ฉันกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้ากับผู้เป็นพ่อและแม่เพื่อเตรียมตัวที่จะไปโรงเรียนในวันนี้ และตอนนี้ฉันเองก็กำลังรู้สึกกังวลเพราะว่าฉันคิดที่อยากจะขอโทรศัพท์มือถือจากผู้เป็นบิดา แต่ตัวฉันเองก็แอบกลัวในใจลึก ๆ ว่าพวกท่านจะลำบากใจเพราะบ้านของเราไม่ได้มีฐานะอะไรอย่างคนอื่นเขามากมายนัก
“เป็นอะไรหรือเปล่า? กินน้อยจังเลย...” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามขึ้นมาพลางตักกับข้าวเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ
พ่อของฉันเป็นคนเงียบขรึมพูดน้อย แต่ก็ใจดีและรักฉันมาก ๆ เรียกว่าเวลาฉันร้องขออะไรท่านไม่เคยขัดใจฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว อาจจะเพราะว่าฉันเป็นลูกสาวคนเดียวด้วยมั้งพ่อถึงตามใจ
“ไม่มีอะไรค่ะพ่อ...” ฉันก้มหน้าหลุบตาลงต่ำตักข้าวเข้าปากบ้าง
ก่อนที่คำสุดท้ายจะถูกยัดเข้าใส่ปากและฉันก็ลุกออกจากโต๊ะเพื่อเตรียมตัวไปเรียนในทันทีโดยไม่ลืมจะเก็บจานไปไว้หลังบ้าน
“หนูไปก่อนนะคะ พ่อแม่สวัสดีค่ะ”
“เดี๋ยวบีม...”
“คะ?” ฉันหันไปหาผู้เป็
