รักแรกของหนูบัว
1062 คำ
"หนูบัวอยู่กับป๊ะป๋าตลอดไปเลยได้ไหม"
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจของโอโซนเต้นโครมครามขึ้นมารัวๆเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากปากใบบัวพร้อมกับสายตาที่อ้อนๆของเธอเด็กคนนี้กำลังทำอะไรกับหัวใจที่เกือบจะปิดตายของเขาไปแล้วกันแน่นะไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำต่างๆของใบบัวที่แสดงออกมาแค่ได้เจอกันวันนี้แค่วันเดียวเธอก็มีอิทธิพลกับใจของเขาได้ขนาดนี้
"รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา"
"รู้ค่ะ...หนูบัวรู้หนูบัวอยากอยู่กับป๊ะป๋าตลอดไปจริงๆ"
"งั้นเหรอ...เธอจะอยู่กับฉันตลอดไปในสถานะไหนดีล่ะน้องสาวบุญธรรมหรือในฐานะอะไรดี"
โอโซนพูดแล้วเดินเข้าหาใบบัวด้วยสายตาที่คุกคามจนใบบัวต้องถอยหลังหนีกับท่าทางแบบนี้ของเขาเธอรู้สึกว่าตอนนี้สายตาที่เขามองเธอมันแปลกๆไปมันดูน่ากลัวและไม่น่าไว้ใจ
หมับ!!
"อ่ะ!!...ป๊ะป๋าจะทำอะไรหนูบัว"
ใบบัวพูดออกมาอย่างตื่นตกใจเมื่อโอโซนรั้งเอวเธอไว้มากอดแนบตัวแล้วก้มหน้าลงใกล้ๆ
"กลัวเหรอ..."
"ถ้าอยากอยู่กับฉันตลอดไปเธอจะไม่โดนแค่กอดแบบนี้ จำไว้อย่าพูดแบบนี้กับทำสายตาอ้อนวอนแบบนั้นใส่ฉันอีกเพราะฉัน..ไม่ได้มีความอดทนมากพอ"
พูดจบเขาก็แสยะยิ้มมุมปากใส่ใบบัวก่อนที่จะปล่อยเอวเธอที่เขากอดรวบไว้
"ไปอาบน้ำได้แล้วพรุ่งนี้เธอต้องไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยแต่เช้า"
ใบบัวรีบวิ่งเขาห้องไปทันทีที่เป็นอิสระจากเขา
ปัง!!
"หายใจลึกๆใบบัวทำไมใจเต้นแรงแบบนี้นะ"
พอเข้ามาในห้องใบบัวก็นั่งกุมหัวใจที่เต้นรัวของเธอตอนนี้ไว้แล้วพูดกับตัวเองออกมาความรู้สึกของเธอตอนนี้มีทั้งความหวาดกลัวที่ถูกเขาคุกคามและก็มีทั้งความตื่นเต้นที่ได้ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้
ใบบัวนั่งหายใจเข้าหายใจออกสักพักเธอก็เดินไปเปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบของบางอย่างในกระเป๋าออกมา มันเป็นการ์ดใบเล็กๆใบหนึ่งที่เหมือนเป็นการ์ดฝีมือเด็กอนุบาลใบบัวหยิบมันออกมาดูแล้วนั่งยิ้มให้มันอยู่อย่างนั้น
"เจ้าชายของหนูบัว ได้อยู่ด้วยกันสักทีนะคะถึงไม่รู้ว่าหนูบัวจะได้อยู่กับพี่นานแค่ไหนแต่แค่นี้หนูบัวก็ดีใจมากแล้ว...รักแรกของหนู"
เธอพูดกับการ์ดใบนั้นก่อนที่เธอจะเก็บมันยัดใส่ลงไปในกระเป๋าเหมือนเดิมพร้อมกับภาพความทรงจำในวัยเด็กที่เธอคอยแอบมองเขาอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งของบ้าน
-วันรุ่งขึ้น-
"ทำอะไร"
"ป๊ะป๋าตื่นแล้วเหรอคะ"
ใบบัวที่กำลังยืนมองรูปต่างๆที่ตั้งเรียงอยู่ที่ตู้โชว์ที่ห้องนั่งเล่นก็รีบหันไปถามคนที่ทักเธอขึ้นมาแต่ภาพที่เธอเห็นทำให้เธอต้องรีบหันหลังกลับเพราะโอโซนเดินออกมาในสภาพที่พึ่งอาบน้ำเสร็จแล้วพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่ท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่ในมือก็ถือผ้าเข็ดผมอยู่
"ถ้าไม่ตื่นฉันจะมายืนอยู่ตรงนี้ไหม แล้วเธอทำอะไร"
"หนูบัวดูรูปอยู่ค่ะนี่รูปเพื่อนๆป๊ะป๋าเหรอคะ”
“อืม!!”
