“คุณป้าขา หนูกลับแล้วนะคะ” เธอยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าแล้วกระชับกระเป๋าผ้าสะพายข้างสีขาวของตัวเองเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับอพาร์ตเมนต์
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เฉินหมิงเดินมาที่ร้านกาแฟพอดี เขายิ้มให้ปารวตีอย่างที่ชอบทำแล้วเอ่ยปากถามเจ้าหล่อนอย่างไม่รีรอ
“กำลังจะกลับเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“แล้วพักอยู่แถวไหน” เผื่อว่าโชคชะตาฟ้าลิขิต เขาอาจโชคดีมีตุ๊กตาหน้ารถหน้าตาน่ารักติดไม้ติดมือไปด้วย
เธอคิดว่าเธอรู้ว่าลูกชายเจ้าของร้านกาแฟนั้นต้องการอะไร “เออ.. อยู่แถวคลองหลวงปทุมฯ ค่ะ”
“โอ้ว! ไกลมากเลยนะลูก จากที่หนูพักมาร้านเนี่ย”
จริงอย่างที่เพชรน้ำหนึ่งว่า ระหว่างอพาร์ตเมนต์ที่เธอเช่าพักอาศัยอยู่ตอนนี้กับ Time Café เรียกได้ว่าอยู่คนละฟากฝั่ง ใช้เวลาเดินทางด้วยรถส่วนตัวคงไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง ส่วนรถสาธารณะที่เธอโดยสารมานั้นแทบไม่ต้องพูดถึงระยะเวลาในการเดินทาง
“นั่นสิ ทำไมไม่ย้ายมาอยู่แถวนี้ จะได
