พิชญาภายืนมองประตู ก่อนตัดสินใจเปิดเข้าด้านใน เดินตรงไปหาหุ้นส่วนของบริษัทแล้วหยุดยืนตรงหน้า เขาเงยมองกระตุกยิ้มมุมปาก ยกท่อนแขนกอดอก แสร้งกวาดมองทั่วเรือนร่างอย่างจงใจ คนถูกมองไม่กล้าสบตา เบือนหน้าหนีผิวแก้มแดงปลั่ง
คนตัวใหญ่เลื่อนเก้าอี้ แล้วสาวเท้ามาหยุดยืน พิชญาภากายสั่นสะท้าน ค่อย ๆ ก้าวถอยหลัง ทว่าเรียวแขนกลับถูกคว้าไว้ กระตุกเพียงนิดร่างกลับเซปะทะแผงอก มันกำลังถูกอีกฝ่ายกอดรัดไว้แน่น
“ปล่อยฉันนะ!” เธอส่งเสียงร้อง สีหน้าไม่พอใจ
“ห่างกันแค่ไม่กี่วัน ทำเป็นลืมกันแล้วเหรอ!” เขาเข่นเขี้ยวออกมา ยิ่งเห็นหนุ่มอีกคนตามตอแยเธอเมื่อวาน ยิ่งพาลให้หงุดหงิด ตอนนี้ถือเป็นโอกาสตนเองแล้ว ที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอ
“นี่มันที่ทำงานนะ เลิกฉวยโอกาสกับฉันสักที!”
“ที่ทำงานแล้วยังไง ในนี้เป็นห้องทำงานของผม ใครจะกล้าเข้ามา”
“คุณอรัญ ปล่อยฉันนะ!”
“ผู้ชายคนนั้นคือใคร!” เขาถามเสียงแข็ง
“คนไหน”
“คนที่ผมเจอ
