“ฟางเซียน! วันนี้สามีของเจ้าไม่มาด้วยหรือ ทุกทีเห็นตัวติดกันยิ่ง” หยางตงเยว่เอ่ยถามสหาย หลังจากที่เข้ามาอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวของไป๋ฟางเซียน บนชั้นสามของร้านเฟยเจิน แล้วไม่เจอบุรุษผู้เป็นแม่ทัพที่ชอบทำหน้าตาน่ากลัวใส่เขา
“ไม่มา เขาไปค่ายทหารน่ะ ไปหลายวันอยู่” นางตอบกลับด้วยรอยยิ้มอ่อน พลางนึกถึงเหตุการณ์ในวันที่เขาต้องไปที่ค่ายทหาร
‘เซียนเซียน ข้าคงขาดใจตายแน่ที่ไม่ได้เห็นหน้าเจ้า ฝ่าบาททรงมีรับสั่งชัดเจนให้ข้าฝึกทหารที่ค่ายเป็นเวลากว่าอาทิตย์ ข้าจะไม่โวยวายเลยหากพระองค์ให้ข้ากลับมานอนที่จวนได้’ หลี่เหวินหลางพูดกับนางด้วยใบหน้าแง่งอน คิ้วย่นติดกันจนนางทนไม่ไหวต้องยื่นมือไปคลึงบริเวณหัวคิ้วให้มันคลายออก
‘แล้วท่านจะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมา เพราะสุดท้ายแล้วท่านก็ต้องทำตามรับสั่งของพระองค์อยู่ดี อีกอย่าง แค่อาทิตย์เดียวไม่นับว่านานเลย ท่านจะเกินไปแล้วหรือไม่’ นางเอ่ยตอบเขายิ้ม ๆ มือก็ยังไม่หย
