ตอนที่ 5
1023 คำ
หลังจากภวินท์จบเยียร์สิบสามเขาก็ถูกส่งไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษทันที จนกระทั่งตอนนี้เวลาล่วงเลยมาแล้วสิบปี แต่ภวินท์ก็ยังไม่ยอมเดินทางกลับมาเมืองไทยเลย ซึ่งก็ได้สร้างความกังวลให้กับเจ้าสัวภวัตเหลือเกิน
วัลลีย์ภรรยาผู้ที่รักและห่วงใยในตัวของเจ้าสัวจึงพยายามช่วยเจ้าสัวภวัตหาทางออกให้กับปัญหาที่เกิดขึ้น
ซึ่งก็ได้ข้อสรุปว่า เจ้าสัวภวัตจะใช้อาการป่วยของตัวเองเรียกให้ภวินท์กลับมาเมืองไทย และจากนั้นก็ต้องใช้บัวรินเหนี่ยวรั้งไม่ให้ภวินท์กลับไปลอนดอนอีก
“บัว เดี๋ยวตามป้าไปที่ห้องหน่อยนะ ป้ามีเรื่องจะคุยด้วย”
วัลลีย์ที่นั่งรอบัวรินกลับมาจากมหาวิทยาลัยเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อบัวรินกลับมาถึงบ้าน
บัวรินวัยสิบเก้าปีเติบใหญ่เป็นสาวสะพรั่ง ใบหน้าขาวเนียนเรียวเล็ก ดวงตากลมโต จมูกโด่งสวยทรงหยดน้ำราวกับศัลยกรรม ปากอิ่มเต็มด้วยโดยที่ไม่ต้องอาศัยฟิลเลอร์เหมือนสาวๆ คนอื่น ข้างแก้มมีรอยบุ๋มของลักยิ้มน่ามองเหลือเกิน
บัวรินสวยงามมาก ถอดแบบมาจากจิตตรามารดาสมัยสาวๆ ไม่มีผิด
วัลลีย์มองหลานสาวด้วยความชื่นชมระคนพึงพอใจ
“ค่ะป้าวัล”
บัวรินในชุดนักศึกษาเรียบร้อยเดินตามหลังของป้าวัลลีย์ตรงไปยังห้องพัก
ทันทีที่ประตูปิดสนิทลง วัลลีย์ก็นั่งลงบนเตียงและหันมามองหล่อน
“ป้าจะไม่อ้อมค้อมหรอกนะบัว”
“ป้าวัลมีอะไรจะบอกบัวก็พูดได้เลยค่ะ”
“คุณไบร์ทกำลังจะกลับมาจากลอนดอน”
ชื่อของภวินท์ทำให้ก้อนเนื้อน้อยๆ ในอกข้างซ้ายของบัวรินเต้นระรัวขึ้น
กลีบปากอิ่มสีแดงเชอรี่สุกเม้มเป็นเส้นตรง และก้มหน้าลงมองพื้นห้องเพื่อซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้
“บัวรู้ใช่ไหมว่าบัวอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร”
“บัวทราบค่ะป้าวัล”
หลังจากภวินท์บินไปเรียนต่อปริญญาตรีที่ลอนดอนแล้ว เจ้าสัวภวัตก็เรียกหล่อนเข้าไปพบ และก็บอกความต้องการของตนออกมา
บัวคือผู้หญิงของคุณไบร์ท
นี่คือสิ่งที่หล่อนแบกใส่สองบ่ามาตลอดเวลา และก็รอคอยที่จะได้ทำหน้าที่นี้อย่างเต็มใจ
“ถ้าบัวมีคนรักแล้วหรือว่าบัวไม่เต็มใจที่จะเป็นผู้หญิงของคุณไบร์ท บัวบอกป้าได้นะ ป้าจะไม่บังคับบัว เพียงแค่บัวต้องออกไปจากที่นี่เท่านั้น...”
บัวรินช้อนตาขึ้นมองผู้มีพระคุณของตัวเอง และยิ้มอ่อนโยน
“บัวสำนึกในบุญคุณของเจ้าสัวกับป้าวัลมาตลอดค่ะ ดังนั้นไม่ว่าเจ้าสัวจะให้บัวทำอะไร บัวก็ยินดีทำค่ะป้าวัล”
“แต่บัวก็รู้ใช่ไหมว่าคุณไบร์ทเป็นคนยังไง”
ร้ายกาจ...
เขาเป็นคนร้ายกาจและเจ้าคิดเจ้าแค้น...
