เวลาผ่านไปจนดึกมินขอตัวกลับไปก่อนส่วนเดียร์เมาแล้วนั่งหลับ ในขณะที่เขายังคงนั่งนิ่งมองเธออยู่อย่างนั้นไม่คิดจะทำอะไรไปมากกว่านี้แล้วคิดว่าจะกลับเลย แต่กลับได้ยินเสียงเอือยเฉือยยืดยาวของคนเมาทำให้ต้องหยุดนิ่ง
“ที่รัก…ที่รัก…คิดถึงมากนะรู้ไหม?” นัยน์ตาสวยพยายามลืมตามองคนที่คิดถึงสุดหัวใจแล้วยกแขนอ้าออกก่อนจะพูดต่อไปด้วยสติที่แทบไม่หลงเหลือ
“กอดหน่อยนะ กอดหน่อยน๊า…ขอโทษ” หยดน้ำอุ่นไหลอาบแก้มช้าๆแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดมองอย่างเสียใจ ในขณะที่ยิ้มออกมาแขนยังคงกางออกรออ้อมกอดที่อบอุ่น
“ขอโทษ…อย่าเย็นชาแบบนี้นะ อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ”
“ใครทิ้งใครกันแน่ห่ะเดียร์?” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแล้วเดินตรงเข้าไปหาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอแล้วขยับตัวเข้ากอดด้วยความคิดถึงอย่างที่สุดเหมือนกัน เขาไม่ไหวแล้วนะที่ต้องมาเจ็บปวดแบบนี้
ฝ่ามืออุ่นลูบผมยาวสลวยแผ่วเบาด้วยใจที่อ่อนแอโหยหาความรักที่ไม่เคยหายไปจาก
