ตอนที่ 7 ความรู้สึกแปลก ๆ
1237 คำ
"เหี้ย ฉิบหายแล้ว" ฉันอุทานด้วยความตกใจ
"ใช่ อีเจ้ฉิบหายมาก" ฉันกับมญ่ายืนมองหน้ากันด้วยความตกใจ
"จะฉิบหายอีกนานไหมป้า หัวแตกเนี่ยเห็นไหม มาช่วยสิ ยืนแก่อยู่ได้" ผู้ชายที่ฉันเปิดประตูชนพูดด้วยความโมโห เออ ก็เข้าใจแหละว่าฉันทำเขาเจ็บตัว
"อีเจ้ มันด่ามึงว่ะ" เมญ่ากระซิบ
"ทำไมมึงไม่คิดว่ามันด่ามึง" ฉันกระซิบกลับ
"ก็มันอายุเท่ากู แล้วก็มันอยู่ห้องเดียวกับเราเพราะฉะนั้นมันด่ามึงเพราะมึงแก่กว่า" เมญ่ากระซิบอีกครั้ง
"จะกระซิบกันอีกนานไหม กูจะตายแล้วเนี่ย" คนเจ็บโวยวาย
"ใจเสาะ แค่นี้ไม่ตายหรอก" ดูปากฉันสิ ใช่คำที่ควรพูดที่ไหนอะ
"นอกจากท่าทางหยิ่งแล้ว ป้ายังปากเสียอีกนะ ทำผิดแล้วยังปากดี" เอ้า ดูปากสิ ฉันเจ็บใจตรงที่เรียกฉันป้านี่แหละ เด็กกว่าฉันกี่ปีเอง เป็นเพื่อนกันยังได้
"จะทำแผลไหม หรือหายแล้วปากถึงได้หมาแบบนี้" เริ่มละ เริ่มจะโมโห
"หายบ้าไร เร็ว ๆ เถอะ"
"เมธีหยิบอุปกรณ์ทำแผลในรถให้หน่อย"
"เออ ๆ กูบอกแล้วนะอยู่ที่มอให้เรียกให้เมญ่า เมญ่า ก็เรียกแม่งแต่เมธี" เมญ่ามันบ่นอุบอิบ เออ ฉันก็ลืมไหมอะ
ฉันพยุงคนเจ็บเข้ามานั่งในรถ ส่วนฉันยืนรออุปกรณ์ที่เมญ่า แผลใหญ่ไหมนะ ฉันจะไหวหรือเปล่า หรือควรพาไปโรงพยาบาลดี "จะให้ทำให้หรือจะไปโรง’ บาล"
"ทำให้เลย เบื่อไม่อยากไปโรง’ บาล"
"มาแล้ว อะเจ้มึงทำ" เมญ่ายื่นกล่องอุปกรณ์ทำแผลมาให้ฉัน
"มึงทำไมไม่ทำ"
"กูไม่ได้เป็นคนเปิดประตูใส่เขาทำให้เขาล้มหัวแตก คือกูไม่ได้ทำ แต่มึงทำ มึงต้องรับผิดชอบสิเจ้ รีบทำเถอะเผื่อลึกมากจะได้พาไปเย็บที่โรง’ บาล"
"รีบทำได้ไหมป้า เหม็นคาวเลือดไว้ย" คู่กรณีของฉันทักท้วง เออ เรียกคู่กรณีของฉันก็ถูกแล้ว
"เออ ๆ" ฉันลงมือทำแผลให้คู่กรณี เปิดผมขึ้นก็โอ้โหเลยอะ แม่เจ้าดูใกล้ ๆ แล้วก็หล่อนะเนี่ย
มือทำแผล ตาเนี่ยจ้องหน้าคู่กรณีค่ะ จ้องไปจ้องมาหัวใจเริ่มเต้นแปลก ๆ ซึ่งมันไม่เคยเต้นแบบนี้กับใคร ความรู้สึกแปลก ๆ นี่คืออะไรอะ ตกหลุมรักความหล่อเหรอ ไม่มั้ง ไม่น่าใช่
"อีเจ้มึงจะจ้องเขาอีกนานไหม เสร็จแล้วก็ไปเรียนค่ะ เขาไม่ได้เจ็บเยอะค่ะซิส" สะดุ้งก็ตอนเมญ่าเรียกนั่นแหละ
เผลอสบตาคู่กรณีปากหมามันยิ้มค่ะ อืม ยิ้มก็น่ารักดี
"เอ่อ อ่า" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี
"จะติดอ่างอีกนานไหมคะ" เมญ่าถาม จี้เก่ง จี้เก่งเหลือเกิน
"เอ่อ...อ้อ ขอโทษจริง ๆ นะที่ทำนายเจ็บตัว" ขอโทษ ฉันครขอโทษเขาอีกสักครั้ง
"ไม่ได้ชื่อนาย ชื่อทอย แล้วก็ไม่เป็นไรครับ ไม่โกรธ แต่ป้าต้องมาดูแลผมจนกว่าจะหาย โอเคนะ" ชื่อทอยเหรอ แต่เดี๋ยว ฉันต้องดูแลจนหายเหรอ ควรไหมนะ แต่ว่าก็ควรดูแลไม่ใช่เหรอ เออ ช่างเถอะก็แค่ดูแลจนแผลหายเอง แผลก็ดูไม่ได้เป็นเยอะแยะ
"เราเมญ่านะ ทอยหล่อมากเลยอะ เมื่อวานเราเห็นทอยมองมาทางเราตลอดเลย ชอบเราใช่ปะ งั้นเราเป็นแฟนให้ก็ได้นะ" เดี๋ยวสินังเมญ่า เอาแบบนี้เลยเหรอ
