5 ความจริงที่อัญชันอยากรู้
1117 คำ
5
ความจริงที่อัญชันอยากรู้
เมื่อกลับมาถึงบ้านอัญชันด้วยความอยากรู้เธอจึงถามแม่ของเธอออกไปอย่างที่เธออยากรู้ “แม่คะทำไมแม่ต้องเอาทองไปจำนำด้วยคะที่บ้านของเราก็ไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้น” อัญชันถามแม่ของเธอด้วยความคิดที่ว่าที่บ้านของเธอเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยไม่ได้ลำบากถึงขนาดต้องเอาทองไปจำ
“เรื่องนั้นรอพ่อกลับมาแม่จะให้พ่อคุยเรื่องนี้กลับลูกแต่ตอนนี้แม่เหนื่อยมาทั้งวันแล้วแม่ขอตัวไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนนะ” เบญจมาศที่ไม่อยากเป็นคนเล่าเรื่องนี้ให้กับลูกของเธอฟังจึงโยนหน้าที่นี้ให้กับอนันต์สามีของเธอ
“แล้วเรื่องบัตรเครดิตของหนูล่ะคะทำไมถึงรูดไม่ได้” อัญชันถามแม่ของเธอออกไปแต่ยังไม่ได้คำตอบจากแม่ของเธอ
“รอพ่อกลับมาค่อยถามพ่อทีเดียววันนี้แม่เหนื่อยมากๆ แล้ว” เบญจมาศพูดพร้อมกับเดินขึ้นบ้านไปโดยไม่ได้สนใจว่าอัญชันอยากรู้มากแค่ไหน เบญจมาศทำเป็นไม่สนใจลูกสาวของเธอแต่ภายในใจของเธอตอนนี้มีแต่น้ำตาเต็มไปทั้งหัวใจของเธอ
อัญชันนั่งดูทีวีเพื่อรอให้พ่อของเธอกลับมาจนตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มพ่อของเธอก็เดินเข้าบ้านมาด้วยท่าทีที่ดูจริงจังและดูเป็นกังวลมากๆ จนอัญชันสามารถสัมผัสได้ด้วยความรู้สึกของเธอ
“พ่อขากลับมาแล้วหรอคะ” อัญชันเอ่ยทักทายพ่อทันทีเพราะเธอมีเรื่องราวมากมายที่เธออยากถามและอยากรู้จากพ่อ
“กลับมาแล้วลูกกินข้าวหรือยังพ่อซื้ออาหารมาเยอะเลยนะ มีของโปรดหนูกับน้องด้วยนะ” อนันต์ยื่นถุงอาหารหลายถุงที่ซื้อมาทั้งๆ ที่หน้าที่นี้ต้องเป็นหน้าที่ของแม่บ้าน
“ทำไมวันนี้พ่อถึงต้องเป็นคนไปซื้ออาหารด้วยค่ะทำไมหนูไม่เห็นป้าพิมพ์มาทำงานล่ะคะวันนี้แต่ไม่ใช่วันนี้สิไม่เห็นมาหลายวันแล้ว” อัญชันถามพ่อพร้อมกับรอฟังคำตอบจากพ่อของเธอ
“พอดีป้าพิมพ์ลาออกกลับไปอยู่ต่างจังหวัดพ่อออกไปทำธุระพ่อเลยแวะซื้อมาด้วยน่ะลูก หนูหิวหรือยังไปเรียกน้องเรียกแม่มาทานข้าวด้วยกันสิลูก” อนันต์วางอาหารลงบนโต๊ะอาหารที่ใช้นั่งทานกันทุกวัน
“พ่อคะอัญชันมีเรื่องอยากถามพ่อค่ะ” อัญชันเดินไปหาพ่อแล้วก็เริ่มถามคำถามรัวๆ ในส่วนที่เธอยากรู้
“ทำไมแม่ถึงเอาทองไปจำนำแล้วทำไมบัตรเครดิตของหนูถึงรูดไม่ได้” อัญชันพูดจบอนันต์ก็มีสีหน้าซีดเหมือนไม่อยากพูดถึงเรื่องที่อัญชันถาม
“เรื่องทองที่แม่นำไปจำนำพ่อบอกให้แม่เอาไปจำนำเองแล้วเรื่องบัตรเครดิตที่หนูรูดไม่ได้เพราะพ่อไม่ได้จ่ายค่าบัตรเมื่อเดือนที่แล้ว” อนันต์พูดออกไปตามความจริงมันถึงเวลาที่เขาต้องบอกให้ลูกสาวของเธอรู้ว่าตอนนี้ครอบครัวกำลังลำบาก
“แล้วทำไมพ่อไม่ไปจ่ายให้หนูล่ะคะ” อัญชันที่คิดว่าพ่อแค่ลืมจ่ายจึงพูดออกไปอย่างนั้น