“ค่ะ บัวทราบดีค่ะ”
“ป้าไม่สามารถคาดคะเนได้ว่า บัวจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ถ้าบัวเป็นผู้หญิงของคุณไบร์ท ดังนั้นป้าอยากให้บัวคิดให้ดี... เลือกในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดให้กับตัวเอง... บัวยังมีทางเลือกนะลูก...” วัลลีย์เอ็นดูบัวรินไม่เปลี่ยนแปลง
บัวรินรู้ดีว่าตัวเองควรจะเดินออกไปจากที่นี่ซะ และไม่ควรข้องแวะกับภวินท์อีก แต่หัวใจของหล่อนมันโหยหาแต่เขา
“บัวยินดีจะเป็นผู้หญิงของคุณไบร์ทค่ะป้าวัล”
วัลลีย์นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะถามออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“บัวแน่ใจนะลูก แน่ใจนะว่าเลือกทางนี้น่ะ”
“บัวแน่ใจค่ะ”
บัวรินตอบหนักแน่น และแววตาของหล่อนก็มุ่งมั่นไม่น้อย
วัลลีย์ยกมือขึ้นดึงมือเล็กของบัวรินมากุมเอาไว้
“ป้าเคารพการตัดสินใจของบัวนะ”
“ค่ะป้าวัล”
“ถ้าบัวตัดสินใจแล้ว ป้าก็ไม่คัดค้านอะไรอีก บัวกลับห้องพักเถอะ”
“งั้นบัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
บัวรินเดินออกไปจากห้องแล้ว วัลลีย์ก็ถอนใจออกมาเบาๆ
หล่อนภาวนาให้บัวรินปฏิเสธ แต่หญิงสาวกลับตอบตกลง
“บัว... ป้าเป็นห่วงหนูเหลือเกิน”
วัลลีย์ยกแก้วนมอุ่นๆ เข้ามาหาเจ้าสัวภวัตในห้องทำงาน
“เจ้าสัวดื่มนมหน่อยนะคะ”
“ขอบใจ”
เจ้าสัวรับแก้วนมจากมือของวัลลีย์ขึ้นไปดื่มอึกใหญ่ ก่อนจะวางลงบนโต๊ะไม้ตรงหน้า จากนั้นก็เอ่ยถามภรรยา
“หนูบัวว่ายังไงบ้าง”
“บัวตกลงค่ะเจ้าสัว”
ใบหน้าที่เคร่งเครียดของเจ้าสัวภวัตเปื้อนรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย แววตามีความหวังมากขึ้น
“ฉันหวังว่าหนูบัวจะสามารถรั้งเจ้าไบร์ทให้อยู่เมืองไทยได้นะ”
วัลลีย์ไม่มั่นใจเลย เพราะภวินท์เกลียดชังบัวรินไม่ต่างจากที่เกลียดชังหล่อน แต่ก็ไม่อยากพูดให้เจ้าสัวภวัตเสียกำลังใจ
“ตอนนี้คุณไบร์ทโตขึ้น ไม่ใช่วัยรุ่นแบบเมื่อก่อน คุณไบร์ทจะต้องเข้าใจสิ่งที่เจ้าสัวทำอย่างแน่นอนค่ะ”
“ไอ้ลูกชายของฉันคนนี้มันหัวรั้น มันดื้อ เธอก็รู้นี่”
“ความดื้อรั้นของคุณไบร์ทน่าจะหายไปกับวันเวลาสิบปีที่ผ่านมาแล้วล่ะค่ะเจ้าสัว”
วัลลีย์เดินมาหยุดข้างเก้าอี้หนังของสามี และวางมือลงบนท่อนแขน บีบให้กำลังใจ
“ทุกอย่างจะดีขึ้นค่ะ วัลเชื่อว่าบัวจะทำให้คุณไบร์ทอยู่เมืองไทย และทำให้คุณไบร์ทยอมเข้าไปทำงานที่บริษัทแน่นอนค่ะ”
เจ้าสัวภวัตถอนใจออกมาแรงๆ ก่อนจะพูดออกมา
“ฉันก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะเป็นอย่างที่หวังหรือเปล่าน่ะสิ”
“ต้องเป็นสิคะ”
เจ้าสัวภวัตเงยหน้าขึ้นมองภรรยา ก่อนจะพูดอย่างสบายใจ
“มีแค่เธอคนเดียวที่คอยให้กำลังใจฉัน เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงเลือกอยู่กับเธอ วัลลีย์”
“ก็เพราะวัลรักเจ้าสัวนี่คะ”
เจ้าสัวภวัตวางมือลงบนหลังมือของภรรยา พร้อมบีบเบาๆ
- ผู้เขียน
