ชั้นที่หนึ่ง...ชั้นที่สอง...ชั้นสาม...และสี่...ตึกตึก เสียงฝีเท้าทำให้ใครคนหนึ่งหันมา ดวงตาอบอุ่นค่อยๆหลี่ลง เขาเพ่งมองร่างที่หมดสติในอ้อมแขนแม้จะอยู่ห่างกัน แต่เขาไม่มีวันที่จะไม่สามารถจดจำเธอได้
“นาย” ลีโอที่เห็นถนัดตาแล้วว่า ใครที่ยืนอยู่ตรงหน้า แม้จะเจอหน้าแบบตัวเป็นๆ ครั้งแรก
“กุญแจ” มาวินเดินไปใกล้ ไม่ได้คว้าร่างในอ้อมแขนมา ลีโอจึงรู้สึกดีกับการปฎิบัติแบบนี้ของมาวิน
“ในกระเป๋ากางเกง” เขาหันด้านที่ใส่กุญแจห้องของเลน่าให้มาวินเป็นฝ่ายล้วงหยิบออกไป ประตูถูกไขและเปิดออก ลีโอเดินนำเข้าไปก่อนพร้อมกับร่างที่หลับพริ้มอย่างสบายในอ้อมแขน มาวินก้มลงหยิบถุงกระดาษขนาดใหญ่ที่วางไว้ข้างประตู เขาไม่สนใจเอกสารบิลหรืออะไรอย่างอื่นแล้วในตอนนี้
ทันทีที่เข้าไปและเปิดไฟ มาวินและลีโอถึงเบิ่งตามองห้อง นี่มันใช่ห้องสำหรับที่อาศัยหรืออย่างไร “โอ้! ดีที่ยังมีไฟฟ้าใช้” ลีโอครางออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ ดั่งกั
