อรัญกรณ์ผิวแก้มแดงก่ำ เมื่อน้องสาวถูกพาดพิง
“อาจใช่อย่างที่คุณพูด แต่อย่าลืม.. ว่าคุณไม่ได้พิการ ต้องอยู่บนรถเข็นตลอดชีวิตเหมือนน้องสาวของผม!”
พิชญาภาสูดหายใจเข้าปอด ไม่นึกว่าเธอต้องกลายเป็นเบี้ยล่างเช่นนี้ นึกว่าเขาคงใจดี ยอมปล่อยเธอไป แต่ที่ไหนได้ กลับใช้เป็นเครื่องมือ
“คุณต้องการอะไร!” เธอถามเสียงสั่นเครือ
“เราควรมาเจอกันหน่อยไหม ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”
เธอเลือกเงียบ เพราะหวาดหวั่น ไปพบต้องเจอกับอะไรบ้าง คิดไม่ออกเลย มันกังวลเสียหมด
“ฉันไม่อยากพบคุณอีก”
“คงไม่ได้หรอก เราสองคน ต้องเจอกัน เพื่อคุณจะได้รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร”
ริมฝีปากบางสั่นระริก น้ำตาเริ่มคลอ เขาคงทำจริงแน่ ขนาดกล้าลักพาตัวเธอไป โดยไม่คำนึงถึงอะไร ก็แน่แก่ใจแล้วว่า คงเตรียมพร้อมยอมรับทุกอย่าง ผู้ชายคนนี้ คงทำอย่างที่ข่มขู่ไว้แน่นอน
“ให้ไปเจอที่ไหน”
“ผมจะส่งโลเคชั่นไปให้”
“เข้าใจแล้ว” พิชญาภา ทำได้แค่เพียงก้มหน้า
