เลน่ารู้สึกตัวอีกครั้งก็สายจนเกือบเที่ยง เธอได้รับการดูแลอย่างดีอีกแล้วอาหารถูกเตรียมไว้อย่างสมบูรณ์เสร็จสรรพ “มาวินละคะ” จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เห็นเขา
“เขาจะไม่อยู่สองสามวันเท่านั้น”
“ไปไหนเหรอคะ”
“เรื่องงาน” เลน่านิ่งเงียบไป เธอไม่ได้รู้สึกว่าลีโอหลบเลี่ยงการตอบคำถามเธอแต่อย่างใด เธอกลับคิดในทางตรงข้ามว่า นี่เป็นพฤติกรรมปกติสินะ ถ้าถามมากจะดูผิดปกติไป เลน่าจึงทำเพียงพยักหน้า ตั้งหน้าตั้งตากินมื้ออาหารบำรุงร่างกายตรงหน้าเงียบๆ
ลีโอยกยิ้มเล็กน้อย จะว่าไปเลน่าแบบนี้ในสถานการณ์นี้ไม่สร้างความลำบากอะไรให้เขาเลย...ก็ดี
ทางด้านมาวินที่ต้องมายังสถานที่ที่ตนจากไปนาน เลือกได้เขาย่อมเลือกที่จะไม่มาอีก “มาแล้วเหรอ” มาวินมองเจ้าของเสียงทักทายนั้นด้วยแววตาไม่ใยดี “นี่ ไม่พอใจแล้วไง ไม่ต้องการแล้วไง นายก็ปฏิเสธไม่ได้ที่จะต้องกลับมาที่นี่”
“หุบปากไปซะ” มาวินผู้สุขุมเยือกเย็น มีอารมณ์ฉุนเฉียวอย่า
