Chapter 02/2: คนอกหักที่เมา…จะทำอะไรก็ได้
1070 คำ
ผ่านไปเกือบ 3 ชั่วโมง
ในตอนนี้เหลือสมาชิกนั่งดื่มกันแค่ 3 คน คือ ยูกิ ยูริ และอิท ส่วนตินนั้นโดนแม่โทรเรียกตัวกลับอย่างงงๆ เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ และในตอนนี้ทั้งโต๊ะก็เหลือแค่สองสาวกับอีกหนึ่งหนุ่ม ยูกิหน้าแดงน้อยๆ แต่ไม่เมามากกำลังนั่งจิบเหล้าไปเรื่อยๆ กับอิทที่ตอนนี้เมาจนหัวแทบจะหัวทิ่มกับพื้นอยู่รอมร่อ มีเพียงยูริคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงสติสัมปชัญญะครบถ้วน แต่กินกับแกล้มจนพุ่งกาง
“แม่ง! ทำกันได้ ทำ...ไม...ต้องมา...เจอคน...แบบนี้ด้วยวะ” ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์จึงทำให้อิทแทบจะควบคุมสติของตนเองไว้ไม่อยู่
“อาการหนักนะนั้น” ยูกิยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นสภาพน่าเวทนาของเพื่อนชาย
“นั่นนะสิ” ยูริพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมามองเวลา พอเห็นว่าเวลาดึกมากแล้วจึงเอ่ยปากชวนยูกิกลับ
“กลับกันเลยไหม?”
“อืม” ยูกิพยักหน้าตอบรับแล้วสะกิดเรียกคนที่เมาอย่างไม่มีสติลุกขึ้น
หญิงสาวทั้งสองพยายามพยุงชายหนุ่มตัวโตเดินออกมาจากผับอย่างทุลักทุเล เมื่อทั้งสองพาเพื่อนชายออกมาจากร้านได้ พวกเธอก็มาเจอกับปัญหาใหญ่ที่ก่อนหน้านี้ลืมคิดไปเสียสนิท
“ถนนโล่ง แท็กซี่สักคันก็ไม่มีผ่าน เราจะทำยังไงดียูกิ” ยูริเอ่ยถามน้องสาว
ยูกิยิ้มเจื่อนๆ เป็นคำตอบ
“แล้วเราจะทำยังไงดี อิทก็เมาและคงกลับเองไม่ได้แน่” ยูริพูดขึ้นด้วยความกังวล
“ผู้หญิงเลว!”
“เฮ้อ! ยิ่งหมอนี่อยู่สภาพแบบนี้อีก” ยูกิถอนหายใจแล้วช่วยกันเดินพยุงอิทไปนั่งตรงม้านั่ง
“แล้วหอของอิทมันอยู่ตรงไหนเนี่ย”
“...” ยูรินิ่งเงียบพยายามนึกเรื่องของหอพักของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก เพราะเธอก็ไม่เคยไปหอของอิทเหมือนกัน รู้แต่เพียงว่าเจ้าตัวเพิ่งจะย้ายมาอยู่หอใหม่เพียงไม่นาน
“ไม่รู้เหมือนกัน” ยูริส่ายหน้าอย่างจนใจ
“ซวยแล้วไง นี่ก็ตี 2 แล้วนะเนี่ย” ยูกิมองไปรอบๆ ก็มีแต่ความเงียบเหงา นอกจากรถที่วิ่งออกจากผับเป็นบางครั้ง แล้วก็ไม่มีรถคันอื่นอีกเลย
“อิท! ตื่นก่อน...ลืมตาขึ้นมาหน่อยนะ” ยูกิรีบก้มลงไปปลุกเพื่อนชายให้ตื่น
“อือ...มีไร?”
“หอนายอยู่ไหนยะ” ยูกิรีบถาม
“และพอจะให้ใครมารับได้ไหม?” ยูริพูดเสริม
“หอฉันอยู่หลังมอ หอxxx” พอพูดจบชายหนุ่มก็หลับอีกรอบ
“หอหรูนะเนี่ย” ยูกิพยักหน้าน้อยๆ แล้วต้องร้องออกมาอย่างเซ็งๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับไปแล้ว
“เฮ้ยๆ ตื่นก่อนอย่าเพิ่งนอน ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ” ยูกิรีบตีแขนคนที่หลับรัวๆ
“อะไรอีก?” อิทหน้านิ่วเอ่ยถาม
“มีใครพอจะมารับแกกลับได้ไหมอิท” ยูกิถามย้ำอีกครั้ง
“อืม...ไม่มี”
“จริงดิ!” หญิงสาวทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
“แต่นายมีรูมเมทที่แชร์ห้องอยู่ไม่ใช่เหรอ เรียกเขามารับได้รึเปล่า”
“สินะเหรอ?” อิทเริ่มขมวดคิ้ว
“มันจะไม่เป็นการรบกวนเมทของแกไหมอ่ะ?” ยูริถามขึ้นด้วยความกังวล
“ชั่วโมงนี้คงไม่มีคำว่ารบกวนแล้วล่ะ บอกเบอร์เมทของแกมาเลยดีกว่าอิท” ยูกิเริ่มสั่งการในทันที
“ไม่มี!”
