ภาพที่เห็นมันสวยงามแต่กลับไม่สามารถทำให้เขาหยุดว้าวุ่นหัวใจได้เลย
ในหัวของเขายังคงเต็มไปด้วยภาพของบัวริน ผู้หญิงที่เขาบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนา
ภวินท์ถอนใจออกมาแรงๆ เขาหันไปหาขวดเหล้าจะรินมันใส่แก้ว แต่ก็พบว่ามันหมดเกลี้ยงไปแล้ว
เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวตึกใหญ่
แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมากผสมผสานรวมเข้ากับกระแสโลหิตจนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งเรือนกาย เขากำลังจะก้าวขึ้นบันได แต่หางตาก็เห็นใครบางคนเสียก่อน
เขาหันหน้าไปมองก็พบว่าบัวรินนั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องโถง
ดวงตาคมเข้มหรี่แคบมองไปที่หล่อน รอยยิ้มหยันผุดขึ้นบนมุมปากหยักสวย ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินเข้าไปหาหล่อน ที่ลุกขึ้นยืนพอดี
“ปกติเธอนอนเร็วไม่ใช่หรือ บัวริน”
เจ้าของชื่อช้อนตาขึ้นมองชายหนุ่ม พยายามซ่อนความประหม่าเอาไว้สุดความสามารถ
“บัว... มาดูแลคุณไบร์ทค่ะ”
“ดูแลฉัน?”
หล่อนอับอายอดสูเหลื