"กูไม่ได้ชอบมึงเมธี" คำตอบของทอยก็แรงเกิน
"อ้าว ไอ้นี่กูพูดดี ๆ ด้วยมาเรียกกูเมธีเดี๋ยวเถอะมึง" นั่นไง เมญ่าโมโหแล้ว
"พอแล้ว เลิกทะเลาะกัน ปะไปเรียนเสียเวลาเยอะแล้ว" รีบห้ามก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกว่านี้
"ชื่อล่ะ" ทอยหันหน้ามามองฉัน ผู้ชายคนนี้หล่อจนทำให้คนใจสั่นได้จริง ๆ
"ลูกหว้า"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะลูกหว้า" ทอยยิ้ม
"อืม" พยักหน้ารับเบา ๆ
"ปะไปเรียน" เมญ่าพูด
เราเข้าเรียนพร้อมกันสามคน ทอยนั่งข้างฉัน เมญ่านั่งอีกข้างหนึ่ง ไปกินข้าวฉันก็ต้องหิ้วทอยไปด้วยเพราะเขาบอกให้ฉันดูแลจนกว่าจะหาย
ระหว่างวันทอยชอบส่งรอยยิ้มที่ทำให้ฉันใจเต้นแปลก ๆ ยิ่งเห็นฉันทำหน้านิ่งก็เหมือนเขายิ่งได้ใจ
หมดคลาสวันนี้เราเดินลงจากตึกพร้อมกันสามคน
"ปะเมญ่ากลับ" ฉันหันไปชวนเมญ่า
"วันนี้กูว่าจะไปหาสมัครงานอะเจ้"
"แต่วันนี้นัดแม่ใหญ่ไว้นะ มึงต้องไปด้วยค่ะ" แม่ใหญ่อยากเจอเมญ่ามาก อยากสแกนให้แน่ใจ หลังจากที่โทรมาเมื่อคืนก็ส่งข้อความมาบอกให้ฉันพาเมญ่าเข้าไปพบ
"เขาจะไม่ให้ฆ่ากูใช่ไหมเจ้" เมญ่ากระซิบถาม
"ไม่รู้"
"กูกลัว" เมญ่าเสียงสั่น
"ยังไม่ได้ไปเลยแล้วจะรู้ได้ไงมันน่ากลัว"
"ก็กูกลัว"
"เถอะน่าขึ้นรถจะได้ไปกันเลย เดี๋ยวแม่ใหญ่รอนาน" ต่อให้กลัวยังไงก็ต้องไป ดีกว่าให้แม่ใหญ่มาหาถึงที่
"เจ้มึงลืมอะไรหรือเปล่า" เมญ่าทักขณะที่ฉันกำลังจะขึ้นรถ
"อะไรอีกล่ะ" เริ่มจะหงุดหงิดละ ยื้อบ่อยเกิน
"อย่าเพิ่งโมโห กูแค่จะบอกว่ามึงต้องไปส่งทอยก่อน"
"เออว่ะ โทษทีทอยพอดีลืม" หันไปยิ้มเจื่อนให้ทอย
"ไม่เป็นไร ไม่ได้สำคัญเลยลืมไง" ทอยพูดตัดพ้อ
"เอ้า" ไม่เข้าใจจะมาน้อยใจฉันเรื่องอะไร
"แต่อีกไม่นานคงจะสำคัญ ถ้าถึงวันนั้นอย่าลืมทอยนะ" แล้วเขาก็เปลี่ยนอารมณ์
"เอ่อ..."
"อีทอยที่มึงพูดแบบนี้ มึงคิดจะจีบอีเจ้ใช่ปะ" ฉันยังไม่ได้พูดอะไร เมญ่าพูดก่อนละ
"คงใช่มั้ง" ทอยมองมาทางฉันด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย
อ่าตอนนี้รู้สึกว่าหน้าเริ่มร้อนผ่าว นี่ฉันกำลังอาการเขินเหรอ
"กรี๊ด อีเจ้ผู้หล่อจะจีบมึง อีเจ้มึงก็ยังไม่มีใครใช่ปะ อีทอยมึงจีบเจ้เลย" เช้าจะจีบตกเย็นยุให้ทอยจีบฉัน อารมณ์เมญ่ากับทอยเปลี่ยนไวพอ ๆ กัน
"โอ๊ยพอ ทอยจะให้ไปส่งไหม" ควรเปลี่ยนเรื่องคุย
"จะไปธุระไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวทอยให้คนมารับ หว้ารีบไปทำธุระเถอะ" พูดจบก็ส่งยิ้มหวาน
"เค"
"หว้าเอาเบอร์ให้ทอยหน่อยดิจะได้เอาไว้โทรหรือจะแอดไลน์ก็ได้ เผื่อพรุ่งนี้ปวดแผลมาเองไม่ได้หว้าจะได้ไปรับ ทอยไม่อยากขาดเรียน" ทอยยื่นโทรศัพท์มือให้
"ได้ ๆ" กดแอดไลน์เรียบร้อยก็ส่งโทรศัพท์คืนเขา
"แล้วเจอกันนะครับ" ทอยยิ้มก่อนจะเดินจากไป
"เจ้มึงจะไปได้ยัง จะยืนทำหน้าอึนแบบนั้นอีกนานไหมคะ" เสียงเมญ่าทำฉันสะดุ้ง
"เออ ๆ ไปสิ" ทำเป็นเร่ง ก่อนหน้านี้ยังบอกว่ากลัวอยู่เลย
- ผู้เขียน