“พ่อไม่มีเงินจ่าย” อนันต์พูดออกมาเบาๆ แต่มันกลับดังในหูของอัญชันดังมากๆ
“พ่อจะไม่มีได้ยังไงคะเดือนที่แล้วหนูใช้ไปแค่ห้าหมื่นบาทไม่ถึงด้วยซ้ำพ่ออย่ามาล้อเล่นกับหนูนะคะ” อัญชันไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยินเธอพยามคิดไปว่าพ่อของเธอกำลังล้อเล่นกับเธอ
“พ่อไม่ได้ล้อเล่นหรอกอัญชันตอนนี้ครอบครัวของเรากำลังลำบากเงินแต่ละบาทที่มีอยู่ตอนนี้เราต้องใช้อย่างระมัดระวังมากที่สุดตอนนี้ครอบครัวของเราเป็นหนี้หลายสิบล้านพ่อกับแม่โดนเขาหลอกให้ลงทุนสุดท้ายพ่อกับแม่ไม่ได้อะไรกลับมาแม้แต่บาทเดียวเพราะฉะนั้นตอนนี้ลูกต้องใช้เงินอย่างประหยัดให้มากที่สุดเพราะเงินที่แม่เอาทองไปจำนำคือเงินก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในบ้านของเรา” เบญจมาศเดินลงมาจากบนห้องซึ่งมีลูกสาวอีกคนเดินตามลงมาอีกคนนั่นก็คือ ‘พวงชมพู’ เป็นน้องสาวของอัญชันนั่นเองตอนนี้กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6
“แม่ว่ายังไงนะคะ” พวงชมพูที่ตกใจไม่แพ้พี่สาวของเธอ
“แม่อยากบอกลูกทั้งสองว่าตอนนี้เราสองคนจะใช้ชีวิตด้วยการใช้เงินตามใจชอบไม่ได้แล้วนะตอนนี้พ่อกับแม่แทบไม่เหลืออะไรแล้ว” เบญจมาศพูดจบก็ร้องไห้ออกมาเพราะเธอไม่อยากเชื่อว่าวันนี้จะมาถึงวันที่เธอต้องพูดออกมาอย่างนี้เพราะที่ผ่านมาเธอตามใจลูกสาวของเธอทั้งสองมาโดยตลอด
“แม่อย่าร้องเลยนะคะ หนูจะเป็นกำลังใจให้แม่กับพ่อนะคะ” พวงชมพูเดินไปกอดแม่พร้อมกับร้องไห้ออกมาส่วนอัญชันยังคงนั่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินเพราะเธอไม่เคยคิดเลยว่าลูกสาวมหาเศรษฐีอย่างเธอที่เพียบพร้อมไปทุกอย่างวันนี้ต้องกลายมาเป็นอย่างนี้ เธอไม่รู้จะเสียใจหรืออะไรดีน้ำตาของเธอไหลอาบสองแก้มของเธออย่างไม่รู้ตัว
“นี่มันเรื่องอะไรทำไมชีวิตของฉันต้องเป็นอย่างนี้ทำไม” อัญชันพูดไปวิ่งขึ้นห้องไปทั้งน้ำตา อนันต์ได้แต่นั่งมองลูกสาวกับภรรยาเสียใจกับชีวิตที่เป็นอย่างนี้ในตอนนี้
อัญชันปิดห้องก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างไม่เข้าใจว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น แล้วเธอจะต้องทำอย่างไรกับชีวิตตอนนี้
“ทำไมชีวิตของฉันต้องเป็นอย่างนี้ทำไม ทำไม ทำไม” อัญชันนอนร้องไห้จนหลับไปกว่าเธอจะตื่นขึ้นมาก็ได้เวลาเที่ยงคืนแล้วด้วยความหิวทำให้เธอเดินลงไปข้างล่างของตัวบ้านเพื่อหาอะไรทานแต่เมื่อเธอเปิดดูตู้เย็นก็เห็นแค่อาหารแช่แข็งที่ซื้อมาแช่ไว้จากร้านสะดวกซื้อเท่านั้น
“หิวก็ต้องกินสิอัญชัน” อัญชันเป็นคนที่ไม่ชอบกินอาหารแช่แข็งสำเร็จรูปอย่างนี้ทุกครั้งที่เธอหิวกลางดึกเธอต้องไปปลุกให้ป้าพิมพ์มาทำอาหารให้เธอกินโดยไม่ได้สนใจว่าเวลาเท่าไรแล้ว สงสัยคงเป็นกรรมของเธอที่เริ่มทำงานแล้วแน่ๆ
- ผู้เขียน
