พยัคฆ์ขับรถวนออกมาอีกทาง เธอพอจำได้เลยถามเขาไปอย่างนั้นเองว่าจะไปไหน แล้วคำตอบที่ได้กลับมา ก็ทำเอารู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกไปเลย
“ผมจะพาไปดูฝูงหิ่งห้อยเคยเห็นไหม”
แล้วเขาก็พารถมาจอดเอาริมเวิ้งน้ำเปิดไฟหรี่แค่พอให้เห็นเส้นทางเดิน อ้อมมาเปิดประตูรถ เดินนำไปยังศาลาริมน้ำที่คาดว่าคงอยู่ส่วนที่เป็นท้ายที่ของเขา
พรายน้ำพุดพรายขึ้นมาท่ามกลางความมืดได้ไม่นานแสงกระพริบจากหิ่งห้อยก็สว่างวาบเป็นจังหวะตามมาสะท้อนกับผิวน้ำดูวิบวับราวเดือนดาวประดับบนฟากฟ้า
“ผมชอบมายืนดูที่นี่คนเดียว คิดไว้นะว่าจะทำตรงนี้ไว้ให้แขกที่มาพักได้นั่งผ่อนคลายกันริมน้ำ คุณคิดว่าไง”
“จะว่าไงล่ะ คุณเป็นเจ้าของนี่มาถามฉันทำไม”
“อ้าว! ผมต้องถามหุ้นส่วนชีวิตผมด้วยสิ ว่าคิดยังไง”
“เฮอะ”
รุ่งอรุณรู้สึกแปลกๆกับพยัคฆ์ในรูปแบบนี้ เลยเบือนหน้ากับคำถาม คำตอบของพยัคฆ์ไปเสียเลย
“ผมชอบที่นี่จัง มันดูสวยแปลกดี... เหมือนคุ
