“อื้อ” เจ้าของเสียงเอียงคอและใบหน้าหนีสิ่งที่กำลังรบกวนการนอนของตน พลางส่งเสียงประท้วงอย่างนึกรำคาญ
หลี่เหวินหลางมองคนตัวเล็กในอ้อมแขนด้วยความเอ็นดู สายตามีแต่ความรักใคร่ และปรารถนาอยากจับนางกลืนลงท้องให้รู้แล้วรู้รอด จะได้ไม่มีใครเห็นใบหน้างดงามนี้อีก นี่คงต้นยามเหม่า[1] แล้วกระมัง ไม่แปลกที่นางจะดูไม่ชอบใจและรำคาญเขา ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนโน้มหน้าเข้าไปสูดดมซอกคอหอมกรุ่นเสียเต็มรัก เท่านั้นยังไม่พอ แม่ทัพหนุ่มจัดการริเริ่มกลั่นแกล้งนางโดยทันที
ซอกคอขาวถูกหลี่เหวินหลางขบกัดจนเป็นรอยแดง ทว่าเจ้าของร่างกลับยังไม่ตื่นขึ้น มีเพียงคิ้วเรียวสวยที่ย่นเข้าหากัน ส่งเสียงอืออาในลำคอ ไม่แน่ใจว่ารำคาญหรือซาบซ่านกันแน่ แม่ทัพหนุ่มไม่หยุดแค่นั้น เขาเคลื่อนใบหน้าคลอเคลียไปทั่ว มือไม้เริ่มปัดป่ายดังหนวดหมึก ปลุกให้คนที่กำลังหลับลืมตาตื่นขึ้นมา
“อื้อ ท่านพี่ นี่ท่าน...” ยังไม่ทันพูดได้จบประโยคและตื
