ชายหนุ่มก้าวฉับ ๆ อีกไม่นานก็มาถึงเรือนเหมยกุ้ย เขาไม่แม้แต่จะปรายตามองบ่าวไพร่บริเวณนั้นที่กำลังทำความสะอาด เพราะทันทีที่เข้าเขตเรือนก็พาเจ้าของร่างนุ่มนิ่มตรงเข้าห้องนอนเลยทีเดียว
ตุบ!
“อ๊ะ! วางเบา ๆ ไม่ได้หรือไง” ไป๋ฟางเซียนที่ถูกโยนไปที่เตียงด้วยความแรงไร้ความทะนุถนอมส่งค้อนให้อีกฝ่ายพร้อมทั้งกระชากเสียงถามเขาอย่างมีอารมณ์
“ทำไมข้าต้องอ่อนโยนหรือทะนุถนอมคนที่ทำร้ายร่างกายข้ามาตลอดทางด้วยเล่า ดูมือและแขนข้าสิโดนเจ้าจิกและหยิกมานานเท่าไหร่แล้ว หลังข้าอีกคงแดงหมดแล้วกระมัง”
“ข้าบอกให้ท่านปล่อยข้าเหตุใดจึงไม่ปล่อยเล่า โดนเช่นนั้นก็นับว่าสมควรแล้ว” นางเถียงกลับอย่างไม่ยินยอม
“เจ้ากล้าเถียงข้า?” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำถามกลับ ไป๋ฟางเซียนเชิดหน้าขึ้นเลิกคิ้วหนึ่งข้างแล้วถามกลับว่า
“แล้วเหตุใดข้าต้องไม่กล้าเถียงท่านกันเล่า ข้ามีปากย่อมต้องพูดได้ หรือท่านว่าไม่จริง”
สายตาคมเข้มของหลี่เหวิ
