ตอนที่ 3 ไม่มีที่ให้กลับ
1331 คำ
ตอนที่ 3 ไม่มีที่ให้กลับ
"พี่เป็นยังไงบ้างคะ โอ้!!..เสื้อผ้าพี่ใส่พอดีเลยใช่ป่ะ" สิริรัตน์เงยหน้าขึ้นไปตามเสียงทัก เธอขมวดคิ้วขึ้นก่อนจะก้มลงมองเสื้อผ้าบนตัว ชุดแต่งงานบ้านั่นถูกถอดออกไปแล้ว ครั้นคิดไปถึงชุดแต่งงานร่างอรชรก็สั่นสะท้านขึ้นมา ใบหน้าพลันซีดเซียว มือกำผ้าห่มเอาไว้แน่นจนข้อนิ้วขึ้นเป็นสีขาว
"พี่ฝน..ใจเย็น ๆ ค่ะ หายใจเข้าลึก ๆ ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว"พีรยารีบขยับเข้ามานั่งลงที่ข้างเตียง เธอยกมือขึ้นไปลูบที่แผ่นหลังของสิริรัตน์ด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าคนบนเตียงหายใจเข้าออกปกติแล้ว เธอจึงดึงมือตนเองกลับออกมา ความรู้สึกบางอย่างบอกเธอว่า สิริรัตน์ไม่ปกติอย่างแน่นอน เธอคล้ายคนป่วย แต่จะป่วยยังไงคงต้องกลับไปถามอาจารย์แพทย์ของเธออีกครั้ง
"ขอบคุณค่ะ..เสื้อผ้าของคุณเหรอคะ เดี๋ยวฉัน..เดี๋ยวฉันซักคืนให้"
สิริรัตน์รู้สึกจุกแน่นที่กลางอก ดูก็รู้ว่าหญิงสาวคนนี้นิสัยดี คนดี ๆ แบบนี้ก็เหมาะสมกับพงษ์พัทมากกว่าคนเลวอย่างเธอแล้ว หญิงสาวหลับตาลงกลืนก้อนสะอื้นที่อยู่กลางคอ หากวันนี้คนที่นอนอยู่เป็นเตียงเป็นผู้หญิงคนนี้ และคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นเป็นเธอ เธอยังคิดไม่ออกเลยว่า เธอจะแสดงน้ำใจออกมาอย่างนี้หรือไม่ แน่นอนว่าเธอไม่มีทางทำได้ สิ่งที่เธอจะทำก็คือกระชากผู้หญิงหน้าด้านที่นอนอยู่ในห้องแฟนของเธอออกไป ไม่มีทางจะมานั่งห่วงใย ลูบหลังปลอบใจเช่นนี้แน่
"โอ๊ยพี่ฝนอย่าคิดมากเลย แพทคิดว่าช่วงหน้าอกมันคับไปหน่อยไหม นี่ขนาดเป็นเสื้อยืดแล้วนะ ความจริงแพทน่ะอยากมีหน้าอกดูม ๆ มากเลยล่ะ เคยคิดจะไปอัพไซน์ด้วยนะ แต่กลัวจะถูกพี่พัทด่าเอาน่ะ"
"พัทคงรักคุณมาก ปกติเขาไม่เคยห้ามไม่เคยหวงฉันแบบนี้เลย" น้ำเสียงที่อ่อนลงของสิริรัตน์ทำให้พีรยาอดจะสงสารไม่ได้ เธอยื่นมือไปจับมือคนเป็นเตียงมากุมเอาไว้
"พี่พัทไม่ได้หวงแพทหรอก แต่พี่พัทขี้เหนียวมากกว่า พี่พัทบอกว่าธรรมชาติดีที่สุดแล้ว และต่อให้เสริมยังไงแพทก็ยังขี้เหร่เหมือนเดิม"
"ไม่จริงหรอกคุณหน้าตาน่ารักนะ ถ้าไม่น่ารักพัทคงไม่รักคุณ"
"เดี๋ยวนะพี่ฝน ต่อให้แพทจะสวยหรือขี้เหร่ พี่พัทก็ต้องรักแพทอยู่ดี" สิริรัตน์เงยหน้าขึ้นเธอจ้องหน้าพิรยาดวงตาเขม็ง ต้องการอะไรกันแน่จะเข้ามาเยาะเย้ยหรือยังไงกัน
"โอ๊ย ๆ พี่อย่ามองแพทแบบนั้น แพทกลัวนะ"
"คุณต้องการอะไรกันแน่ จะเข้ามาเยาะเย้ยฉันเหรอ พัทรักคุณเขาไม่รักฉันแล้ว คุณพอใจหรือยัง" เสียงห้วนเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ สายตาที่จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าเหมือนกับว่าหากเธอยังเยาะเย้ยอยู่อย่างนี้ อีกนิดสิริรัตน์ก็จะไม่ทนแล้วเช่นกัน
"เดี๋ยวนะพี่ฝนทำไมแพทจะต้องทำอย่างนั้น เดี๋ยว..พี่ฝนคิดอะไรอยู่คะเนี่ย พี่พัทรักแพทก็เพราะแพทเป็นน้องสาวของพี่พัท ถ้าลองพี่พัทไม่รักแม่ก็ด่าพี่พัทสิ" พีรยาขมวดคิ้วมองคนบนเตียง ทำไมคำพูดของเธอถึงได้ทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจกัน หรือเธอพูดผิดตรงไหน แต่เมื่อทบทวนดูแล้ว ก็ดูเหมือนว่าไม่ใช่ว่าเธอพูดไม่ดี แต่เป็นเพราะอีกฝ่ายไม่รู้จักเธอต่างหากเล่า
"น้องสาว?" สิริรัตน์เบิกตาขึ้น เธอจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างตกตะลึง น้องสาวหรือ แต่ก็อาจจะเป็นไปได้ พงษ์พัทและพีรยามีใบหน้าที่เหมือนกันเป็นอย่างมาก ต่างกันที่อีกคนเป็นหญิง อีกคนเป็นชายเท่านั้น
