ตอนที่ 9 แอบซ่อน
1112 คำ
รถแล่นออกจากรั้วบ้าน พิชญาภานิ่งเงียบ เหม่อมองวิวด้านนอก ที่มีป่าไม้เขียวขจีตลอดเส้นทาง ริมฝีปากเม้มสนิท ครุ่นคิดหนัก กลับบ้านไป จะหาคำอธิบายอย่างไรมาบอกบิดากับพี่ชายดี
“ผมอาจไม่ได้ไปส่งคุณถึงที่บ้าน แต่จะส่งให้ใกล้ที่สุด ให้คุณขึ้นแท็กซี่กลับ”
พิชญาภาหันมอง สบตาคนพูด มือบางกำแน่นสีหน้ากังวล วันนี้เธอกำลังกลับบ้าน อยากรู้ความจริงเกี่ยวกับคุณอินทุอร
“พอจะบอกฉันได้ไหม ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณอินเหรอคะ”
คนถูกถามเงียบ สีหน้าขรึมลง
“อินบอกว่า เจอพี่ชายคุณอยู่กับผู้หญิงคนอื่น และผู้หญิงคนนั้นคือเพื่อนสนิทของอิน อินเลยขับรถออกมาทั้ง ๆ ที่ฝนตกหนัก ทำให้เกิดอุบัติเหตุ จนอินไม่สามารถเดินได้”
“พี่ชายฉัน ไม่เคยมาหาคุณอิน จริง ๆ เหรอคะ” เธอถามเสียงแผ่วเบา
เขาส่ายหน้า “ไม่เลย ไม่ว่ากี่ครั้งที่ผมติดต่อไป พี่ชายคุณก็ไม่เคยยอมรับความผิด แล้วมาเยี่ยมหรือขอโทษอินเลย”
สีหน้าคนฟังหม่นเศร้า พี่ชายทำผิดถึงขนาดนี้ แต่กลับไม่คิดรับผิดชอบอะไรเลย ทำไมถึงกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ เธอระบายลมหายใจ แล้วเหม่อมองวิวด้านนอกอีกครั้ง
แค่เพียงคิด ในอกก็ร้าวขึ้นมา โชคชะตาช่างใจร้ายกับเธอนัก อยากเอาคืนผู้ชายคนนี้ที่กล้าลักพาตัวเธอ กักขังทำร้ายให้เธอต้องเสียใจ พอมาตอนนี้ กลับไม่คิดเอาคืนเขาเลย สุดท้ายแล้ว มันคงเลวร้ายมากกว่าเดิม ถ้าหากสิ่งที่อรัญกรณ์บอกเป็นความจริง การสูญเสียของเขา หนักหนากว่าเธอมากนัก
รถจอดเกือบถึงบ้าน พิชญาภาเปิดประตู
“เดี๋ยวก่อนคุณ” เขาเรียกไว้ แล้วหยิบกระเป๋าสะพาย ที่เธอไม่ได้เจอมันตั้งแต่ไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นมา
เธอรับมา สบตาคนตัวใหญ่ ลงจากรถ แล้วปิดประตูเดินจากไป เขาเฝ้ามองเห็นเธอโบกแท็กซี่ จากนั้นจึงลับหายจากสายตา ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกมา พอได้รู้จักนิสัยใจคอ กลับรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างมากมาย เกิดความหวงแหนในตัวของเธอขึ้นมา ควรทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดี เพราะเธอคือน้องสาวของชายที่เขาเกลียด
ระหว่างเดินทางกลับบ้าน คิดหาเหตุผลร้อยแปด แต่กลับไม่รู้ควรพูดสิ่งใดออกไป ให้พ่อเข้าใจในการหายตัวไปเกือบอาทิตย์ รถจอดหน้ารั้ว พิชญาภาก้าวลง สีหน้าเครียด
“คุณพีช!” เสียงร้องเรียกชื่อของหญิงวัยกลางคนดังขึ้น ประตูรั้วเปิดออก หญิงคนนั้นตรงเข้ามาจับข้อมือน้ำตาขอ “คุณพีชหายไปไหนมาคะ คุณท่านกับคุณกร ตามหาตัวคุณให้วุ่นเลย!”
“พีชมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะค่ะ เลยไปต่างจังหวัดมา”
“ทำไมไม่ส่งข่าวเลยล่ะคะ ทำแบบนี้คุณพ่อห่วงมากเลยนะคะ ท่านกินไม่ได้นอนไม่หลับหลายวันแล้ว”
“พีชขอโทษค่ะ ตอนนั้นพีชไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากเจอใครค่ะป้านา”
“ไม่เป็นไรค่ะ เข้าไปข้างในกันเถอะ”
ก้าวเท้าตามคนใช้ จนกระทั่งมาถึงโถงกลางบ้าน พิภพหยุดเท้า เดินมาหาบุตรสาวดวงตาเบิกกว้าง รั้งร่างบางมากอดไว้แนบกาย
“พีช! หายไปไหนมาลูก รู้ไหมว่าพ่อเป็นห่วงมาก!” คนเป็นพ่อบอกเสียงสั่นเครือ
พลากรหันมองน้องสาว แววตาเยือกเย็น เดินมาหยุดยืนใกล้ ๆ คนเป็นพ่อผละห่าง สำรวจบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง
“ขอโทษค่ะพ่อ พีชไปต่างจังหวัดมา พอดีมีเรื่องที่ทำให้พีชไม่สบายใจ” เธอตอบไม่เต็มเสียงนัก พลากรจ้องมอง อย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
มือพ่อลูบศีรษะแผ่วเบา “ไม่เป็นไร แค่พีชกลับมาพ่อก็ดีใจแล้ว”
“ค่ะพ่อ”
“ไปพักผ่อนก่อนเถอะลูก แล้วลงมาทานข้าวกัน”
“ค่ะ” เธอรับคำ พาตัวเองเดินขึ้นชั้นบน
เข้ามาในห้องนอน ปิดประตูลงตามเดิม หย่อนกายลงบนเตียง เกิดเรื่องหลายอย่าง ทำเอาน้ำท่วมปากพูดไม่ออกเลย แม้กระทั่งหน้าพี่ชาย ก็ไม่กล้ามอง ตอนนี้เธอสับสน ไม่รู้ควรทำอะไรแล้ว พลากรยืนจ้องมองน้องสาว แววตาแข็งกร้าว
“หายไปไหนมา!”
คนถูกถามเงยหน้าสบตา
“พีชตอบไปแล้วนี่คะ!”
“แกโกหก!” เขากัดฟันกรอด มองน้องด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมพีชต้องโกหกด้วย”
“ฉันจะไปรู้แกเหรอ แต่ที่ฉันรู้คือแกโกหก ไม่พูดความจริง ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะหายไปไม่ติดต่อกันแบบนี้!”
“พี่ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อค่ะ พีชไม่มีอะไรจะพูดหรือบอกทั้งนั้น!” เธอเลือกตัดบท ตอนนี้ยังไม่พร้อมตอบอะไร
คนตัวเล็กหันหลังหนีพี่ชาย ทว่าเรียวแขนกลับถูกคว้าไว้ จ้องมองแววตาแข็งกร้าว
“แกทำให้ฉันเดือดร้อนรู้บ้างไหม ฉันเฝ้าตามหาแกวุ่นไปหมด รู้ตัวบ้างไหมว่าทำอะไรลงไป!” เขาขบกราม มองน้องด้วยความเป็นห่วงทำไมถึงไม่เข้าใจ
บิดแขนออกจากการเกาะกุมของพี่ชาย ที่เธอต้องหายตัวไป มันเป็นเพราะพี่นั่นแหละ ทว่าดันน้ำท่วมปาก บอกอะไรไม่ได้เลย
“ตอนนี้พีชก็กลับมาแล้วไงคะ พี่ยังต้องการอะไรอีก พีชขอโทษที่หายตัวไปแบบนี้ พีชไม่ได้ตั้งใจ!”
“นี่คือคำขอโทษของแกงั้นเหรอ!”
“ใช่ค่ะ พีชทำได้แค่นี้ ต่อให้พี่ต้องการให้พีชบอก พีชก็ไม่มีอะไรจะบอกหรอกค่ะ!”
เพียะ!
ใบหน้าหันตามแรงฝ่ามือ แววตาพี่ชายปวดร้าว มองน้องสาวอย่างไม่เชื่อสายตา หายตัวไป สร้างเรื่องเดือดร้อน แทนที่จะบอกความจริงสักคำกลับไม่มี ยังมาแสดงท่าทีแข็งกร้าว ราวกับว่าตัวเองเป็นคนถูกเสียอย่างนั้น มือบางยกกุมแก้มน้ำตานองหน้า มองพี่ชายด้วยความรวดร้าว
“แกกล้าพูดจากับพี่แบบนี้ได้ยังไง ถ้าไม่ใช่พี่น้องกัน แม้แต่หางตาฉันก็ไม่มีวันมองแกหรอก!”
“พี่ก็ไม่ต้องมาสนใจพีช ไม่อยากมองก็ไม่ต้องมอง ไม่ต้องแคร์ ต่างคนต่างอยู่ไปเลย!”
เขายกนิ้วชี้หน้า ขบกรามกัดฟันแน่น ระบายลมหายใจ หันหลังก้าวออกจากห้องไป ร่างบางทรุดกายาลงบนเตียงน้ำตานองหน้า ต่อให้อยากบอกความจริงแค่ไหน ก็ทำไม่ได้
- ผู้เขียน
