“ทำอะไรอยู่ครับ” เจ้าของดวงตากลมโตเงยหน้าขึ้นมองเขาเพียงเล็กน้อยแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานตรงหน้าต่อ “ถามก็ไม่ตอบ หยิ่งจริงวุ้ย”
ปารวตีเงยหน้าขึ้นมองลูกชายเจ้าของร้านอีกครั้ง แม้ว่าเวลาจะผ่านมาสองเดือนกว่าแล้วหลังจากวันนั้นถึงวันนี้ แต่ดีกรีความกะล่อนของชายหนุ่มก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะถูกลดทอนลง หนำซ้ำยังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ “กำลังเช็กสต็อกของค่ะ”
“ขยันจังเลย วันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ยครับ” ชายหนุ่มพูดพลางเลื่อนเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้มือมานั่งข้างปารวตี เขาไม่ได้แวะมาที่นี่บ่อยนักเพราะมีภาระติดพันเรื่องงานที่บริษัท “ไม่เจอเฮียตั้งสองอาทิตย์ คิดถึงกันบ้างมั้ย”
“ไม่ค่ะ” เธอลุกขึ้นเพื่อไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเอง “ศศิ เอาขยะไปทิ้งแล้วกลับบ้านได้เลยนะจ๊ะ เดี๋ยวมืดค่ำแล้วจะอันตราย” เธอเอ่ยบอกพนักงานพาร์ตไทม์ประจำร้าน
“โธ่.. น้อยใจนะเนี่ย แต่เฮียคิดถึงมะปรางนะ ช่วงนี้งานยุ่งมาก บริษัทที่ก่อสร้างที่ใหม่กำล
