พิชญาภาแทบแทรกแผ่นดินหนี ไม่อยากอยู่ตรงนี้ เหมือนหัวใจมันสั่นชอบกล ไม่นานนักเสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง ร่างสูงก้าวเข้ามา หญิงสาวมองพี่ชายสีหน้าเผือดลงในทันที จังหวะนั้นคนเป็นพ่อยกยิ้มกว้าง
“กรมานี่สิลูก”
พลากรเดินมายืนเคียงบิดา ก่อนมองน้องสาวแววตาเยือกเย็น สองคนเผชิญหน้ากัน พลากรขมวดคิ้วเล็กน้อย พิชญาภาสังเกตสีหน้าแววตาของทั้งสอง พี่ชายของเธอทำราวกับไม่รู้จักกับผู้ชายคนนี้ แต่ดูเหมือนเขากลับจดจ้องพี่ไม่วางตา
“นี่พลากรครับ ลูกชายของผม”
อรัญกรณ์กระตุกยิ้มมุมปาก “ผมอรัญกรณ์ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขายื่นมา
พลากรจับตอบ แล้วยิ้มแย้มทักทาย
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
“ได้เวลาประชุมกันแล้วครับ” พิภพเอ่ยแทรกขึ้น
ทุกคนพากันเข้านั่งประจำที่ บิดาผลักดันตัวเธอให้อยู่เคียงข้างเขา ต่อให้อยากลุกจากตรงนี้สักเท่าไหร่ คงทำไม่ได้ ถ้าทำเช่นนั้น คงเป็นการเสียมารยาทและอาจถูกสงสัยเอาได้ สายตาของพลา