โอโซนตอบแล้วเดินไปเช็ดผมไปด้วย
“พี่ผู้หญิงคนนี้นี่เป็นคนพิเศษของป๊ะป๋าเหรอ”
“ทำไม!”
เขาหันมามองหน้าใบบัวนิ่งๆแล้วถามออกมารูปที่ใบบัวถามเป็นรูปของโอโซนกับเพื่อนอีก5คนของเขานั่นก็คือ กันต์ คิง เวกัส มิลิน แล้วก็ นาราคนที่ใบบัวกำลังพูดถึง
“ก็ทุกรูปป๊ะป๋าไม่มองกล้องเลยมองแต่พี่คนนี้สายตาที่ป๊ะป๋ามองพี่เขาดูอ่อนโยนมากๆเลย…"
ใบบัวพูดออกมาตามภาพที่เธอเห็นก่อนที่แววตาของเธอจะสั่นไหวแล้วพูดประโยคหลังออกมาเบาๆ
"....หนูบัวอยากให้ป๊ะป๋ามองหนูบัวแบบนี้บ้างจัง”
"เธอว่าไงนะ"
"ปะ..เปล่าค่ะไม่ได้ว่าอะไร"
ป๊ะป๋าจะทานข้าวเช้าเลยไหมหนูบัวตื่นมาทำอาหารเช้าไว้ให้แล้วเช้านี้ทำข้าวต้มกุ้ง"
"เธอทำอาหารเป็นด้วยเหรอ"
"เป็นสิคะคุณแม่สอนส่วนใหญ่ที่ทำเป็นก็ของโปรดของป๊ะ...เออ!ของทุกคนในบ้าน"
เกือบไปแล้วเธอเกือบหลุดพูดแล้วว่าอาหารที่เธอทำเป็นล้วนแต่เป็นอาหารที่เขาชอบ
"ฉัน...ไม่ทานมื้อเช้าถ้าเธอหิวก็ทานก็เลย"
หัวใจดวงน้อยของใบบัวห่อเหี่ยวลงทันใดที่ได้ยินคำพูดนี้ของเขา ตอนนี้พึ่งจะเจ็ดโมงเช้าแต่เธอตื่นมาทำอาหารเช้าไว้รอเขาตั้งแต่หกโมงแล้วแต่สุดท้ายเขาก็ไม่คิดจะแตะอาหารของเธอสักนิด
แล้วใบหน้าหวานที่มักจะเปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลาของใบบัวตอนนี้มันเศร้าหมองลงถนัดตาพร้อมกับขอบตาเริ่มแดงกล่ำจนอีกคนสังเกตเห็น
"เป็นอะไร"
"เปล่าค่ะ..ถ้างั้นหนูบัวไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยก่อนนะคะ"
ใบบัวรีบหลบสายตาโอโซนแล้วรีบพูดออกมาเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังจะร้องไห้
"เดี๋ยว"
ใบบัวที่แต่งตัวด้วยชุดนักเรียนโรงเรียนเก่าของเธออย่างเรียบร้อยกำลังจะเดินไปหยิบกระเป๋าก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อโอโซนเรียกขึ้นมา
"เงยหน้า"
โอโซนสั่งอีกคนที่หันหน้ามาหาแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาเลยสักนิดแต่พอใบบัวเงยหน้าขึ้นมาหัวใจแกร่งของโอโซนก็กระตุกฮวบลงทันทีที่เห็นขอบตาแดงๆปลายจมูกแดงๆของเธอ
"ไปตักข้าวต้มไว้รอฉันเดี๋ยวฉันไปแต่งตัวแล้วจะออกมาทานด้วย"
แล้วเขาก็ตัดสินใจพูดประโยคนี้ออกไปจนทำให้ใบหน้าหวานของใบบัวกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง
- ผู้เขียน
