หวง
2029 คำ
-หลายวันผ่านไป-
“อร่อยไหมคะป๊ะป๋า”
“อืม!!”
ใบบัวยกยิ้มจนแก้มปริเมื่อเห็นว่าอาหารเช้ามื้อนี้ที่เธอทำให้โอโซนทานเขาทานหมดเกลี้ยงหลังจากวันนั้นที่เขายอมนั่งทานข้าวเช้ากับใบบัวเพราะกลัวว่าเธอจะเสียใจที่อุตส่าห์ตื่นมาทำให้เขาทานก็กลายเป็นว่าเขาต้องตื่นมาทานอาหารเช้าฝีมือเธอทุกวันจนคนที่ไม่ทานอาหารเช้าอย่างเขาต้องหันมาทานโดยปริยายและที่สำคัญตั้งแต่วันนั้นมาเขาจะตื่นมาแล้วหิวข้าวอยากทานอาหารฝีมือคนตัวเล็กที่นั่งตรงหน้าเขาทุกเช้า
“อีกสองวันเธอต้องเตรียมตัวได้แล้วนะ”
“เตรียมตัว ทำไมค่ะป๊ะป๋าจะให้หนูบัวทำอะไร”
“เราต้องเดินทางไปฝรั่งเศสกันแล้วป๊าติดต่อโรงเรียนสอนภาษาให้เธอที่นั้นได้แล้ว”
“เย้!! นี่หนูบัวจะได้ไปฝรั่งเศสแล้วเหรอคะเร็วดีจัง”
ใบบัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เธอกำลังนั่งทานอาหารเช้าเธอเฮลั่นอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อได้ยินข่าวดีเรื่องที่เธอจะได้เดินทางไปฝรั่งเศส
“ดีใจอะไรขนาดนั้น”
“ดีใจสิหนูบัวยังไม่เคยไปเลยพึ่งรู้จากคุณแม่เมื่อไม่กี่วันก็จะได้เดินทางแล้วตื่นเต้นจังเลย”
“แต่อย่าลืมนะว่าเธอไม่ได้ไปเที่ยวอย่างเดียว”
โอโซนพูดขึ้นมาพร้อมกับเลิกคิ้วมองใบบัวที่กำลังทำท่าทางดีใจจนออกนอกหน้าแบบนี้
“ทราบแล้วค่าาาา หนูบัวต้องไปเรียนรู้สังคมแล้วเรียนภาษาฝรั่งเศสเพิ่มเพราะแค่ภาษาอังกฤษกับจีนที่ได้อยู่ทุกวันนี้มันไม่พอป๊ะป๋าพูดแบบนี้กรอกหูหนูบัวมาสามวันแล้วหนูบัวจำได้”
“หึ!! จำเก่ง”
โอโซนยกยิ้มขึ้นมาเพราะรู้สึกขำกับคนตรงหน้าที่พูดจาล้อเลียนคำพูดเขาที่เคยพูดกับเธอความน่ารักสดใสของใบบัวทำให้เขาเกือบลืมไปแล้วว่าหลายวันก่อนหน้านี้เขาพึ่งผิดหวังเรื่องความรักจากผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารักมานานตั้งแต่สมัยเรียนแต่ก็แค่เกือบลืมเพราะในใจเขายังรู้สึกดีๆ และห่วงใยผู้หญิงคนนั้นเสมอคนที่ใบบัวเห็นในรูป
“วันนี้ฉันต้องเข้าบริษัทเธออยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”
“ได้ค่ะ แต่ว่า.."
