ตอนที่ 6
1380 คำ
พริมายกมือขึ้นไหว้คุณหญิงปรานีอย่างอ่อนน้อมเมื่อป้าเจียมแนะนำให้รู้จัก
“หน้าตาสะสวยไม่เบานี้” คุณหญิงปรานีมองอย่างพึงพอใจ
“แบบนี้ลูกชายของฉันคงจะชอบได้ไม่ยาก”
พริมาทำได้แค่ระบายยิ้มบางๆ
“คุณหญิงพอใจใช่ไหมคะ” ป้าเจียมถามขึ้น
“อืม ใช่”
“งั้นแบบนี้ก็แสดงว่าคุณท่าน...”
“อืม ฉันตกลงจ้างหนูพิมมาอุ้มบุญ”
พริมารีบยกมือไหว้ และขอบคุณทั้งน้ำตา
“ขอบคุณคุณท่านมากนะคะที่เมตตาพิม ขอบคุณจริงๆ เลยค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องขอบอกขอบใจอะไรฉันแล้ว แค่เธอทำงานของฉันให้สำเร็จก็พอ”
“พิมจะพยายามอย่างสุดความสามารถค่ะ”
พริมารีบรับคำ ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตของน้องสาวอีกแล้ว
“คุณท่านจะให้พิมเริ่มงานเมื่อไหร่คะ”
“เธอสะดวกเมื่อไหร่ล่ะ เห็นว่าต้องเฝ้าน้องสาวที่โรงพยาบาล”
“เอ่อ พิมสะดวกทุกเมื่อค่ะ คือพิม... อยากเบิกเงินไปจ่ายค่าหมดให้กับน้อง...”
คุณหญิงปรานีได้ยินก็พอจะเข้าใจ “เอาเป็นว่าฉันจะจ่ายให้เธอก่อนห้าแสน พองานเสร็จแล้ว ฉันจะจ่ายอีกครึ่งที่เหลือโอเคไหม”
พริมายกมือไหว้ทั้งน้ำตา น้องสาวของหล่อนมีทางรอดแล้ว
“ตกลงค่ะคุณท่าน”
คุณหญิงปรานีมองพริมาอย่างเอ็นดู “งั้นเดี๋ยวฉันจะให้หนูพิมเซ็นต์สัญญานะ อ้อ แล้วก็จะเซ็นต์เช็คให้เลยด้วย หนูพิมจะได้เอาไปรักษาน้องสาวไง”
“ขอบคุณค่ะคุณท่าน”
กระดาษสีขาวหลายแผ่นถูกยื่นมาตรงหน้า
“อ่านก่อนนะ แล้วค่อยเซ็นชื่อลงไป”
“ค่ะคุณท่าน”
หล่อนตอบรับ และก้มหน้ามองตัวอักษรสีดำบนกระดาษผ่านม่านน้ำตา อ่านไม่ค่อยรู้เรื่องนัก แต่ก็ตัดสินใจเซ็นชื่อลงไป ก่อนจะยื่นกระดาษคืนให้กับคุณหญิงปรานี
“งั้นนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป หนูพิมคือลูกจ้างของฉันแล้วนะ”
“ค่ะคุณท่าน”
“รายละเอียดของงานและเรื่องเงินเดี๋ยวให้แม่เจียมเป็นคนจัดการให้นะ”
หล่อนยกมือไหว้อีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยลาคุณหญิงปรานี และเดินตามป้าเจียมออกมาจากห้องรับแขกกว้างขวาง
“ป้าจ๊ะ แล้วพิมจะต้องทำยังไงบ้าง”
หล่อนเอ่ยถาม เมื่อออกมาถึงลานหน้าบ้านแล้ว
“นอนกับลูกชายคุณท่าน ทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองตั้งท้อง”
หล่อนหน้าตาแดงก่ำ แต่กระนั้นก็จำต้องกล้ำกลืนความอับอายลงไปในอก มือเล็กกำเช็คในมือแน่น
“ให้พิมเริ่มงานพรุ่งนี้เลยใช่ไหมคะป้าเจียม”
“ใช่”
ป้าเจียมพยักหน้ารับ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเป็นกังวลเล็กน้อย
“แต่หนูพิมคงต้องใช้ความพยายามหน่อยนะ เพราะลูกชายของคุณท่านไม่ยินยอมจะทำตามสิ่งที่คุณท่านต้องการ”
“หมายความว่า...”
