"แกคิดยังไงกับหนูภิณ" ธนากรถามลูกชายเสียงเรียบ
"ผมจะคิดยังไงกับเด็กนั่นก็เป็นเรื่องของผม พ่อไม่ต้องมาสนใจหรอก" น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชาสีหน้าขึงเครียดจากการข่มใจเอาไว้ในทุกๆ เรื่อง
"ถ้าหนูภิณไม่ได้อายุแค่สิบสองฉันคงไม่สนใจ แกกำลังคิดอกุศลกับเด็กอยู่ใช่ไหม"
"พ่อคิดมากไปหรือเปล่า" สีหน้าของเขาขึงตึง ปรายตามองคนเป็นพ่อ
"ก็ขอให้ฉันคิดมากไปเองแล้วกัน อีกสามวันแกเตรียมตัวกลับแคนาดาได้เลย ฉันจัดการเรื่องทุกอย่างไว้หมดแล้ว ส่วนเรื่องสนามแข่งรถของแกปิดมันซะ" น้ำเสียงของคนเป็นพ่อเด็ดขาด แฝงการยืนกรานห้ามโต้แย้งใดๆ
"พ่ออยากทำอะไรก็ทำไปเลย สภาพผมตอนนี้มันทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เอาที่พ่อพอใจ แต่ถ้าวันใดที่ผมหายเป็นปกติผมก็จะทำทุกอย่างที่ผมพอใจเหมือนกัน" นัยน์ตาสีเข้มฉายแววเด็ดเดี่ยวลึกล้ำสุดจะหยั่งเช่นเดียวกับน้ำเสียงของเขา ก่อนที่ดวงตาคู่คมจะปิดลงอย่างไม่อยากที่จะรับรู้อะไร หัวใจแกร่งรอคอยเวลาที่คนตั
