กลรักพยัคฆ์ร้อยเล่ห์

              “เมียรัก ถอดเสื้อให้ผะ...”               รุ่งอรุณปิดปากเขาทันก่อนที่พยัคฆ์จะหลุดคำว่า ‘ผัว’ ออกมา “เมาแล้วเงียบหน่อยคุณยัก” เจ้าของชื่อหัวเราะเสียงดังก้องห้องนอน ก่อนจะปัดป่ายมือไปมา แถมยังโดนหน้าอกอวบๆของเธออย่างจัง               “นี่ อยู่เฉยๆ ฉันไม่เคยเช็ดตัวให้ใครมาก่อนนะ ถ้ายังไม่นิ่ง ฉันจะปล่อยให้นอนเน่าแบบนี้เลย”               พยัคฆ์งึมงำบางอย่างที่เธอฟังไม่ได้ศัพท์นัก เลยก้มลงไปใกล้ๆ เพราะอยากฟังว่าเขาจะพูดอะไรออกมาอีก มือยังค้างที่กระดุมเสื้อเม็ดที่สองของเขา               แต่แล้วพยัคฆ์ก็ดึงเธอที่ยังสาละวนกับเสื้อผ้าของเขา ให้ลงมาประทะทับบนตัวของเขา หน้าเธอเกือบชิดกับใบหน้าคมเข้มอยู่รอมร่อ ลมหายใจกรุ่นกลิ่นเมรัยอวลไปทั่วจนรุ่งอรุณรู้สึกเหมือนจะเมาตามไปด้วย หญิงสาวต้องระงับความรู้สึกร้อนวูบขึ้นมาอย่างที่บอกกับตัวเองว่าไม่ควรเกิดขึ้นกับยักษ์ปักหลั่นตนนี้ แล้วตวาดเขาเสียงลั่น ปากสั่นเล็กน้อย               “คุณยัก คุณแกล้งเมาหรือเปล่าเนี่ย”               “ถ้าหมายถึงเหล้าน่ะใช่ แต่ถ้าหมายถึงรัก เปล่าเลย ผมเมารักคุณจนแทบโงหัวไม่ขึ้นแล้วรู้ไหม”               พยัคฆ์ปัดผมที่บังบดใบหน้าของเธอออกอย่างเบามือ นิ้วโป้งของเขาเกลี่ยไล้แก้มป่องๆบนใบหน้ากลมอย่างที่เขาล้อเธอบ่อยๆว่าเหมือนก้อนซาลาเปา               แล้วปากของเธอก็ถูกเขาครอบครอง ลิ้นร้อนๆหยอกเย้าไปทั่วปาก แปลกที่มันต่างจากครั้งก่อนที่เขาเคยจูบกับเธอ เพราะคราวนี้มันปลุกเร้าเย้ายั่ว เรียกร้องจนเธอเผลอปล่อยใจไปจนมารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่มือของอุ่นๆของเขายุ่มย่ามลงไปเรื่อยจนอีกไม่กี่มากน้อยมันจะถึงตรงด้านล่างใต้หน้าท้องที่อวบๆของเธออยู่แล้ว               รุ่งอรุณหน้าร้อนวาบจนแทบไหม้ร้องห้ามเขาเสียงหลง               “อย่านะคุณยัก”