ตอนที่ 2 ผู้ชายที่ดีกว่า (2) "พี่รับงานไหม"
980 คำ
แต่ไม่ยักเห็นใครลงคลิปของเขาเลย เธอพลาดคลิปไหนของร้านไปหรือเปล่านะ หรือเขามีแม่ๆ จองไว้แล้วถึงไม่ถูกโพรโมทเหมือนอย่างคนอื่น
“สวัสดีครับ เชิญด้านในเลยครับ ไม่ทราบว่าลูกค้าได้จองโต๊ะไว้หรือเปล่า”
พนักงานชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินมาหาป๊อปด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าเธอกำลังยืนเหม่ออยู่หน้าร้านเพราะมัวแต่มองตามคีตะไปจนตอนนี้เขาหายไปทางด้านหลังร้านแล้ว
หายไปไหนแล้ว
อยู่ ๆ เธอก็เกิดสนใจเขาขึ้นมา ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็แค่คนที่เข้าถึงยากคนหนึ่งเท่านั้นและเธอไม่เคยคิดที่จะเข้ากับเขาอยู่แล้ว
“ไม่ค่ะ ไม่ได้จองไว้” เธอตอบพนักงานพลางสอดส่องสายตามองหาเขาอีก แต่ก็ไม่มีเขาแล้วแม้แต่เงาก็ไม่เห็น
“มาคนเดียวหรือเปล่าครับ”
“สองค่ะ เดี๋ยวเพื่อนตามมาอีกคน”
หลังจากนั้นพนักงานก็พาเธอเดินเข้าไปในร้าน ด้านในก็ไม่ได้ต่างจากสถานบันเทิงทั่วไปที่เคยเห็น ลูกค้าส่วนมากเป็นผู้หญิงทั้งนั้น
“น้องอยากเปิดเป็นโต๊ะวีไอพีหรือเป็นโต๊ะยืนครับ”
ป๊อปหันขวับไปทางพนักงานคนเดิมที่พามาถึงด้านในร้านที่มีโต๊ะแบบยืนอย่างที่ว่ากับส่วนที่เป็นโซฟาซึ่งมีมากกว่า เดาว่านั่นแหละที่เรียกว่าโต๊ะวีไอพี
ก่อนจะมาก็ไม่ได้หาความรู้เรื่องนี้ไว้ด้วยสิ ดูแต่พวกหนุ่มหล่อที่คนเขาแชร์กันให้ว่อน ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ แล้วพนักงานก็ไม่อธิบายอะไรเลยหรือหน้าเธอมันเหมือนคนมาบ่อยกันนะ
“วีไอพีค่ะ”
ป๊อปบอกโดยไม่ต้องถามถึงราคา ระดับนี้วีไอพีเท่านั้น เหมาทั้งร้านยังได้เลย ทำไมต้องเลือกโต๊ะยืนให้เมื่อยขากันเล่า เธอมีเงินมากพอที่จะจ่ายโดยไม่ต้องคิดมากอยู่แล้ว
“ราคาเปิดโต๊ะพร้อมเครื่องดื่มร้านเราอยู่ที่สองพันห้าร้อย ส่วนหนุ่มๆ ที่จะมาเอาอกเอาใจคุณลูกค้าเดี๋ยวให้พีอาร์ร้านมาแนะนำนะครับ”
ป๊อปพยักหน้าแล้วเดินตามไปนั่งโต๊ะวีไอพีที่ยังเหลือว่างอยู่หลายโต๊ะนั่นอาจเป็นเพราะเวลานี้ยังไม่ดึกมาก มาก่อนก็ได้เลือกก่อนสินะ
ในเมื่อแฟนดีๆ มันหายาก ก็หาแฟนหลอกๆ แล้วกัน หล่อกว่าไอ้พี่ไต้ฝุ่นนั่นเป็นไหนๆ
ไม่นานนักก็มีผู้หญิงอีกคนเดินมานั่งชวนคุยและอธิบายกฎของร้านให้ฟัง ก็พอจะเข้าใจอยู่บ้างแต่ป๊อปเองไม่ได้สนใจเท่าไรนักเพราะมัวแต่มองหาคีตะว่าเขาทำงานอยู่ตรงไหน