“หนูพิมจะต้องยั่วยวนให้ลูกชายคุณท่านมีอะไรด้วยให้ได้”
หล่อนเบิกตากว้างตกใจ
“ต้องยั่วยวน?”
“ใช่ แต่มันไม่ใช่เรื่องยากหรอก เพราะลูกชายคุณท่านเป็นคนเจ้าชู้ บางทีหนูพิมอาจจะไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ งานก็จะสำเร็จ”
หล่อนก็ภาวนาให้เป็นแบบนั้น
“เอาเป็นว่าวันนี้หนูพิมกลับบ้านไปเคลียร์เรื่องของหนูกิ่งให้เรียบร้อยก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเริ่มงาน”
“ค่ะ ป้าเจียม”
“อ้อ ป้าลืมบอกไป หนูพิมจะต้องย้ายมาค้างคืนที่นี่เลยนะ เพราะจะได้สะดวกกับงานที่ทำยังไงล่ะ”
หล่อนรู้สึกได้ถึงความอดสูภายในใจ แต่ก็จำต้องกล้ำกลืนฝืนทนเอาไว้ และฝืนยิ้ม
“ได้ค่ะ ป้าเจียม”
“งั้นกลับบ้านดีๆ นะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”
พริมายกมือไหว้ป้าเจียม ก่อนจะรอให้ป้าเจียมเดินหายเข้าไปในตัวตึกใหญ่ก่อน หล่อนถึงค่อยหันหลังและออกเดินมุ่งหน้าไปยังหน้ารั้ว
นี่มันเรื่องจริงๆ ใช่ไหม หล่อนกำลังรับจ้างอุ้มบุญให้กับเศรษฐีคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นหน้าคาดตามาก่อน มันเป็นงานที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมายในเมืองไทย แต่หล่อนก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก จำเป็นต้องทำ
ปิ้นนนนน!!!
เอี๊ยดดดด!!!
เสียงแตรรถยนต์ดังสนั่นขึ้น พร้อมๆ กับเสียงล้อรถครูดไปกับพื้นคอนกรีต หล่อนที่เดินใจลอยอยู่สะดุ้งตกใจ และกระโจนหลบรถสปอร์ตคันงามที่พุ่งตรงเข้ามาหาได้อย่างหวุดหวิด
“อยากตายหรือไง แม่คุ๊ณ”
เสียงห้าวที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของเจ้าของรถราคาแพงระยับตะโกนออกมาดังลั่น
“เอ่อ... ขอโทษค่ะ”
ร่างของหล่อนล้มกองอยู่กับริมถนนในสภาพไม่ต่างจากเศษขยะ
คนตัวโตเจ้าของรถคันงามก้าวลงมาหา และเดินมาหยุดตรงหน้า เขาท้าวสะเอว และคำรามลดศีรษะของหล่อนอย่างเดือดดาล
“ที่นี่ไม่ใช่สวนสาธารณะ อย่ามาเดินซุ่มสี่ซุ่มห้าแบบนี้อีก ถ้าไม่อยากตายก่อนแก่”
“ค่ะ... ขอโทษค่ะ”
หล่อนก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าแม้แต่จะช้อนตาขึ้นมองเจ้าของเสียงดุดัน
“ไสหัวออกไปให้พ้นเลย ไปสิ”
“ค่ะ... ค่ะ...”
หล่อนกัดฟันลุกขึ้นยืน ก่อนจะพยุงตัวเองเดินกะโผลกกะเผลกจากไปโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าคนใจร้ายแม้แต่นิดเดียว
กวินท้าวสะเอวมองตามร่างอรชรของผู้หญิงประสาทน่ารำคาญไปอย่างโมโห ก่อนจะควักมือเรียกยามเข้ามาเอ็ดตะโร
“ปล่อยให้คนบ้าเข้ามาเดินในบ้านของฉันได้ยังไงกัน”
“เอ่อ... แขก... ของคุณผู้หญิงครับ”
“แขกของคุณแม่?”
