ใกล้โดนของ
1051 คำ
วันต่อมา
ข่าวของคุณไฟกับแพรไหมซุ่มคบกันถูกแชร์เต็มโซเชียลทำให้ผิงผิงที่ได้เห็นเกิดความไม่พอใจจึงรีบขับรถมาหาคุณไฟที่บ้าน แม้จะโดนยิวกันไว้แต่เธอก็ไม่ยอมยังดึงดันที่จะเข้าไปหาคุณไฟให้ได้ ต่อให้ต้องแหกปากแหกคอเธอก็ยอม
“มาโวยวายแต่เช้ามีเรื่องอะไร” ผมทนความรำคาญไม่ได้จึงเดินลงมาหาเธอด้านล่าง เป็นไปตามคาดวันนี้ต้องมีคนเข้ามาหาผม
“คุณไฟข่าวของคุณกับแพรไหมหมายความว่าไงคะ!!” น้ำเสียงที่ไม่พอใจของผิงผิงทำให้ไฟต้องมองหน้าเธอที่เริ่มทำตัวเยอะขึ้นทุกวัน
“ผิงผิงคุณต้องการอะไรจากผม เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันคุณอย่าลืมสิ”
“ดูคุณจะถูกใจเด็กคนนี้เป็นพิเศษนะคะ ถึงขั้นให้ผู้ใหญ่ถอดฉันจากบททอไหม”
“ คุณไม่มีอะไรที่จะเหมาะกับบททอไหมเลยต่างหากและการที่คุณมาโวยวายที่บ้านผม มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณเรื่องระหว่างเรามันก็แค่ชั่ววูบคุณเองก็รู้ตัวดี กลับไปเถอะผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
“ค่ะ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!!”
หลังจากที่ผิงผิงกลับไปผมก็ต้องรีบมาหาแพรไหมที่คอนโดวันนี้เธอหายเงียบไปเลย ไม่รู้ว่าเครียดเรื่องข่าวที่ออกไปหรือเปล่า
//แพรไหม//
ฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองหลับอยู่ที่โซฟาเมื่อคืนฝันถึงคุณพระอะไรนั่นอีกแล้ว ฝันถึงทีไรตื่นมาฉันจะเหนื่อยทุกที
ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!!
เสียงเคาะประตูทำให้ฉันต้องลุกไปเปิดก่อนจะเห็นนิติด้านล่างเอาของขึ้นมาให้ แต่คืออะไรฉันไม่ได้สั่งอะไรเลยนะส่งผิดหรือเปล่า
“มีแฟนคลับฝากของไว้ให้ครับ ผมเห็นคุณแพรไหมยังไม่ลงไปก็เลยเอาขึ้นมาให้”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันรับของเข้ามาวางไว้บนโต๊ะจากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำก่อนจะออกมาดูของในถุง แฟนคลับฉันช่างรู้ใจเอากล้วยอบน้ำผึ้งมาให้ด้วย
ก๊อก!! ก๊อก!!! ก๊อก!!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งทำให้แพรไหมต้องเดินมาเปิดแต่ครั้งนี้กับเป็นคุณไฟ เธอจึงเชิญคุณไฟกับลูกน้องเข้ามาในห้อง
“มาตามไปดูทำพิธีเหรอคะ ตอนนี้ฉันรู้เยอะแล้วค่ะต้องซ้อม ต้องอ่านบท”
“คุณเอาอะไรเข้ามาในห้อง!!” เพียงแค่ชายหนุ่มเข้ามาก็รับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติในห้องนี้มันมีอะไรบางอย่าง
“อะไรของคุณคะ”
“คุณเอาอะไรเข้ามา” ผมเริ่มมองหารอบๆห้องจนไปเจอถุงที่วางอยู่บนโต๊ะ
“นี่คุณไฟอันนั้นแฟนคลับให้มาอย่ายุ่งนะของโปรดฉันเลย”