เห็นเงียบๆ มาทำงานเอาใจผู้หญิงด้วยเหรอ เริ่มสงสัยจนไม่มีสมาธิ
พีอาร์ของร้านบอกว่าต้องเปิดดื่มกับเด็กในร้านหนึ่งคนอย่างน้อยหกดื่ม ดื่มที่ว่านั้นมีราคาดื่มละสามร้อยแปดสิบบาทเท่ากับว่าถ้าจะให้ผู้ชายมานั่งคุยด้วยหนึ่งคนต้องลงบิลไปแล้วสองพันกว่าบาท ค่าเปิดโต๊ะอีก แล้วทางร้านจะพาเด็กมายืนกันให้เลือกเราก็เลือกคนที่ถูกใจมานั่งคุย มาบริการเราได้เลย
“ขอโทษนะคะ ขอถามนิดนึง” ป๊อปโน้มตัวไปกระซิบผู้หญิงที่เรียกว่าพี่อาร์คนนั้น “แล้วที่ชื่อคีตะไม่ว่างแล้วเหรอ”
“คะ” เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“เออ ไม่มีอะไรแล้วค่ะ น่าจะเข้าใจผิด”
ก็คนที่มายืนเรียงตัวกันนี้ไม่มีคนไหนเลยที่จะทำให้ป๊อปรู้สึกว่าเอาชนะไอ้พี่ไต้ฝุ่นได้ ที่คิดได้ก็คงมีแต่คีตะ แต่ระดับเขาหรือจะว่าง ตกมาถึงป๊อปที่เป็นลูกค้าหน้าใหม่ แม่ยกคงเปย์หนักจนไม่มีโอกาสมายืนเรียงตัวอย่างนี้
ถ้าเขาร้อนเงินแล้วป๊อปพร้อมจะจ่ายหนัก ไม่แน่ป๊อปอาจจะได้แฟนหลอกๆ แบบคีตะ ไปตอกหน้าพวกมันสองคนได้ ขึ้นชื่อว่าคนรู้จักกันช่วยเหลือกันน่าจะดีกว่าเอาเงินไปให้คนอื่น
รอจนเพื่อนสนิทมาถึงพีอาร์ของร้านก็พาเด็กมายืนให้เลือกอีกครั้ง ป๊อปปล่อยให้บอยมันเป็นคนเลือกเองเพราะตอนนี้เธอกำลังสนใจแต่เรื่องอื่น กระทั่งเห็นแผ่นหลังของใครคนนั้นกำลังเดินผ่านด้านหลังเวทีไปยังประตูทางออกซึ่งอยู่หลังร้านเธอก็รีบผุดลุกขึ้นจากโซฟา
“จะไปไหน”
“เดี๋ยวมา ดื่มกับหนุ่มๆ ไปเลย”
ที่บอกว่าหนุ่มๆ ก็เพราะป๊อปให้เลือกมาถึงสองคน เลือกมาให้ชวนคุยแต่กลายเป็นเธอเองที่ไม่อยากคุยกับใครถึงแม้พวกเขาเหล่านั้นจะเอาใจเก่งแค่ไหนมันก็ไม่มีอารมณ์จะสนุกเพราะมัวแต่คิดเรื่องที่อยากจะทำอยู่นี้
“พี่คีตะ”
เมื่อวิ่งตามมาจนเกือบถึงตัวเขา เธอก็เรียกหนุ่มรุ่นพี่เอาไว้ เจ้าของชื่อหันมามองสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย มองป๊อปสลับกับทางเข้าด้านหลังร้านราวกับความคิดที่ว่า
เธอมาทำอะไรตรงนี้
เอาล่ะ ตอนนี้เขาคงคิดไปแล้วว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน แต่มันไม่สำคัญ ป๊อปไม่คิดจะอายอยู่แล้ว ก็ในเมื่อตอนนี้มีเป้าหมายใหม่ก็ต้องรีบทำให้สำเร็จ นั่นคือการหาผู้ชายที่ตรงสเปกสักคนมาเอาอกเอาใจ
สเปกที่ว่านี้ก็เพิ่งจะรู้ตัวว่ามีเมื่อไม่กี่นาทีก่อน รู้ว่ามันคือเขา ตัวท็อปของคณะวิศวกรรมศาสตร์ นามว่า ‘คีตะ’ เท่านั้น
“พี่รับงานไหม”
- ผู้เขียน
