เธอยืนมองอยู่อย่างนั้นไม่คิดจะขยับตัวไปไหนจนกระทั่งเขาหันมาเหมือนรู้และเสี้ยววินาทีนั้นเราสบตากัน ใบหน้ามีรอยช้ำสีม่วงที่มุมปาก ตรงคิ้วมีรอยเย็บชัดเจน เขาไม่ยิ้มและไม่พูดอะไรสักคำ แววตายังคงเย็นชาแล้วเดินกลับเข้าไปทิ้งเธอไว้กับความรู้สึกคิดถึงจนห้ามตัวเองไม่อยู่
ไมโลเดินกลับเข้ามาในห้องแววตาเย็นชาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนแอลงอย่างชัดเจน เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาเจอแต่ทนคิดถึงไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอคงไม่รู้ว่าการเห็นรูปคู่ที่มีแต่ความทรงจำมันทรมานกันได้ดีขนาดไหน เขายังไม่ลบรูปในโทรศัทพ์ทิ้งไปเลยสักรูปเดียว แม้ว่าในอินสตาแกรมกับเฟสบุ๊คจะไม่หลงเหลือความเป็นเราให้เห็นแล้วก็ตาม
“คิดถึงมากนะที่รัก” ความรู้สึกมันเจ็บมันจุกแล้วยังหน่วงแบบไม่รู้ว่าควรจะแก้ไขยังไงดี ตั้งแค่พ่อกลับไปเชียงรายเขาก็กลับไปเที่ยวหนักตามเดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือเมื่อวานมีเรื่องกับไอ้เวย์แต่แม่งก็ยังหนีไปได้อีกครั้ง
เขารู้แผนมันจนได้และรู้ว