เขาทวนคำของคู่สนทนา ก่อนที่คิ้วเข้มจะเลิกสูงขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“ใช่ครับ”
“ที่นี่คนใช้ขาดหรือ”
“ผมไม่ทราบครับคุณกวิน”
“มีอะไรก็ไปทำเถอะ”
“ครับ คุณกวิน”
กวินยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่พักใหญ่ก็ตัดสินใจเดินไปขึ้นรถ และขับเข้าไปจอดหน้าตัวตึก พอลงรถได้ก็รีบเดินเข้าไปหามารดาทันที
“ป้าเจียมคุณแม่ล่ะครับ”
“อยู่ในห้องรับแขกค่ะ” ป้าเจียมตอบ “ว่าแต่คุณกวินมีธุระอะไรกับคุณท่านเหรอคะ”
“นิดหน่อยครับ” ชายหนุ่มตอบแค่นั้นก็รีบเดินเข้าไปหามารดา
“อ้าว กวิน ทำไมวันนี้กลับเร็วนักล่ะ ยังไม่ห้าทุ่ม เที่ยงคืนเลยนะ”
ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งบนโซฟา ก่อนจะถอนใจแผ่วเบา
“คุณแม่ก็ชอบแซ็วผมอยู่เรื่อยเลยนะครับ”
“อ้าว ก็แม่เห็นว่ากลับเร็วนี่น่า”
กวินยิ้มบางๆ และไม่คิดจะตอบโต้อะไรมารดา นอกจากการถามในสิ่งที่ตัวเองอย่างรู้ออกไป
“เมื่อกี้ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกไปจากบ้านของเรา”
“มาทันเห็นด้วยเหรอ”
“ครับ ว่าแต่คุณแม่จะรับสาวใช้ใหม่หรือครับ”
มารดาของเขาส่ายหน้าน้อยๆ และถามในสิ่งที่น่าแปลกใจออกมา
“หน้าตาสวยถูกใจหรือเปล่าล่ะ”
“ผมไม่ทันได้มองหน้าน่ะครับ ว่าแต่สาวใช้หรือครับ”
“ไม่ใช่หรอก ผู้ช่วยของแม่ต่างหาก”
ชายหนุ่มได้ยินก็รู้ทันที เขาลุกขึ้นยืน ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ผมคิดว่าคุณแม่ล้มเลิกความคิดนี้ไปแล้วเสียอีกนะครับ”
คุณหญิงปรานีระบายยิ้มกว้าง และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แม่อยากมีหลาน และแม่ก็ต้องทำให้ได้”
“แต่ผมจะไม่ให้ความร่วมมือ”
“แล้วแม่จะคอยดูว่ากวินจะต่อต้านผู้ช่วยของแม่ได้นานแค่ไหน”
“คุณแม่ไม่ควรทำแบบนี้นะครับ”
“แล้วมันยากตรงไหนกันล่ะกวิน แค่นอนกับผู้หญิงที่แม่เลือกให้เท่านั้นเอง ไม่ได้ต้องมาตบมาแต่งอะไรให้ยุ่งยากเสียหน่อย”
“ยากตรงที่ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ตัวเองไม่ได้เลือกเองยังไงล่ะครับคุณแม่”
“แต่หนูพิมสวย และน่ารักมาก รับรองพ่อกวินจะต้องติดอกติดใจ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าดิก
“ผมไม่นอนกับผู้หญิงของคุณแม่หรอกครับ เป็นตายยังไงก็ไม่นอนด้วยเด็ดขาด”
“แล้วแม่จะคอยดูก็แล้วกัน”
“ครับ”
ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่พอใจ
คุณหญิงปรานีส่ายหน้าน้อยๆ มองตามหลังลูกชายไปจนลับสายตา
“ทำไมแค่อยากมีหลานถึงได้ยุ่งยากแบบนี้นะ”
- ผู้เขียน
