PART มายด์
“คุณหนูคะคุณหนู คุณหนูคะ...” ฉันค่อย ๆ สะลึมสะสือตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงของใครบางคนเอ่ยเรียกกัน ก่อนที่ฉันจะพบเห็นว่าเป็นป้านวล ป้าแม่บ้านของฉันเอง “ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้คะ ไม่ขึ้นไปนอนบนห้องดี ๆ” คนสูงวัยพูดออกมาอย่างห่วงใย
“กี่โมงแล้วคะ?” ฉันถามพลางขยับตัวลุกขึ้นนั่ง “อ้ะ!” ก่อนจะรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าเพราะฉันหลงลืมตัวไปว่าข้อเท้าของตัวเองเจ็บอยู่
ก่อนที่ฉันจะค่อย ๆ ประมวลผลและนึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับฉันในวันนี้ ทำให้ฉันรีบหันมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นใครอีกแล้วนอกจากป้านวลคนเดียวเท่านั้น
“หกโมงแล้วค่ะ ป้ามาทำอาหารเย็นให้คุณหนูทาน” ก่อนที่ฉันจะเบิกตาโพล่งอย่างตื่นตกใจ เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะนอนหลับยาวขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะฤทธิ์ของยาแก้ปวดแน่ ๆ
“ป้านวลเข้ามาก็ไม่เห็นใครแล้วใช่ไหมคะ?”
“ไม่เห็นแล้วค่ะ เห็นแต่คุณหนูที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟา ดีแค่ไหนแล้วคะที่ยั