“อะไร”
“หนูบัวขอไปบริษัทกับป๊ะป๋าได้ไหมคะ”
ใบบัวยื่นหน้าไปใกล้ๆ โอโซนที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะกินข้าวแล้วมองอ้อนขอโอโซนตาปริบๆ เพราะเธอไม่อยากอยู่ห่างจากเขาเพราะหลายวันมานี้ตั้งแต่ที่โอโซนไปรับเธอมาเขาก็วุ่นวายอยู่กับเรื่องมหาลัยที่ใบบัวจะเข้าเรียนต่อเธอตัวติดกับเขาแทบจะทุกเวลา
“ฉันต้องทำงานแล้วที่สำคัญที่นั้นไม่ใช่ที่ๆ เด็กอย่างเธอจะไปเที่ยวเล่นได้”
“หนูบัวไม่ใช่เด็กแล้วอีกไม่กี่เดือนก็จะอายุสิบเก้าแล้วให้หนูบัวไปด้วยนะ...นะคะป๊ะป๋า”
โอโซนมองหน้าใบบัวที่กำลังออดอ้อนเขาตอนนี้ด้วยสายตานิ่งๆ แต่ในใจของเขามันไม่ได้นิ่งอย่างสายตาที่มองออกมา...เขาแพ้แววตาใสซื้อและขี้อ้อนดวงนี้ของใบบัวซะแล้ว
“งั้นก็รีบทานแล้วไปแต่งตัว”
“ป๊ะป๋าใจดีที่สุดเลยหนูบัวรักป๊ะป๋าที่สุดเลยค่ะ”
ใบบัวพูดจบก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งหายตัวเข้าไปในห้องของเธอเพื่อที่จะรีบแต่งตัวทันทีโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนนั่งนิ่งก็คำพูดประโยคท้ายที่เธอพูดออกมา
“รักเหรอ....หึ!!เธอรักฉันแบบไหนกันนะใบบัว”
โอโซนพึมพำขึ้นมาคนเดียวก่อนที่เขาจะลุกไปแต่งตัวที่ห้องตัวเอง
บริษัท
“สวัสดีค่ะคุณโอโซนวันนี้พาสาวน้อยที่ไหนมาด้วยคะน่ารักเชียว”
เสียงผู้ช่วยของคุณหญิงผู้เป็นแม่ของโอโซนที่ตอนนี้มาเป็นเลขาชั่วคราวของเขาทักขึ้นมาเมื่อเห็นว่าโอโซนเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องทำงานของเขาพร้อมกับสาวน้อยน่าตาน่ารักเธอเหมือนจะคุ้นหน้าสาวน้อยคนนี้แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน
“สวัสดีค่ะคุณอาวิภา”
“สวัสดีค่ะ...เดี๋ยวนะคะ!!”
หญิงวัยกลางคนรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของทั้งสองคนรับไหว้สาวน้อยแล้วมองหน้าพร้อมกับขมวดคิ้วมองเหมือนพยายามนึกอะไรอยู่
“...คุณใบบัว”
“ใช่ค่ะหนูบัวเอง”
“โตเป็นสาวแล้วอาจำไม่ได้เลยค่ะ”
เธอคว้ามือใบบัวไปจับไว้แล้วพูดกับเธอพร้อมยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ได้เจอใบบัว ครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือวันที่ไปส่งเธอเข้าเรียนโรงเรียนประจำตอน ม.1พร้อมกับเจ้านายเธอที่เป็นคุณแม่บุญธรรมของใบบัวหลังจากนั้นเธอย้ายไปดูแลงานที่สาขาฝรั่งเศสพึ่งกลับมาเมื่อไม่นานมานี่เอง
“ถ้าเตชินเห็นคุณใบบัวตอนนี้คงยิ้มแก้มปริแน่ๆเลยที่สาวน้อยคนที่เขาปลื้มมาตั้งแต่เด็กโตเป็นสาวแล้วสวยน่ารักขนาดนี้”
คำพูดประโยคนี้ทำเอาโอโซนที่ยืนฟังอยู่ขมวดคิ้วเป็นปมทันทีเขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าเตชินมือขวาของเขาที่เป็นลูกชายของวิภาจะรู้จักกับใบบัว
