หลี่เหวินหลางมองร่างบอบบางในชุดสีฟ้าอ่อนสลับขาวอย่างสำรวจ นางช่าง... งดงามยิ่ง นี่คือคำพูดเดียวที่เขาจะคิดขึ้นมาได้ สายตาอ่อนหวานมองไปยังอีกฝ่ายอย่างพึงพอใจ และภูมิใจในคราเดียวกัน แล้วต้องมุ่นคิ้วเมื่อคิดได้ว่าหากร้านเปิด ผู้คนมากมายจะมองนางอย่างที่เขามอง แค่คิดหลี่เหวินหลางก็รู้สึกร้อนรุ่มในอกแล้ว เขามองไปที่นางอีกครั้งแววตาหมายมาดกล้าแกร่ง
หากเขาอยู่กับนางตลอดเวลา ดูสิว่าใครมันจะกล้ามอง...
ไป๋ฟางเซียนมองชายหนุ่มด้วยความสงสัย เป็นอันใดของเขา เหตุใดจึงจ้องมาที่นางด้วยสายตาแปลก ๆ แล้วสายตาหยาดเยิ้มก่อนหน้านี้คืออะไร มองนางเช่นนั้นทำไม ขนลุกไปหมดแล้ว ใบหน้าของไป๋ฟางเซียนบิดเบี้ยว ก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อยไล่ความคิดความรู้สึกเหล่านั้นออกไป
“ท่านมาเร็วเกินไปหรือไม่นี่ยังไม่ถึงเวลาเปิดร้านเลย” เพื่อไม่ให้อึดอัดจึงเกินไป ไป๋ฟางเซียนจึงเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาด้วยตนเอง
“มาช่วยเจ้า” หลี่เหวินหลางหา
