13
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อรับรู้ว่าตอนนี้สาบเสื้อตัวใหญ่กำลังจะเริ่มแยกออกจากกันที่ภายใน ปมผ้าขนหนูที่เธอได้มัดไว้ก็หลุดออกจากกันแล้วด้วย มือเรียวที่กำลังประทุษร้ายร่างกายใหญ่ต้องรีบหันมาตะครุบสาบเสื้อไว้ อีกมือก็ยกขึ้นหวังจะข่วนใบหน้าของชายหนุ่ม แต่ก็กลับถูกเขาจับได้เสียก่อนและจับมาใช้ให้เป็นประโยชน์ด้วยการแยกสาบเสื้อคลุมออกน้ำออกจากเรือนร่างบอบบางแทน
เพียงแค่สาบเสื้อแยกออกก็เผยให้ชายหนุ่มได้เห็นผิวเนื้อเนียนและนุ่มราวกับไข่มุก
“ว่าไงน้ำพราวเธอยังไม่ตอบคำถามของฉันเลยนะ” สีหราชถามน้ำเสียงนุ่มทุ้มราวกับว่ากำลังต้องการสะกดจิตคนเบื้องล่าง ปลายนิ้วยาวอุ่นร้อนก็ไล้ไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่มอย่างแผ่วเบา
“อ้อ....ฉันดันลืมไปว่าปากเธอยังถูกปิดไว้”
“แม่...ชะ...ช่วย...” เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระบุษย์น้ำพราวก็ร้องเรียกให้วาสิตามาช่วย หากเพียงแวบเดียวปากเธอก็ถูกปิด
มือเรียวที่ถูกลืมก็เริ่มหันมาผล
