คนสมใจยิ้มกรุ้มกริ่ม “คร้าบบบ ไม่แกล้งครับ แหม! น่ากลัวจริงจริ๊ง”
“เฮ้อ..” ปารวตีหันมองเจ้าของร่างสูงกำยำแล้วถอดถอนหายใจเสียงดังออกมา เพียงแค่สบตากับเขา เธอก็เห็นเค้าลางความหายนะของตัวเองแล้ว ถึงแม้ว่าอยากวิ่งไปหลังร้านแล้วกระโดดลงแม่น้ำให้จบๆ ไป แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่คิด เพราะยังรักชีวิตและว่ายน้ำไม่เป็น
โธ่.. มะปราง ชีวิตเธอช่างน่าสงสารจริงๆ
“ฉันเองก็พึ่งหัดทำกาแฟเหมือนคุณ ไม่ได้เก่งอะไร ถ่ายทอดตามที่ได้เรียนรู้และเข้าใจ อาจจะมีผิดๆ ถูกๆ บ้าง ยังไงตรงไหนที่คุณไม่แน่ใจหรือคิดว่ามันไม่ใช่ ก็ค่อยไปถามคุณป้าอีกรอบแล้วกันนะคะ”
“แค่มะปรางยอมสอน เฮียก็ขอบคุณมากแล้ว”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มละมุนหูถูกเปล่งออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นของชายหนุ่มวัยสามสิบกลาง ปารวตีไม่เคยได้สัมผัสมุมนี้ของเฉินหมิงมาก่อน เจ้าหล่อนรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นผิดจังหวะอย่างไรไม่รู้
“งั้นเริ่มกันเลยมั้ยคะ”
“อื้อ เอาสิ”