“พี่เตเขาเห็นหนูบัวจนเบื่อแล้วค่ะ อาวิภาไม่รู้อะไรตอนหนูบัวอยู่โรงเรียนประจำพี่เตซื้อขนมซื้อของไปให้หนูบัวที่โรงเรียนบ่อยๆ อาทิตย์ไหนที่คุณแม่ไม่ว่างไปรับก็พี่เตนี่แหละค่ะที่เป็นคนไปรับหนูบัว”
โอโซนถึงกับตากระตุกขึ้นมาอีกครั้งที่ได้ยินใบบัวตอบกลับวิภาออกไปแบบนั้นสองคนนี้สนิทกันขนาดนี้เลยงั้นเหรอความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของโอโซนเขาก็เริ่มมีอาการหงุดหงิดขึ้นมาซะดื้อๆ ก่อนที่จะเปิดประตูห้องทำงานเข้าไปด้วยที่ไม่เรียกใบบัวสักคำ
“ใบบัวตามป๊ะป๋าเข้าไปก่อนนะคะ”
“ป๊ะป๋าเหรอคะ”
วิภายิ้มน้อยๆ แล้วถามใบบัวออกมาถึงสรรพนามที่เธอใช้เรียกโอโซน
“ใช่ค่ะ..หนูบัวเรียกพี่ชายว่าป๊ะป๋าน่ารักไหมคะ”
“น่ารักมากเลยค่ะงั้นคุณใบบัวเข้าไปในห้องนะคะเดี๋ยวอาให้เด็กเอาน้ำเอาขนมไปให้แล้วอย่ากวนป๊ะป๋านะคะเวลาทำงานป๊ะป๋าของคุณใบบัวจะเครียดมาก”
“รับทราบค่ะหนูบัวจะไม่ดื้อไม่ซนไม่กวนป๊ะป๋า”
พูดจบใบบัวก็เดินตามโอโซนเข้าไปในห้องทิ้งให้วิภายิ้มแล้วมองตามใบบัวเข้าไปลูกชายเธอคงไม่มีสิทธิ์แล้วสินะวิภาคิดในใจก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกไปสั่งแม่บ้านให้หาของว่างไปให้คุณหนูของเธอ
20 นาทีผ่านไป
ใบบัวที่นั่งเงียบๆ เล่นมือถืออยู่ก็เริ่มหิวเริ่มอยากไปหาอะไรหวานๆทานถึงแม้ของว่างที่วิภาให้คนจัดมาให้วางอยู่ตรงหน้ามันก็ไม่ใช่ชาเขียวนมที่เธออยากทานตอนนี้
ที่สำคัญตอนที่เธอมาถึงบริษัทเธอเห็นว่าข้างๆ บริษัทมีร้านกาแฟซื้อดังตั้งอยู่เธอเลยตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปหาโอโซนที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงานเพื่อจะขออนุญาต
“ป๊ะป๋าขา”
“ถ้าจะเรียกฉันแบบนี้เธอไม่ควรไปสนิทกับคนอื่นตั้งแต่แรก”
“คะ”
ใบบัวถึงกับงงไปเลยที่ได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของโอโซนเขาพูดทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เงยมองหน้าเธอสักนิด เขาเป็นอะไรอยู่ๆ มาหงุดหงิดใส่ใบบัวได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจแล้วที่เขาพูดหมายถึงใครกัน
“เมื่อกี้ป๊ะป๋าว่าไงนะคะ”
ใบบัวถามซ้ำออกมาเมื่อเห็นว่าโอโซนพูดแล้วเงียบไปมันเลยทำให้โอโซนที่หลุดพูดแบบนั้นออกมาตั้งสติแล้วเงยมองหน้าใบบัวด้วยสายตาหงุดหงิด
“เปล่า แล้วเธอมีอะไร”
“หนูบัวอยากขออนุญาตลงไปข้างล่างตึกได้ไหมคะ”
“ไปไหน”
“ร้านกาแฟข้างๆ”
“กาแฟที่นี่ก็มีเดี๋ยวให้แม่บ้านชงมาให้”
“หนูบัวไม่ได้อยากกินกาแฟ”
โอโซนขมวดคิ้วมองหน้าใบบัวอย่างไม่เข้าใจในเมื่อมาขอไปร้านกาแฟแต่เธอกลับบอกไม่อยากกินกาแฟ
“หนูบัวอยากกินชาเขียวเย็นๆ”
“เดี๋ยวให้คนไปซื้อให้”
โอโซนพูดแล้วยกหูโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานขึ้นมาแต่ในจังหวะนั้นเสียงเคาะประตูห้องทำงานก็ดังขึ้น
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตเข้าไปครับบอส”
ฟูว!!!
