พิชญาภาหยัดกายสีหน้าตระหนก เมื่อเห็นตัวตนเด่นตระหง่าน ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้าง ขยับกายหนีไปยังหัวเตียง มันกำลังเกิดขึ้นอีกแล้ว ระหว่างเธอกับเขา มันไม่ควรเป็นเช่นนี้อีก อรัญกรณ์คว้าเรียวขาแล้วลากเข้าหา จับแยกออกจากกัน คนตัวเล็กดิ้นรนขัดขืน เพราะไม่อยากตกเป็นเบี้ยล่างชายผู้นี้อีก
“ผมจะใส่เข้าไปแล้ว ถ้าดิ้นระวังเจ็บเอานะ” เขาเตือน
ตัวตนถูกกดแทรก ร่างบางสะท้านไหว โถมกายเข้าหาแล้วกอดรัดอีกฝ่ายไว้แน่น อรัญกรณ์ขบกราม ขยับกายอย่างเชื่องช้า ก่อนสลับเป็นจังหวะหนักหน่วง ยิ่งใช้แรงมากเท่าไหร่ เสียงเนื้อกระทบกัน ยิ่งดังมากขึ้น สีหน้าแววตาของคนใต้ร่าง เสียงครางแผ่วสลับดัง ทำเอาหัวใจชายหนุ่มยิ่งโหมกระพือ
“อ๊า อ๊า!” พิชญาภาส่งเสียงไม่หยุด เมื่อเขาเร่งความเร็ว และความหนักหน่วงมากขึ้น “ฉันไม่ไหวแล้ว!”
“ใกล้แล้ว อีกนิดเดียว!” เขาครางกระหึ่มในลำคอ
พิชญาภากรีดร้องออกมา เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาหยุดขยับกาย สอ
