รักแรกของหนูบัว

1062 คำ
"หนูบัวอยู่กับป๊ะป๋าตลอดไปเลยได้ไหม" ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก เสียงหัวใจของโอโซนเต้นโครมครามขึ้นมารัวๆเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากปากใบบัวพร้อมกับสายตาที่อ้อนๆของเธอเด็กคนนี้กำลังทำอะไรกับหัวใจที่เกือบจะปิดตายของเขาไปแล้วกันแน่นะไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำต่างๆของใบบัวที่แสดงออกมาแค่ได้เจอกันวันนี้แค่วันเดียวเธอก็มีอิทธิพลกับใจของเขาได้ขนาดนี้ "รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา" "รู้ค่ะ...หนูบัวรู้หนูบัวอยากอยู่กับป๊ะป๋าตลอดไปจริงๆ" "งั้นเหรอ...เธอจะอยู่กับฉันตลอดไปในสถานะไหนดีล่ะน้องสาวบุญธรรมหรือในฐานะอะไรดี" โอโซนพูดแล้วเดินเข้าหาใบบัวด้วยสายตาที่คุกคามจนใบบัวต้องถอยหลังหนีกับท่าทางแบบนี้ของเขาเธอรู้สึกว่าตอนนี้สายตาที่เขามองเธอมันแปลกๆไปมันดูน่ากลัวและไม่น่าไว้ใจ หมับ!! "อ่ะ!!...ป๊ะป๋าจะทำอะไรหนูบัว" ใบบัวพูดออกมาอย่างตื่นตกใจเมื่อโอโซนรั้งเอวเธอไว้มากอดแนบตัวแล้วก้มหน้าลงใกล้ๆ "กลัวเหรอ..." "ถ้าอยากอยู่กับฉันตลอดไปเธอจะไม่โดนแค่กอดแบบนี้ จำไว้อย่าพูดแบบนี้กับทำสายตาอ้อนวอนแบบนั้นใส่ฉันอีกเพราะฉัน..ไม่ได้มีความอดทนมากพอ" พูดจบเขาก็แสยะยิ้มมุมปากใส่ใบบัวก่อนที่จะปล่อยเอวเธอที่เขากอดรวบไว้ "ไปอาบน้ำได้แล้วพรุ่งนี้เธอต้องไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยแต่เช้า" ใบบัวรีบวิ่งเขาห้องไปทันทีที่เป็นอิสระจากเขา ปัง!! "หายใจลึกๆใบบัวทำไมใจเต้นแรงแบบนี้นะ" พอเข้ามาในห้องใบบัวก็นั่งกุมหัวใจที่เต้นรัวของเธอตอนนี้ไว้แล้วพูดกับตัวเองออกมาความรู้สึกของเธอตอนนี้มีทั้งความหวาดกลัวที่ถูกเขาคุกคามและก็มีทั้งความตื่นเต้นที่ได้ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ ใบบัวนั่งหายใจเข้าหายใจออกสักพักเธอก็เดินไปเปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบของบางอย่างในกระเป๋าออกมา มันเป็นการ์ดใบเล็กๆใบหนึ่งที่เหมือนเป็นการ์ดฝีมือเด็กอนุบาลใบบัวหยิบมันออกมาดูแล้วนั่งยิ้มให้มันอยู่อย่างนั้น "เจ้าชายของหนูบัว ได้อยู่ด้วยกันสักทีนะคะถึงไม่รู้ว่าหนูบัวจะได้อยู่กับพี่นานแค่ไหนแต่แค่นี้หนูบัวก็ดีใจมากแล้ว...