โอโซนถอนหายใจออกมาแรงๆ หนึ่งทีเมื่อได้ยินเสียงของคนที่เคาะประตูปกติคนๆนี้ก็เข้าออกห้องเขาประจำอยู่แล้วแต่วันนี้เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นพิเศษและไม่ค่อยอยากให้คนๆนี้เข้ามาเท่าไหร่
“อรุณสวัสดิ์ครับบอส”
เสียงคนที่พึ่งเดินเข้ามาดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของเขา
“มาทำไม วันนี้กูยังไม่ได้เรียกมึงเลยไอ้เต”
“ผมไม่ได้มาหาบอสครับพอดีผมรู้มาว่าวันนี้มีสาวน้อยมากับบอสผมเลยจะมาหาเธอ”
เตชินพูดแล้วหันไปยิ้มให้ใบบัวที่ยืนฉีกยิ้มให้เขาอยู่เหมือนกัน ด้วยความที่ทั้งสองคนเป็นเจ้านายกับลูกน้องและเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กโอโซนกับเตชินก็จะพูดคุยกันแบบนี้เสมอ
“ถ้ามึงจะพูดกวนตีนกูขนาดนี้อยากเรียกกูว่าบอสให้กระดากปากเลยไอ้ห่า”
“ได้เหรอวะ”
“ไอ้สัส!!”
“ไงคะหนูบัวยืนนิ่งมองแก้วชาเขียวในมือพี่ตาปริบๆเลยนะเรา”
เตชินเลิกเถียงกับโอโซนแล้วหันมาพูดคุยกับใบบัวที่ยืนอยู่ข้างๆโต๊ะมองชาเขียวปั่นใส่วิปครีมในมือเขาอยู่
“สวัสดีค่ะพี่เต”
“อะ! ได้ยินว่าวันนี้มีเด็กชอบกินชาเขียวมาที่บริษัทพี่เลยแวะซื้อขึ้นมาให้”
ใบบัวยิ้มกว้างแล้วรับแก้วชาเขียวที่เตชินยื่นให้แล้วจัดการดูดมันทันทีโดยที่มีสายตาของเตชินที่มองเธออย่างเอ็นดูพร้อมกับสายตาที่บอกบุญไม่รับของโอโซนที่มองอยู่เช่นกัน
“เป็นไรวะมองตาขวาง อ่ะ! แก้วนี้ของมึงครับบอสกูซื้อมาฝากมึงด้วยไม่ต้องไปมองน้องมันด้วยความอิจฉาขนาดนั้น”
แก้วกาแฟอเมริกาโนเย็นถูกวางไว้ตรงหน้าโอโซนพร้อมกับคำพูดที่กวนตีนของเตชินโอโซนได้แต่คิดในใจว่าเขาไม่ได้มองใบบัวเพราะอิจฉาแต่เขามองด้วยความหมั่นไส้ต่างหาก
“มึงไม่มีการมีงานทำเหรอไอ้เต”
“มีดิวะ! กูแค่ขึ้นมาทักหนูบัวก่อน”
โอโซนรู้สึกขัดๆหูที่ได้ยินเตชินเรียกใบบัวว่าหนูบัวทั้งๆที่เขาเองยังไม่เรียกใบบัวสนิทขนาดนี้
“ทักเสร็จแล้วก็ไปดิวะ ส่วนเธอจะยืนยิ้มยืนคุยกับมันอีกนานไหมถ้าจะคุยนานฉันจะได้เซ็นใบลาออกให้มันลาออกไปนั่งคุยกับเธอทั้งวัน”
“เฮ้ย!! เดี๋ยวดิวะบอสแค่กูแว๊บมาคุยกับน้องแค่นี้มึงถึงกับจะไล่กูออกเลยเหรอวะแม่ง!!ใจดำ งั้นพี่ไปก่อนนะหนูบัวไว้เจอกันว่างๆพี่ไลน์หาอยู่นานเดี๋ยวไอ้บอสขี้หวงมันจะไล่พี่ออก”
พูดจบเตชินก็เดินออกไปแต่ก่อนไปเขาก็ไม่วายหันมายกยิ้มกวนๆ ใส่โอโซนแล้วผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดี
- ผู้เขียน
