฟรนด์แล้ว อุ๋งยังไม่ได้เปิดดูเหรอ” ฉลามทำลายความเศร้าด้วยการเติมแสงสว่างส่องใจให้อุ๋ง
“ยัง” เธอรีบวางทุกอย่างลง หยิบโทรศัพท์มือถือที่วางบนโต๊ะกินข้าวมาเข้าเฟซบุ๊กอย่างตื่นเต้น
“เธอว์ไม่รู้หรอกว่าเป็นพี่ แต่เขาอาจจะถามว่าคนนี้ใคร ทำไมไม่โพสต์อะไรและทำไมตามกดไลก์อุ๋งจัง” ฉลามบอกระหว่างที่อุ๋งเข้าเฟซบุ๊ก กดรับ ‘ยอดดวงใจ มหาสมุทร’ เป็นเพื่อน “หวังว่าเฟซนี้คงไม่ถูกอุ๋งบล็อกอีกนะ”
อุ๋งค้อนเขา จากนั้นก็มองที่เฟซบุ๊กอีกครั้ง เขาตามกดไลก์เธอย้อนหลัง ผ่านไปชั่วครู่เธอเห็นการแจ้งเตือนบนเฟซบุ๊กก็ตกใจ เธอเหลือบตาขึ้นมองเขาที่เพิ่งเก็บโทรศัพท์ของตัวเองใส่กระเป๋ากางเกงพลางยักคิ้วส่งมาให้
“พี่ฉลามมาตั้งสถานะว่าเรากำลังคบหากันทำไม ที่พูดไปตะกี้พี่ไม่ฟังเล