“เวรล่ะ แกเป็นรูมเมทอะไรไม่มีเบอร์กันไว้เนี่ย” ยูกิเริ่มจะยัวะขึ้นมาบ้างแล้ว
ให้ตายสิ! เป็นรูมเมทประสาอะไรยะ เบอร์โทรก็ไม่มี ลำไยอ่ะ
“แต่มีเบอร์โทรห้อง เอาไหม?”
“ทำไมไม่พูดให้มันเร็วๆ ล่ะยะ” ยูกิแหวใส่อีกครั้ง
“เบอร์อะไรรีบพูดมา”
“อืม..เบอร์อะไร...จำไม่ได้แฮะ” อิทพูดเสียงเบาก่อนจะหยิบมือถือออกมาให้เพื่อนสาว
“เปิดดูเองก็แล้วกัน”
“เมมว่าอะไร?” ยูกิรับมือถือแล้วเข้าไปค้นในสมุดรายชื่อในเมนูโทรศัพท์ทันที
“ห้อง”
“ยูกิเจอไหม?” ยูริที่มองอยู่ข้างๆ รีบถามอย่างร้อนรน
“อ๊ะ! เจอแล้ว...เดี๋ยวโทรแปป”
15 นาทีหลังจากวางสาย
รถBMW 5 series ราคาแพงก็แล่นมาจอดตรงหน้าหญิงสาวทั้งสอง พวกเธอมองรถที่เพิ่งมาจอดอย่างงงๆ ในใจก็แอบนึกว่าคงจะเป็นรูมเมทของอิทรึเปล่า แต่ยังไม่ทันสรุปประตูรถหรูก็พลันเปิดออกพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงท่าทางขี้เล่นลงมาจากฝั่งคนขับ และตามมาด้วยชายหนุ่มผมยาวร่างสูงโปร่งพอๆ กัน แต่ดูท่าทางสุภาพกว่าลงมาจากฝั่งที่นั่งข้างคนขับ
ชายที่ท่าทางสุภาพเรียบร้อยหันมองซ้ายมองขวาก่อนจะหยุดแล้วจ้องมองมาทางยูกิ ก่อนจะรีบเดินตรงดิ่งมาหาหญิงสาวทั้งสอง
“สวัสดีครับ ผมสินะครับ คุณทั้งสองใช่คนที่โทรบอกให้ผมมารับอิทรูมเมทของผมรึเปล่าครับ”
“ชะใช่...แล้วค่ะ” ยูกิรีบพยักหน้ารับพลางชี้ไปทางม้านั่งด้านหลังที่มีอิทธิพัชร์กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงอยู่
“เขาอยู่ตรงนั้นค่ะ”
“เมาอีกแล้วสินะ” สิขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหารูมเมทเจ้าปัญหาพลางดึงตัวอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น
อิทปรือตามองคนตรงหน้าอย่างงัวเงียแล้วค่อยๆ ลุกขึ้น ทว่าเขาเซจนเกือบล้มแต่โชคดีที่เอ็มหรืออรรถพลเข้ามาช่วยพยุงไว้ได้ทัน
“ขอบใจนะ” สิพูดเบาๆ พลางพยุงอิทเดินอีกครั้ง โดยมีสองสาวยืนมองด้วยความเป็นห่วงอยู่ห่างๆ
“ต้องขอรบกวนด้วยนะคะ” ยูกิรีบก้มหัวขอบคุณสิรภพด้วยความเกรงใจ
“ไม่เป็นไรครับ แล้วทั้งสองคนจะกลับยังไงกันครับ” สิถามสองสาวด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว
“อ่า...ก็ว่าเดี๋ยวจะลองหารถแถวนี้ดูค่ะ” ยูริตอบพลางยิ้มเจื่อนๆ
“ผมว่าแถวนี้คงจะหารถยากนะครับ” สิพูดพลางกวาดสายตาไปทั่วท้องถนนแล้วก็พบแต่ความว่างเปล่า แม้แต่รถสักคันก็ไม่มีแล่นผ่าน
- ผู้เขียน