รักแรกของหนู" เธอพูดกับการ์ดใบนั้นก่อนที่เธอจะเก็บมันยัดใส่ลงไปในกระเป๋าเหมือนเดิมพร้อมกับภาพความทรงจำในวัยเด็กที่เธอคอยแอบมองเขาอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งของบ้าน -วันรุ่งขึ้น- "ทำอะไร" "ป๊ะป๋าตื่นแล้วเหรอคะ" ใบบัวที่กำลังยืนมองรูปต่างๆที่ตั้งเรียงอยู่ที่ตู้โชว์ที่ห้องนั่งเล่นก็รีบหันไปถามคนที่ทักเธอขึ้นมาแต่ภาพที่เธอเห็นทำให้เธอต้องรีบหันหลังกลับเพราะโอโซนเดินออกมาในสภาพที่พึ่งอาบน้ำเสร็จแล้วพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่ท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่ในมือก็ถือผ้าเข็ดผมอยู่ "ถ้าไม่ตื่นฉันจะมายืนอยู่ตรงนี้ไหม แล้วเธอทำอะไร" "หนูบัวดูรูปอยู่ค่ะนี่รูปเพื่อนๆป๊ะป๋าเหรอคะ” “อืม!!” โอโซนตอบแล้วเดินไปเช็ดผมไปด้วย “พี่ผู้หญิงคนนี้นี่เป็นคนพิเศษของป๊ะป๋าเหรอ” “ทำไม!” เขาหันมามองหน้าใบบัวนิ่งๆแล้วถามออกมารูปที่ใบบัวถามเป็นรูปของโอโซนกับเพื่อนอีก5คนของเขานั่นก็คือ กันต์ คิง เวกัส มิลิน แล้วก็ นาราคนที่ใบบัวกำลังพูดถึง “ก็ทุกรูปป๊ะป๋าไม่มองกล้องเลยมองแต่พี่คนนี้สายตาที่ป๊ะป๋ามองพี่เขาดูอ่อนโยนมากๆเลย…" ใบบัวพูดออกมาตามภาพที่เธอเห็นก่อนที่แววตาของเธอจะสั่นไหวแล้วพูดประโยคหลังออกมาเบาๆ "....หนูบัวอยากให้ป๊ะป๋ามองหนูบัวแบบนี้บ้างจัง” "เธอว่าไงนะ" "ปะ..เปล่าค่ะไม่ได้ว่าอะไร" ป๊ะป๋าจะทานข้าวเช้าเลยไหมหนูบัวตื่นมาทำอาหารเช้าไว้ให้แล้วเช้านี้ทำข้าวต้มกุ้ง" "เธอทำอาหารเป็นด้วยเหรอ" "เป็นสิคะคุณแม่สอนส่วนใหญ่ที่ทำเป็นก็ของโปรดของป๊ะ...เออ!ของทุกคนในบ้าน" เกือบไปแล้วเธอเกือบหลุดพูดแล้วว่าอาหารที่เธอทำเป็นล้วนแต่เป็นอาหารที่เขาชอบ "ฉัน...ไม่ทานมื้อเช้าถ้าเธอหิวก็ทานก็เลย" หัวใจดวงน้อยของใบบัวห่อเหี่ยวลงทันใดที่ได้ยินคำพูดนี้ของเขา ตอนนี้พึ่งจะเจ็ดโมงเช้าแต่เธอตื่นมาทำอาหารเช้าไว้รอเขาตั้งแต่หกโมงแล้วแต่สุดท้ายเขาก็ไม่คิดจะแตะอาหารของเธอสักนิด แล้วใบหน้าหวานที่มักจะเปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลาของใบบัวตอนนี้มันเศร้าหมองลงถนัดตาพร้อมกับขอบตาเริ่มแดงกล่ำจนอีกคนสังเกตเห็น "เป็นอะไร" "เปล่าค่ะ..ถ้างั้นหนูบัวไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยก่อนนะคะ" ใบบัวรีบหลบสายตาโอโซนแล้วรีบพูดออกมาเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังจะร้องไห้ "เดี๋ยว" ใบบัวที่แต่งตัวด้วยชุดนักเรียนโรงเรียนเก่าของเธออย่างเรียบร้อยกำลังจะเดินไปหยิบกระเป๋าก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อโอโซนเรียกขึ้นมา "เงยหน้า" โอโซนสั่งอีกคนที่หันหน้ามาหาแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาเลยสักนิดแต่พอใบบัวเงยหน้าขึ้นมาหัวใจแกร่งของโอโซนก็กระตุกฮวบลงทันทีที่เห็นขอบตาแดงๆปลายจมูกแดงๆของเธอ "ไปตักข้าวต้มไว้รอฉันเดี๋ยวฉันไปแต่งตัวแล้วจะออกมาทานด้วย" แล้วเขาก็ตัดสินใจพูดประโยคนี้ออกไปจนทำให้ใบหน้าหวานของใบบัวกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม