ตอนที่ 2
825 คำ
กวิน อรรคโรจน์ ทายาทของเศรษฐีนีหมื่นล้าน เขาเป็นผู้ชายหล่อเหลา ร่ำรวย และเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง จึงไม่แปลกที่สาวน้อยสาวใหญ่จะวิ่งเข้าใส่กันมากมายเช่นนี้
“กวิน หยุดคุยกับแม่ก่อน”
เท้าใหญ่ของหนุ่มหล่อนามไพเราะชะงักอยู่แค่ปากทางเข้าห้องรับแขก เขาหันไปมองท่าน ก่อนจะกล่าวทักทาย และเดินเข้าไปภายใน
“สวัสดีครับคุณแม่ ยังไม่นอนอีกหรือครับ”
คุณหญิงปรานีมองลูกชายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนส่ายหน้าน้อยๆ เมื่อเห็นรอยลิปสติกสีแดงบนเสื้อบริเวณหน้าอกของชายหนุ่ม
“ไปเที่ยวผู้หญิงมาอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย”
ชายหนุ่มระบายยิ้มน้อยๆ พลางทรุดกายใหญ่โตลงนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้ามกับมารดา
“ก็ผมโสดนี่ครับ”
“แม่อยากให้กวินแต่งงานเสียที”
ชายหนุ่มส่ายหน้าดิก “ผมยังไม่แต่งหรอกครับ ชีวิตโสดแบบนี้สนุกจะตาย”
“แต่แม่อยากอุ้มหลานแล้วนะ”
“เอาไว้ผมจะไปขอลูกเพื่อนมาเป็นลูกบุญธรรมดีไหมครับ คุณแม่จะได้ไม่เหงาด้วย”
คุณหญิงปรานีค้อนใส่ลูกชาย “เด็กคนอื่น มันจะเทียบเท่าเลือดเนื้อเชื้อไขของอรรคโรจน์ได้ยังไงกัน ยังไงซะแกก็ต้องรีบมีหลานให้แม่”
“ก็ผมบอกแล้วไงครับ ว่าผมไม่อยากแต่งงาน ผมไม่ชื่นชอบชีวิตในกรงวิวาห์”
“แต่แกก็ควรตามใจแม่บ้างนะกวิน แม่แก่ปูนนี้แล้ว จะตายวันตายพรุ่งก็ยังไม่รู้ ความหวังสุดท้ายของแม่ก็คืออยากมีหลานสักคนเอาไว้อุ้มชูก่อนตาย”
กวินเอื้อมมือไปกุมมือเหี่ยวย่นของมารดาเอาไว้ และบีบแผ่วเบา
“คุณแม่ยังแข็งแรงอยู่เลยครับ”
“ใครจะรู้อนาคตล่ะ” คุณหญิงปรานียังไม่ล้มเลิกความคิดเดิม “ไม่รู้ล่ะ ยังไงแม่ก็ต้องการอุ้มหลาน แกจะต้องทำให้แม่สมหวังด้วย”
กวินไม่ได้โต้แย้งอีก เขาระบายยิ้มบางๆ ออกมา “ถ้าผมอยากแต่งงานเมื่อไหร่ ผมจะบอกนะครับ” เขาพูดจบก็ลุกขึ้นยืน
“ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับคุณแม่”
“ดูสิ พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร แกหนีฉันทุกทีเลย”
กวินหัวเราะ และเดินหายออกไปจากห้องรับแขก คุณหญิงปรานี ถอนใจออกมาอย่างท้อแท้
“แล้วนี่ฉันจะได้มีโอกาสอุ้มหลานกับเขาบ้างไหมเนี่ย”
“น่าจะยากค่ะคุณท่าน”
แม่บ้านคนสนิทเอ่ยออกมาตามความจริง
คุณหญิงปรานีถอนใจออกมาอีกหลายครั้ง “แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดี ฉันถึงจะมีหลาน”
ภายในห้องรับแขกเงียบสงัด เพราะเจ้านายกับบ่าวกำลังใช้ความคิดกันอย่างขะมักเขม้น
“คิดออกแล้วค่ะคุณท่าน”
“คิดอะไรออกเหรอแม่เจียม”
แม่บ้านวัยเดียวกันกับเจ้านายยิ้มหน้าบาน “ก็หาผู้หญิงสะอาดๆ สักคนมาเป็นแม่พันธุ์ยังไงล่ะคะ พอคลอดแล้วก็ค่อยให้ไป”
“มันจะดีเหรอแม่เจียม อุ้มบุญแบบนี้มันผิดกฏหมายนะ”
“เราก็อย่ากระโตกกระตากไปสิคะ ทำเงียบๆ ตกลงกันทั้งสองฝ่าย”
คุณหญิงปรานีเริ่มเห็นดีเห็นงามด้วย “แล้วฉันจะไปหาผู้หญิงสะอาดๆ อย่างที่แม่เจียมว่ามาจากไหนกันล่ะ มันหายากอยู่นะ”
“คุณท่านเป็นเจ้าของสื่อตั้งหลายอย่าง ก็ประกาศหาสิคะ ทั้งทางหนังสือพิมพ์ ทางอินเตอร์เน็ต และก็ทางทีวี” แม่บ้านสูงวัยคิดแผนการได้ลื่นไหลมาก
“แล้วฉันควรจะเขียนข่าวว่าอะไรดี”
เจียมขมวดคิ้วทำท่าครุ่นคิดอยู่ไม่นานก็ดีดนิ้ว และพูดออกมาสุ่มเสียงดีใจ
“ก็เขียนว่ารับสมัครผู้ช่วยส่วนตัวยังไงล่ะคะ แล้วเราก็กำหนดคุณสมบัติไป และพอคุณหญิงคัดคนได้แล้ว เราก็ค่อยบอกความต้องการของเราไป”
“มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่จะมีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนอยากมารับจ้างอุ้มบุญ”
“เดี๋ยวนี้เงินทองมันคือพระเจ้าค่ะ ถ้าเรายอมทุ่มเงินมากหน่อย ยังไงเสียก็ต้องมีคนสนใจ”
แม้จะรู้สึกว่าสิ่งที่กำลังคิดมันไม่ค่อยถูกต้องนัก แต่ความอยากมีหลานเอาไว้อุ้มชู ทำให้คุณหญิงปรานีคล้อยตามคำแนะนำของเจียม
“มันก็ดีนะ แล้วฉันควรจะทำอะไรเป็นอันดับแรก”
“ก็รีบลงประกาศหาผู้หญิงยังไงล่ะคะ”
“โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้เลขาฯ ของพ่อกวินจัดการให้” คุณหญิงปรานียังไม่ค่อยสบายใจนัก “หวังว่าพ่อกวินคงจะยอมทำในสิ่งที่ฉันขอนะ”
“แค่นอนด้วยกันครั้งสองครั้ง คุณกวินคงไม่ปฏิเสธหรอกค่ะ แถมน่าจะชอบด้วยซ้ำที่ได้นอนกับสาวๆ น่ะค่ะ”
“อืม ฉันก็ภาวนาให้เป็นแบบนั้น”
คุณหญิงปรานีถอนใจเบาๆ อีกครั้ง ก่อนจะนั่งนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด ในขณะที่แม่บ้านเจียมนั่งอมยิ้มอย่างภาคภูมิใจกับความคิดของตัวเอง
- ผู้เขียน
