จามีลลงมาชั้นล่าง ก็พบว่าพ่อกับแม่ของชมพูนุชยังคงนั่งรออยู่ เขาไหวไหล่น้อยก่อนจะออกคำสั่ง
“อย่าเพิ่งไปรบกวนลูกของพวกเจ้าล่ะ นางต้องพักผ่อน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“เพคะ”
ร่างกายที่ได้รับการปลดปล่อยทางเพศมาอย่างดุเดือด ทำให้จามีลอารมณ์ดีเป็นพิเศษ “พวกเจ้าก็กลับขึ้นเรือนเถอะ เราไปละ”
“น้อมส่งเสด็จพ่ะย่ะค่ะ / เพคะ”
เมื่อองค์รัชทายาทรูปงามเสด็จกลับไปแล้ว ชลิตาก็เดินตามสามีขึ้นมาบนเรือน และตั้งใจจะไปหาลูกสาวที่ห้อง แต่อัฟนานห้ามเอาไว้เสียก่อน
“เจ้าจะขัดรับสั่งขององค์รัชทายาทไม่ได้นะ”
“แต่ฉันเป็นห่วงลูกนี่คะ”
“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก มีหมอหลวงมาตรวจอาการใกล้ชิดแบบนั้น เดี๋ยวก็หายในไม่ช้า”
ชลิตาจำต้องเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ร่างของสามี และพูดออกมาด้วยความวิตกกังวล
“ฉันรู้สึกเป็นห่วงลูกเหลือเกินค่ะ ยิ่งองค์รัชทายาทหายเข้าไปในห้องของลูกเมื่อครู่นี้ด้วย ฉันก็ยิ่งกังวล”
“เจ้าคิดว่าองค์รัชทายาทจะทำ
