“เป็นเช่นไร อึ้งไปเลยใช่หรือไม่ จะบอกให้รู้เอาไว้นะว่า ข้าหาได้รักท่านไม่ เมื่อก่อนเป็นข้าเองที่หลงผิด จึงหลงมัวเมาในความรูปงามของท่าน หลงจนหน้ามืดตามัว เป็นเหตุให้ทำตัวร้าย ๆ ชื่อเสียงที่เลื่องลือออกไปจึงไม่ค่อยดี ทว่าตอนนี้ข้าตาสว่างแล้ว และรู้ได้ด้วยตนเองว่าต่อให้หน้าตาดีก็ใช่ว่านิสัยจะดีด้วย และไม่ว่าข้าจะเพียรพยายามสักเท่าใด ท่านก็ไม่มีวันรักข้า ท่านไม่เคยสนใจไยดีข้า ซ้ำร้ายยังมีแต่รังเกียจข้า มอบสายตาเดียดฉันท์ให้ข้ามาโดยตลอด เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมข้าต้องทนให้ท่านต่อว่า ทนรับสายตาเช่นนั้นจากท่านกัน ไหน ๆ ท่านก็ไม่ได้รักข้าสู้ข้าไปหาคนที่รักข้าไม่ดีกว่าหรือ อย่างน้อยคนผู้นั้นคงเอาใจใส่ข้า และทำให้ข้ามีความสุขบ้าง และเมื่อความรู้สึกของข้าชัดเจนเช่นนี้แล้ว เหตุใดต้องจำทนอยู่เล่า จะหย่ากันก็เหมาะสมแล้วไม่ใช่หรือ เกลียดกันนักก็หย่า ๆ กันไปเลย เรื่องระหว่างข้ากับท่านจะได้จบลงเสียที!” นางพูด
