ตอนที่หนึ่ง ปรากฏตัวอย่างเป็นทางการ 3
835 คำ
หมอหนุ่มคลึงขมับเบาๆ กับเรื่องที่ผ่านเข้ามาในหัว พยายามจะเลือนๆ มันไป คิดว่านอนสักตื่นแล้วค่อยคิดแก้ปัญหาใหม่ มันคงมีวิธีอื่นที่จะช่วยตัดใจจากอลิน เพราะแผนเก่าของเขามันคงไม่ได้ผลเสียแล้ว
แต่เมื่อเดินเข้ามาห้องพักแพทย์ กลับยังเห็นดวงตาหวานเศร้าคู่เดิมที่ทอดมองมาหาเขาอย่างมีความหวัง...
อารมณ์ผ่อนคลายของเขาก็สะดุด เปลี่ยนเป็นฉุนกึกขึ้นมาทันที...
"ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก !"
น้ำเสียงดุเกือบเหมือนตะคอก ที่ไม่บ่อยครั้งนักจะได้พูดถูกพูดออกไป
“คุณรับฉันทำงานนี้เถอะนะคะ ได้โปรด”
เล่าความจริงให้เขาฟังทุกอย่างถึงความจำเป็น ให้เขาได้รู้สึกว่าเขาช่วยเรา และเราก็ได้ช่วยเขา เผื่อเขาจะเปลี่ยนใจ
นี่คือสิ่งที่พี่เอ้แนะนำ พอเขาถามว่าทำไมต้องรับเธอทำงานเลยเล่าให้เขาฟังว่าเธอเพิ่งสูญเสียพ่อไป แม่เลี้ยงของเธอที่ไปจดทะเบียนสมรสกับพ่อตอนไหนก็ไม่รู้ยึดทุกสิ่งทุกอย่างไป แม้แต่เงินประกันของพ่อ ทำให้เหมือนแพรเหลือแต่ตัว ต้องมาทำงานงกๆ เท่านั้นยังไม่พอ บ้านที่เคยซุกหัวนอนกับน้องชายกำลังจะกลายเป็นนรก แม่เลี้ยงพาผู้ชายคนใหม่เข้าบ้าน... มันพยายามมาลวนลามเธอ แม่เลี้ยงก็หึงหวงและพยายามจะยกเธอให้กับเจ้านายของพ่อเลี้ยงที่เป็นเฒ่าหัวงู เธอหัวแข็งและไม่ยอมเลยออกมาเช่าอพาร์ตเมนต์อยู่เพียงลำพังและทำงานหาเงินส่งเสียตัวเองและน้องให้ได้เรียน แต่มันก็ไม่ง่ายนักเพราะนอกจากเงินก้อนโตที่ต้องการ เธอยังต้องการใครสักคนที่สามารถคุ้มครองเธอได้ ในระยะเวลาหนึ่ง ระยะเวลาที่นานพอที่แม่เลี้ยงและผู้ชายของแม่เลี้ยงจะเห็นว่าเธอเข้มแข็งและเลิกระรานเธอ...
"ฉันต้องการได้งานนี้ ไม่ว่าคุณจะให้ทำอะไร ฉันทำได้ทุกอย่าง... ถ้าคุณสมบัติฉันไม่ครบ ฉันก็จะทำให้ครบค่ะ"
เธอบอกเขาไปอย่างจริงจัง...