ผมหยิบขึ้นมาดูแต่ไอ้ยิวมันถึงกับยี๋ใช่แพรไหมเห็นมันเป็นแค่กล้วยแต่พวกผมไม่ได้เห็นแบบนั้น ผมให้ไอ้ยิวเอาไปทิ้งทำให้แพรไหมมีอารมณ์ขึ้นมาทันที เธอเดินตรงเข้ามาหาผมด้วยอารมณ์ที่ดูเปลี่ยนไป
“เลวมาก!! ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยเอาของฉันไปทิ้งแบบนี้ได้ยังไงกัน+”
“คุณแพรไหมครับ มีคนจะเล่นงานคุณอยู่ตอนนี้อย่ารับของจากคนแปลกหน้าเด็ดขาด ถ้าผมมาช้ากว่านี้แล้วคุณกินเข้าไปคุณจะมีอาการไม่ต่างจากผู้หญิงที่ถูกเมียน้อยทำของใส่ คุณจำได้ไหม”
“ใครเป็นคนทำคุณรู้ไหม”
“ระวังผิงผิงเอาไว้”
“พี่ผิงผิงเนี่ยนะ”
“คุณอ่านบทถึงไหนแล้ว ถึงตอนที่ทอไหมกับคุณพระแต่งงานกันแล้วใช่ไหม หลังจากนั้นทอไหมก็มีความสุขอยู่ในเรือนใหญ่โดยที่ไม่ได้ระวังตัว แต่ความโชคดีของทอไหมที่ไม่ได้กินขนมของบ่าวในเรือนของแม่แก้ว แต่คนที่กินคือบ่าวคนสนิทของทอไหม”
“หลังจากนั้นสามวันบ่าวคนนั้นก็ผูกคอตายในเรือน” ฉันตอบกลับไปพร้อมกับทำหน้าตกใจอย่าบอกนะว่าฉันจะเป็นแบบนั้น
“ใช่ ที่ผมจะบอกคือบทประพันเรื่องนี้คุณตาของผมเป็นคนเขียนขึ้นมาจากเรื่องจริง แต่มันถูกเขียนต่อเติมจากผู้ช่วยของคุณตาผม เพราะคุณตาของผมเสียก่อนที่จะเขียนจบ เนื้อเรื่องมันเลยถูกแต่งเติมออกไป”
“เดี๋ยวนะคุณจะบอกว่าฉันจะโดนทำของเหมือนทอไหมเหรอ”
“ก็ประมาณนั้น”
“ทำไมคุณถึงคิดว่าเป็นพี่ผิงผิงคะ”
“เพราะ ช่างเถอะเอาเป็นว่าคุณควรระวังตัวเอาไว้ถ้ากลัวก็ไปหาผม ไปอยู่กับผมก็ได้ผมจะปิดข่าวให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่เตือนนะคะ”
หลังจากที่คุณไฟกลับไปฉันก็ต้องมานั่งคิดทบทวนเรื่องราวที่คุณไฟพูดจนฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้โชคดีเหลือเกิน ให้ตายเถอะ
ฉันนั่งอ่านบทจนถึงตอนที่คุณพระโดนเสน่ห์จนเริ่มอยู่ไม่สุข กลางคืนกระสับกระส่ายจนไม่สามารถนอนร่วมเตียงกับทอไหมได้
[คุณพระจะไปไหนคะ]
[ทอไหมเจ้านอนเถอะพี่ร้อนเหลือเกิน พี่จักไปรับลมเสียหน่อย]
[เจ้าค่ะ]
“สงสารทอไหมจังเธอคงเสียใจมากเลยที่จู่ ๆ ก็เสียคนรักไปด้วยวิธีสกปรก”
แกร๊ก~
แกร๊ก~
แกร๊ก~
เสียงเหมือนอะไรตะกายประตูระเบียงฉันพยายามฟังเพราะคิดว่าเป็นลมแต่เสียงมันก็ไม่หายสักทีฉันเลยต้องลุกขึ้นแต่เสียงโทรศัพท์ดันดังเสียก่อนฉันเลยต้องรีบรับสายและเดินไปเปิดผ้าม่าม่านที่ระเบียงเพื่อดูสาเหตุของเสียง
กรี๊ดดดดดดด!!!!
ฉันเห็นผู้หญิงในชุดสีดำร่างกายเน่าเฟะกำลังพยายามปีนเข้ามาแต่ปลายสายดันพยายามพูดให้ฉันตั้งสติ จนประตูห้องฉันเปิดเข้ามาผู้หญิงคนนั้นก็หายไป
“แพรไหม!!!”
“คุณไฟฮือออ”
“ไปกับผมเดี๋ยวนี้เลย!!”
- ผู้เขียน