"คร้า..แพทเป็นน้องสาว น้องแท้ ๆ คลานตามก้นกันมาเลย เพียงแต่พ่อแพทกับพ่อพี่พัทเป็นคนละคนกันเท่านั้นเอง พี่ฝนไม่รู้เหรอ หึ!!..อีพี่พัทไม่ยอมพูดถึงแพทให้ฟังอ่ะดิ" สิริรัตน์พยักหน้าขึ้นลง ไม่ใช่ว่าพงษ์พัทไม่เล่าให้ฟัง แต่เป็นเพราะเธอไม่เคยสนใจเขาต่างหากเล่า เธอจะไปสนใจอะไร นอกจากสนใจแค่เรื่องของตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดความเห็นแก่ตัวที่เธอทำกับพงษ์พัท ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เขาจะไม่ไยดีเธอ
"เอาเถอะพี่พัทไม่เล่าเดี๋ยวแพทเล่าเอง แพทกับพี่พัทเป็นพี่น้องกัน พ่อพี่พัทเสียไปตั้งแต่พี่พัทเกิดมาได้สักสองขวบมั้ง แม่ก็เลี้ยงพี่พัทมาคนเดียว แล้วต่อมาแม่ก็เจอกับพ่อแพท พ่อตามจีบแม่จนติดเขาก็แต่งงานกัน แล้วก็มีแพท แต่เมื่อก่อนแพทอยู่ที่ชานเมืองไง พี่พัทเขาสอบติดในเมืองเลยย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่ความจริงแล้วพี่พัทอยากอยู่ใกล้พี่ฝนแหละแพทดูออก"
"แต่ตอนนี้พัทคงไม่อยากอยู่ใกล้พะ..เอ่อ..อยู่ใกล้ฉันหรอก" เพราะความเป็นกันเองของหญิงสาวตรงหน้า เกือบทำให้สิริรัตน์เอ่ยเรียกอย่างสนิทสนมแล้ว แต่หากเธอทำอย่างนั้นจะถูกรังเกียจหรือไม่นะ
"พี่อย่าเพิ่งไปคิดมากเลย เออจริงสิ ถ้าพี่ไม่รังเกียจไม่ต้องเรียกแพทว่าคุณหรือฉัน อะไรแล้วนั่นนะ พูดปกติเลยพี่ชิว ๆ ไปเลย" พีรยาขยิบตาออกมาพร้อมกับยิ้มตาหยี สิริรัตน์เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาบ้าง น้องสาวพงษ์พัทก็นิสัยคล้าย ๆ พงษ์พัทนั่นแหละ นิสัยดีทั้งพี่ทั้งน้องเลย เข้ากับคนง่ายเหลือเกิน เธออุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ โชคดีที่วันนี้มีแพทอยู่ด้วย
"พี่ฝน..แพทไม่รู้ว่าพี่เจออะไรมา แต่พี่อยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะนะ เรื่องพี่พัทน่ะแพทจัดการเอง ตอนนี้พี่ไม่เหมาะที่จะอยู่คนเดียวหรอก" สิริรัตน์ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องแปลกใจอีกสักกี่ครั้ง เธอได้รับความโอบอ้อมอารีจากสองพี่น้องคู่นี้จนรู้สึกละอายใจไปหมดแล้ว
แต่คำพูดของพิรยาก็ตรงกับความต้องการของเธอ เธอไม่มีที่จะให้กลับอีกต่อไปแล้ว ความจริงเธอจะต้องแต่งเข้าไปอยู่ในบ้านนพดลเจ้าบ่าวของเธอ แต่เธอรังเกียจที่เขาพิการ และเธอก็รู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอไม่ได้อยากจะอยู่กับนพดล เธอลองหลับตานึกดูทุกครั้งที่นพดลจูบเธอ เธอไม่เคยรู้สึกสุขใจเท่ากับจูบของพงษ์พัทเลยสักนิด ความรู้สึกพวกนี้มันหลอกตัวเองไม่ได้ เธอมาทบทวนตัวเองดี ๆ แล้วจึงได้รู้ตัวว่าคนที่เธอรักคือใคร ต่อให้วันนี้มันจะสายเกินไป ต่อให้พงษ์พัทจะไม่รักเธอแล้ว แต่เธอก็อยากจะลองดู ขอลองทำตามหัวใจเธอจริง ๆ ไม่ใช่ทำเพราะคำสั่งมารดา ทำเพราะหัวใจเธอเรียกร้อง ต่อให้เขาจะขับไล่เธอยังไง เธอก็จะหน้าด้านอยู่ที่นี่เพื่อชดเชยความผิดบาปทั้งหมดที่เธอเคยทำ
"แพทพูดกับพัทให้พี่ได้ใช่ไหม พี่ไม่มีที่ไปแล้ว พี่กลับบ้านไม่ได้ และพี่ก็ไม่อยากกลับอีกต่อไป"
"พี่วางใจเถอะ แพทจัดการให้เอง แต่แพทไม่ได้อยู่กับพี่ตลอดนะ แพทต้องกลับเข้าไปนอนหอในอ่ะ แพทเรียนหมอ แต่สัญญาว่าจะกลับมาทุกอาทิตย์" สิริรัตน์พยักหน้าเธอยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริง ไม่ใช่รอยยิ้มที่ปั้นแต่งขึ้นมาเหมือนเมื่อก่อน
- ผู้เขียน