ถ้าเล่าความจริงให้เขาฟังทั้งหมดแล้ว เขายังปฏิเสธ มีหนทางเดียว... ปล้ำเขาซะยัยแพร
คำพูดของพี่เอ้วันนั้น มีประโยคสุดท้ายที่ชวนตกใจเป็นอย่างมาก โชคดีที่ไม่ต้องถึงขั้นนั้น เพราะว่าเหตุผลของเธอทำให้เขาตัดสินให้เธอทำงานให้เขา ศรัณย์ดูเป็นคนขี้สงสาร หน้าตาท่าทางที่ดูใจดีของเขาไม่ใช่เรื่องหลอกลวง เขาใจดีจริงๆ
"อ้อ แล้วก็ไม่ต้องไปทำอะไรเพิ่มทั้งนั้น อยู่เฉยๆ ก็พอ เดี๋ยวจะให้ทำอะไรจะบอกเอง เข้าใจไหม"
"คุณให้งานฉันจริงๆ ใช่ไหมคะ" เธอดีใจจนเผลอไปจับแขนเขาไว้ ถึงเเม้จะน่าอายที่เรียกร้องทำงานที่พิเศษแบบนี้ เเต่มันเป็นทางเอาตัวรอดของเธอที่เธอต้องการที่สุด ดังนั้นเธอถึงดีใจเหลือเกิน
"อืม"
เขาทอดมองเธอที่เข้าไปเกาะแขนเขาไว้ด้วยความดีใจ เป็นเธอที่ปล่อยมือเขาออกเอง... บอกเองแท้ๆ ว่าตัวเองไม่ใช่พระ แต่แตะไม่ได้ราวกับกลัวจะอาบัติ ชีวิตเธอโตมาในอีกสังคมที่มักจะโดนผู้ชายกะลิ้มกะเหลี่ยหาทางลวนลาม ยิ่งทำงานพิเศษที่ผับ ยิ่งแทบจะโดนแทะโลมจากลูกค้าผู้ชายที่เมามายตลอด...
ศรัณย์เป็นคนที่เป็นสุภาพบุรุษที่สุด ถ้าไม่นับว่าเห็นเขาอกหักจากผู้หญิงเธอก็คิดว่าเขาชอบผู้ชายและต้องการเธอมาควงเพื่อบังหน้าปกปิดสถานะมากกว่า
"เคยฉีดวัคซีน HPV รึยัง วัคซีนที่ผู้หญิงต้องฉีดป้องกันมะเร็งปากมดลูกน่ะ" เขาถามเรื่องวิชาการอีกแล้ว แต่เรื่องนี้เธอพอรู้เรื่องเลยตอบเขาฉะฉาน
"ฉีดแล้วค่ะ ตอนนั้นมหาลัยให้ฉีดฟรีสามเข็ม ครบคอร์ส"
"อืม... ดี วัคซีนนี้จะได้ผลดีถ้าฉีดตอนยังไม่มีเพศสัมพันธ์ ถ้ายังไม่เคยจะให้ฉีดก่อน" เขาบอกไปเรื่อยๆ เธอไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดีเมื่อเขาพูดเรื่องนี้
และนับเป็นโชคดีที่เขาบอกเธอว่าไม่ต้องไปทำอะไรอีกทั้งนั้น เขาจะให้เธอเป็นปิ่นโตของเขา และช่วยปกป้องเธอจากแม่เลี้ยง รวมทั้งจะพิจารณาทุนการศึกษาของน้องชายเธออีกด้วย โดยมีข้อแม้หนึ่งอย่างก็คือ เธอต้องเชื่อฟังเขาทุกอย่าง และทำตามสิ่งที่เขาต้องการ และข้อห้ามสำคัญที่สุดของเขาก็คือ ห้ามคิดอะไรกับเขา ในยามที่เขาต้องการยกเลิกสัญญา เธอต้องยินยอมทุกประการ...
รวมทั้งการเก็บเสื้อผ้าข้าวของเข้ามาอยู่กับเขาที่คอนโดมิเนียมหรูใกล้โรงพยาบาลบีเจซีในหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้านี้
เหมือนแพรพร้อมแล้วที่จะย่างก้าวเข้าไปในกรงทองของศรัณย์ การตกลงที่เกือบจะเหมือนเป็นไปไม่ได้นั้นพลิกผันเปลี่ยนแปลงไปแล้ว
- ผู้เขียน
