ฉันยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ในสภาพวิตกกังวลอย่างหนัก เพราะเรื่องที่บ้านของฉันอยู่พระราม 2 กำลังจะถูกเปิดโปงขึ้นว่ามันไม่ใช่ความจริง และคนข้าง ๆ ตอนนี้ก็กำลังยิ้มร่าอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย และฉันก็กลับเป็นคนที่ไม่กล้าจะบอกเธอตรง ๆ เอง เพราะกำลังหวาดกลัวว่าเธอจะต้องโกรธ
และถ้าเธอโกรธหรือรู้ความจริงขึ้นมา...มายด์จะต้องไม่ยอมให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านอีกแน่ ๆ และเวลากว่าครึ่งชั่วโมงในทุก ๆ วันที่ได้อยู่กับเธอของฉันมันก็จะหายไปด้วยอย่างน่าเสียดายที่สุด!
“รถสายเรามาแล้ว!” เธอยังยิ้มร่าและเตรียมตัวที่จะเดินไปขึ้นรถสายนั้น แต่ฉันกลับยังยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนและมองเธอด้วยความเป็นกังวล “เป็นอะไรหรือเปล่า? บีมไม่อยากให้มายด์ไปที่บ้านของบีมเหรอ?”
“มะ ไม่ใช่นะ!” ฉันรีบปฏิเสธเธอไปพัลวันเพราะกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด
ฉันอยากนอนกับเธอสิ ฉันอยากใช้เวลากับเธอด้วยการนอนคุยกันทั้งคืน แต่ฉันจะให้เธอรู้ไม่ได้เด็ดขาดว
