ชุมพล
ผมไม่รู้จะทำยังไง ที่จะรั้งเธอเอาไว้ เมื่อความจริงปรากฏ
ถ้าเธอไม่อยากจะอยู่ ผมก็ควรจะปล่อยเธอไปใช่ไหม
เพราะความโง่ของผม ทำให้มือที่สามเข้ามาสร้างความแตกแยกให้ผมกับเธอ เพราะทิฐิในหัวใจของผม ผมไม่เชื่อใจเหตุการณ์มันถึงได้เลวร้าย ผมเสียเธอและเสียสิ่งที่มีค่าที่สุด นั่นคือลูก
“เปลว มากินข้าวกัน”
“กูไม่กินของมึง” เธอพูดไม่มองหน้าผมด้วยช้ำ แต่ใครจะสนตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ผมเดินไปจับมือเธอ แต่เธอสะบัดออก
“กินเสร็จจะได้ช่วยกันหาไดอารี่” ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ
“มึงรีบกิน จะได้รีบหา”
“กินด้วยกันนะเปลว”
“มึงนี่น่ารำาคาญ”
“ฉันสงบศึกกันจนกว่าจะหาความจริงเจอ ได้ไหมกูขอร้อง”
“กูจะเป็นแบบนี้ไปตลอด ถ้าไม่รู้ความจริง”
“งั้นไปกินข้าวเถอะ”
“ก็ได้มึงแม่ง!!!โคตรน่ารำาคาญ!!
เธอเดินมานั่งแจ๋วตักข้าวใส่จานให้ผมกับเธอ ดูช่วงนี้เธอจะดูกินเยอะเป็นพิเศษ หลังจากที่กินไม่ค่อยได้มาหลายวัน
“กินป
