หลายวันต่อมา
ปายเดินไปหยุดตรงหน้าประตูห้อง ณ คอนโดแห่งหนึ่งพร้อมกับเคาะประตูสองสามครั้งด้วยความเป็นห่วงคนข้างใน เธอรอให้เขาออกมาเปิดให้แต่กลับไม่มีวี่แวว เธอจึงลองผลักเปิดประตูออกพอเห็นว่าเปิดได้ เธอจึงค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องช้าๆ พร้อมกับกวาดสายตามองหาห้องนอน
ร่างบางเดินตรงเข้าไปในห้องนอนกว้างมองหาคนที่ขอร้องให้เธอมาหาแต่กลับว่างเปล่าไร้เงาคนคนนั้น ร่างบางกำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้องแต่กลับถูกรวบร่างเข้าไปกอดแนบชิดกับกายแกร่งของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงด้านหลังเธอเสียก่อน
"นายจะทำอะไรอะ" ปายสะดุ้งตกใจ
"ขอบใจนะ ที่เธอเป็นห่วงฉันแล้วมาหากัน"
"ถ้านายไม่ป่วยฉันไม่มีมาหาให้เสียเวลาหรอก ว่าแต่นายหายแล้วเหรอ ถึงได้มากอดฉันแบบนี้ ปล่อยได้แล้ว" ปายพยายามดิ้นจะออกจากอ้อมแขน
"ใครบอกว่าฉันป่วยล่ะ"
"หมายความว่ายังไง" ปายหยุดชะงักนิ่งไป
"ฉันไม่ได้ป่วยอะไรหรอก ฉันแค่อยากจะเรียก
